“Pişman değilim” diye avunur veya övünürken, bu sefer de kendinde “pişman olamamak” gibi bir eksiklik olduğunu fark edip kahrolmak ne tuhaf…
Nice cinayetten sonra idam edilirken içindeki ıstırap dinecek diye sevinenler sadece roman kahramanları değildir elbet. Nice pişmanlıktan sonra artık bu dünyada uğrayabileceği daha ezici bir utanç kalmayanların “yok olma” arzusu hikâye değil.
Belki sizin de başınıza gelmiştir, belki benim de… hepimizin.
Hangi yaşta daha güçlü daha olgun daha derin acaba pişmanlık?
Teorik olarak, ilk bakışta insan “ihtiyarladıkça” diyecekmiş gibi oluyor.
Adı üstünde, “ihtiyar sahibi”…
Sonra hedefi polis değil asker değil, çatışmada değil, simgesel değeri yok, siyasal düşman değil, etnik veya ideolojik bir sınıflamaya tabi değil… ne kadar aranırsa aransın; ne kadar sığınacak bir minik savunma taranırsa taransın bulunamayacak; kör bir ideoloji için bile mazur gösterilebilecek tek bir nokta yakalanamayacak bir bombalı saldırının ardından yazan kimi yaşlı yazarlara bakınca insan aldandığını anlıyor.
İhtiyar sahibi değil, sadece yaşlı… üzerinden yıllar boş yere geçip gitmiş…
Bu topraklarda bombaların kurşunların ucunda hayata veda eden gencecik çocukların o ham, o taze, o tecrübesiz vicdanlarının zerresine sahip olmayan yaşlı yazarlar yaşadığını; ve onların saldıranı, terörün kendisini, o vahşeti görmeden bahaneler üzerine kalem oynatabildiklerini görmek gibi bir talihsizliği yaşıyoruz.
Ucuz romanlarını en çok kadınlara satan, onlar sayesinde yazar kalabilenler de var aralarında.
Acaba kadınlar şimdi ne düşünüyor bu saldırıdan sonra bir fikri var mı?
En çok kadınlar hüzünlü şimdi, ucuz romancının haberi var mı?
Ruhunu, kapıldığı kelimelerin şehvet denizinde terk eden bu ucuz romancı veya onun benzeri yaşlı gazeteciler bir de gözleri kör nefretle dolunca neye dönüşüyor ibretle izliyoruz işte.
Korkarım, üç günlük dünyada ömürlerini tamamlayıp yerin dibine her müteveffa gibi fiziken de indirilirken “yerin dibine gireydim de bunları yazmayaydım” diyemeyecek kadar şuursuzlar artık.
Otobüs durağında öldürülenlerin ölürken yaşadığı şaşkınlığa bile dahil edilmeyecekler.
Kör nefretlerini kör düşmanlıklarını tıpkı onun gibi kör terör ve kör bombaları birer siyasal araca çevirme çabalarının karşılıksız kalmasına üzülecekler belki ancak.
Ucuz romanlarının kötü kahramanlarına kelimeler aracılığıyla söyletebildikleri kadar kurgu, hissettirdikleri kadar cansız orada kalacak cürümleri.
Yayılmayacak.
Başkent'te şimdi en çok kadınların, en çok bütün annelerin içinde taşıdığı kederi kendi saplantılarına alet edemeyecekler.
O kadınlar birbirine düşman olmayacak.
Birbirine düşman kızlar ve oğlanlar yetiştirmeyecek.
Bu millet birbirini sevmeye devam edecek.
Kederini, hüznünü de paylaşacak sevincini bayramını paylaştığı gibi.
Ucuz romanlarınızı makalelerinizi, sarhoşluk veren cümlelerinizi ayıklamayı; masumları öldürmeye bulduğunuz kılıfları soymayı başardığı gibi.
Ne yazık size…
Bunun için bir ceza görmeyebilirsiniz ama sizin bile başaramayacağınız şeyler olacak.
“Pişman değilim” diye haykırarak gidebilirsiniz ama sizin kör nefretinizin, bunun altında yatan sinsi planlarınızın da sizi koruyamayacağı şeyler olacak.
Meselâ, belki de Dostoyevski'nin öğrettiği gibi pişman olamamak gibi bir ağır yükü çekeceksiniz ömrünüz boyunca.
Ne tuhaf değil mi?
“Pişman değilim” diye avunur veya övünürken, bu sefer de kendinde “pişman olamamak” gibi bir eksiklik olduğunu fark edip kahrolmak ne tuhaf…
Yaşar Taşkın Koç, 20.03.2016, Sonsuz Ark, Konuk Yazar
Yaşar Taşkın Koç Yazıları
Takip et: @yasartaskinkoc
Sonsuz Ark'ın Notu: Yaşar Taşkın Koç Beyefendi'nin yazılarının yayınlanması için onayı alınmıştır. Seçkin Deniz, 16.07.2015
İlk yayınladığı yer: Yeni Şafak
http://www.yenisafak.com/yazarlar/yasartaskinkoc/pismanlik-2027559