“Rasulüllah bir kul gibi yiyip, içiyor, yatıp, kalkıyor,
gezip oturuyor ve bir kul olduğunu söylüyordu.”
İmam Cafer-i Sadık
-5-
Sen, ben, O. Siz, biz, onlar. Yani hepimiz. Bir
keresinde, bir defasında, her defasında, her anında, bir anında, konuştuğunda, sustuğunda,
olduğunda, olmadığında, durduğunda, sanmalarında, sanılarında, kanılarında,
kaygılarında, sızılarında, acılarında, yanında, yalnızlığında, bir
olduklarında, bir olmalarında, bir oluşlarında.. yani sen, ben, O. Yani siz,
biz, onlar.. biz ne isek, O da oydu. Yok! Biz ne isek, O, o değildi. Ne olmamız
gerektiğini anlatandı O. Nasıl olmamız gerektiğini yaşayarak anlatandı. Her
defasında, bir keresinde, bir anında, her anında nasıl olunması gerektiğini
yaşayarak anlatandı. Yine de bize ne isek O O’ydu. Yatardı, kalkardı, yerdi,
içerdi, gezerdi, dostlarıyla yarenlik ederdi. Çocuklarla oynardı. Çocuklarla
çocuktu. Kocaydı. Arkadaştı. Babaydı. Eşti. Âşinaydı. Dosttu.