"Yazgım kadınlara eşlik içinmiş; bunu şimdi daha iyi kavradım. Bu yerde, bu kadınlar cehenneminde daha bir iyi anlaşılıyor her bir şey."
“Cinayet etmedi cânı gibi anın câm
Boguldı seyl-i belaya tagıldı erkânı”
Taşlıcalı Yahya
BÖLÜM ÜÇ
3
Gülmeyin! Gülünmesin! Yok acımayın da! Merhamet dilencisine çıkarmayın adımı! Kimseden merhamet dilenmedim. Dilenmiyorum. Dilenmem de! Çaresizliğimi görün istiyorum. Çaresizliğimi anlayın istiyorum. Yalnız sözcüklerim çalınmadı, onurum da ayaklar altında. Uzanıyorum, olmuyor! Kararımı verdim; insan belleğinin tırnaklarından yeterince yararlanamıyor. Ya söktürüyor bir daha uzayabilir endişesiyle, ya da hiç umursamayıp uzayabildiğince uzasın diyor.3
Aptallık işte! İkisi de tehlikeli bence. Bence çölü düşlemek de aptalca. Saçmalık denemez. Yazık olur SAÇMA sözcüğüne.
Rüzgâr sayın efendilerim.. hanımlarım! Kapınızı çalan rüzgâr. Benzeti hastasıysan eğer kapını çalan rüzgâr sayın hanımım! Pencerelerini yumruklayan, saçlarını okşayan rüzgâr!
Kalbim sancıyor sevgili Hanımım!
Kalbim sancıyor sevgili Ömer Ağam!
Yokluğa uğradım sevgili Hanımım!
Çölün tıkırtısı bugün hiç mi hiç iyi değil. Bugün yağmur yağıyor Ömer Ağam! Atı olmayan saraççılara varıp koşu takımı almaz, almayınca sahibi olamaz, sahibi olmayınca yağmura karşı savunamazlar kendilerini. Savunmasız olanlar eğer evdeyken yakalanmışlarsa sorun yok. Hem kaçamak fırsatı sunar yağmur. Çoğunluk sınırlara takıldığından çabuk biter işleri. Yatağa varmadan düştükleri yerden düşmeleriyle kalkmaları bir olur. Sinekler kadar bile sürdüremezler sevişmelerini. Herkes pislik Ömer kadar yaratıcı olamaz elbet.. çok görmemeli sineklerden kısa da olsa uçuşları.
Çok gezindiniz sayın Hanımım!
Aramakla bulunmaz aranmadan da olmaz elbet!
At o meşhur kahkahanı Ömer Ağam!
Yağmur yağıyor Vildan Hanım yağmur yağıyor.
Tıkırtısı zayıf çölün.
Yıllar, çok yıllar önce böyle demiştin. Yemin! “Sevgi her şeyi bağışlatır!” diyordun.
Her zaman sakladın kendini benden. İçine attın her şeyi. Bir bir-birimize hiçbir vaatte bulunmadık, her sevdada bir-birimizi yaşadıysak da.
Sevmek zorundaydık!
Bakışlarımızın donup kaldığı her “Şey”in sonunda acının, hüznün beklediğini biliyorduk, gözyaşlarının.
El ele gezmenin ötesinde gözlerle tutuşmayı yaşıyorduk, yaşadık.
Kimi gün Serma, kimi gün Sevgi, kimi gün Roxelenna’ydın.
Kimi zaman bizzat kendin oldun. Şimdi yoksun. Şimdi kimsin? Şimdi neredesin? Nerdesin?
Beni böyle ıp ıssız bir yerde yalnız başıma bırakışın reva mı? Hayır, kendine yakıştırıyor musun? Evet beni bırak bir tarafa kendine yakıştırabiliyor musun? De ki yakıştırıyorum hemen kapayayım çenemi.. yok, dünyada yakıştıramazsın. Biliyorum. "Nereden çıkardın?" diye sorsan yanıtım hazır: Senin ruh haritan elimde. Nokta nokta biliyorum her bir yanını ruhunun. Aşinası değilim vakıfıyım! Avucum ne kadar yabancıysa bana ruhunda o kadar yabancıdır Necmi.. Necmi neredesin? Nerdesin? Hem anneme ne söylersin? “Nerede emanetim?” diye sorduğunda yanıtın hazır mı? Hazırlığın var mı Necmi? Hazırlığın var mı? kıracaklar kolumu kanadımı.. kıracaklar, budayacaklar Necmi.. sen öylece dur orada.. sen dur.. ama, ama.. beni affet ablacığım! Beni affet!
Kaygılarımı anlarsın diye umuyorum.. Medaha Yenge kadar olsun anlarsın diye umuyorum. Sessizliğin çıkarıyor çileden.. sessizliğin öfkelendiriyor. Deli deli konuşturuyor işte. Boş ver aldırma.. elbet akılcı bir açıklama, bir yorum getirirsin kayboluşuma. Çalınışıma. Bir kılıf bulursun herkesin makul kabul edeceği. Yok sen bunu becerirsin.. yaparsın! Sıkma kendini.. inan yaparsın! Biliyorum!
Bak biliyorum diyorsam biliyorumdur. Kimseye bu bilginin hesabını verecek değilim. Sana bile! Sana bile bu bilişin hesabını vermem zorlama. Zora gelmediğimi, olacağı varsa da oldurmadığımı biliyorsundur. Yani unutmuş olamazsın.. bu kadar çabuk olur mu unutmak.
Hadi sil gözlerini.. sil.. boş ver.. hem birazdan fırtına çıkacak gibi.. o zaman gözyaşların çamura bular yüzünü.. hadi sil.. ben görüyorsam fırtınanın geleceğini sen hayda hayda görmüşsündür.
Cemal Çalık, 03.09.2015, Konuk Yazar, Sonsuz Ark, Hasırlı, Roman