"Kötüleşti insanlar edep yoksunu oldu ve suçlu zaman oldu. Zaman aynı zaman, eskiyen insan."
Dört duvar ardında yaşanırdı mutluluklar, sevinçler, hüzünler, acılar. Kimisi soğan ekmek yer uyur, kimisi Halil İbrahim sofralarıyla eğlenir, cümbüş yapardı. Kimse kimsenin gözüne ne açlığını sokardı ne tokluğunu.
Gösteriş düşkünü değildi insanlar; utanırdı, ar duyardı. Kimi zenginliğinden kimi fakirliğinden. Mahremdi geceler; gündüzler, acılar, en çokta acılar ve açıklık..
Komşu komşunun külüne muhtaçtı, komşusu açken tok yatan olmazdı. Yardım severdik.
Yardımı ne elimiz bilirdi, ne de yardım için el açan. Gizli işlenirdi tüm sevaplar.
Al yazmalı, uzun etekli ya da şalvarlı hanım hanımcık güçlü, nazlı, utangaç, bakışından,duruşundan edep akan kızlar vardı.
Uzaktan severlerdi erkekler; ya şiir yazar ya da mektup yollardı. Dokunmak şöyle dursun gözucuyla bakmaya cesaret edemezlerdi.
Başı önde yürürdü insanlar. Düşene gülmezdi eskiler, el uzatıp kaldırırdı.
Selam verirlerdi birbirine, hal hatır sorarlardı. Küçük bir tebessümün sadaka olduğunu hiç unutmazlardı.
Misafirperverdi ,öyle ince düşünürdü ki; kapının önünde ayakkabıları düzenlerken ayakkabıları dışarıya doğru değil içeriye doğru çevirirdi “gitsen de yine gel” dercesine.
Haremlik-selamlık otururmuş gelenler, edepten hayadan.
Çamurla oynardı çocuklar, bez bebekleri olurdu kızların. Esir olmazdı kara bir ekrana.
Sigara içmezdi gençler büyüklerin yanında, ayak ayak üstüne atıp oturmazdı. Sesler hep kısıktı edepten.
Zaman da kıymetliymiş eskiden, boşa geçirilmezmiş zaman; ilim öğrenmek için çırpınırlarmış. Boşa harcanıp çar-çur edilmezmiş gidip bir daha geri gelmeyecek olan zaman.
Başkaydı eskiler; iyiydi insanlar, azdı kötülük, sadık ve güvenilirdi insan.
Zaman değiştirmedi hiç bir şeyi, zamanı insanlar değiştirdi, iyi olan ne varsa kötüyle yoğurdu.
Kötüleşti insanlar edep yoksunu oldu ve suçlu zaman oldu. Zaman aynı zaman, eskiyen insan.
Ahu Öztürk, 24.03.2016, Sonsuz Ark, Çırak Yazar, Kâğıt Kalem'in Kundağı