...o sessiz ve tertemiz dünyalarında, hangi ince ve minik şeyleri önemsediklerini bilir misiniz?..
...binbir ihtimamla sizden bir şey istediklerinde, korktukları en büyük şeyin sizi üzmek olduğunu fark ettiniz mi?...
...onların isteklerinde ısrarlı olmalarındaki amaç, sizi üzmek değildir; yanlış anlamayınız...
...onlar, sizdeki önemlerini ölçmek isterler, çoğu kez...
...içinizde ne kadar yer edindiklerini bilmek isterler...
...onların her isteğini yaptığınızda, bilirler ki; sizin için önemleri çok azdır, isteklerinin hiçbirini yerine getirmiyorsanız, bilirler ki; kendilerinden nefret ediyorsunuz...
...onlar öyle ölçerler...
...ve gerçekte, ruhlarının temelinde var olan sevgiyi ararlar onlar...
...ne istekleri önemlidir, ne de ısrarları...
...istekleri ve ısrarları onlar için birer araçtır...
...kızgınlıklarınız, kavgalarınız bile ebeveyn duygularınızı yansıtıyorsa çocuk o zaman istediğini almış olur...
...bilir ki; siz, onun için endişeleniyorsunuz; onun için kaygılanıyorsunuz...
...onun için bazı isteklerini yerine getiriyor, bazılarını reddediyorsunuz...
...bir çocuk sorunları yoksa asla sessiz kalmaz...
...sağlığı yerindeyse ve hiç hata yapmıyorsa, o çocuk, içine kapanmıştır ve başka bir dünya kurmuştur kendine...
...ve kusursuz, suçsuz bir çocuk modeline uygun bir şekilde rol yapıyordur...
...bu durum, bazen uzun süreli etkileri olan ruhsal hastalıklara da dönüşebilir; ama ne güzeldir, ki; çocuk, tek tedavisi sevgi olan bu hastalıktan kurtulmak için çok küçük fırsatlar gözlemektedir...
...ebeveyn rolu oynayan anne-baba, rol yapmaktan kaçınmalı ilk anda...
...kusursuz bir çocuk yetiştirmekten ziyâde, sevgiyle içselleşen bir çocuk hedefi edinmeli...
...sosyete kompeksi olmamalı ailede; herkes sırf yerinde, herkes sırf olması gereken rolde olmamalı...
...soğuk ve 'olması gerekenler olmalı' mantığı, çocuğu kusursuz bir rol-yer endeksine mahkûm eder...
...hayatın insana yüklediği ebeveynlik ve evlat rolleri asla değişmez...
...bu sebeple, rol ve yer kaygıları gereksizdir...
...çocuğu kendi içine gömerek, onu yetiştirmiş olamaz anne-baba...
...duygularından utanan, sevinçlerini ve üzüntülerini maskeleyen ebeveynin çocukları, bu tür duygulardan kaçınılması gerektiğini düşünürler...
...içlerinden gelen duygusal baskılarla karşılaşınca da, şaşırırlar ve o baskıları kontrol etmeye gayret ederler...
...suçlu olma kaygısıyla duygularını gizlerler...
...gizli gizli ağlarlar veya rahatlıkla sevinemez, gülücüklerle şenlenemezler...
...insanı kendi doğal mecrasından uzaklaştırmaya sebep olan nedenlerin tümü, gereksiz bir gelecek kaygısından beslenmektedir...
...ideal ebeveyn yoktur; sevgiyle çocuk yetiştirebilen ebeveyn vardır...
...zira; sevgi telafi edilemeyen hiçbir şey tanımaz...
...başarı ya da başarısızlıkların kökeninde de, sevgi/sevgi yetersizliği vardır...
...ailelerin en büyük kaygısı, çocukları için belirlenecek olan rollerde karşılaşılacak olan sorunları en aza indirmektir...
...işte bu kaygı, sevgiyle yer değiştirmekte, çocuk sevilen bir varlık olmaktan çok, adına kaygı duyulan bir ideal asker haline getirilmektedir...
...peki bu kötü bir şey midir?...
...evet; çocuk bu sebeple sürekli gerginlik üreten bir nesne olduğunu düşünecek, duygusal değişimlerini maskeleyerek, istenen formlara uygun davranış kalıpları geliştirecektir...
...insan eseri hiçbir kitap ideal insan formlarını içermez...
...ve doğal olarak da 'ideal ebeveyn el kitabı' yoktur...
...her insan, kendi özel koşullarında doğar ve büyür...
...kendi özel donanımıyla da gelişir...
...genel bazı özellikler dışında, ruhsal gelişimi tamamen özel olan insanın, başka insan üretimi standart endekslerle yetiştirilmesi imkânsızdır...
...işe bu nedenle, anne-baba elindeki en büyük gücü, sevgiyi aklıyla birlikte kullanmak zorundadır...
seçkin deniz
pürüzsüz patikalar
Seçkin Deniz Yazıları