Sonsuz Ark'ın Notu:
Aşağıda çevirisini yayınladığımız analiz, artık hızla çöküşe doğru yuvarlandığını iddia ettiğimiz Amerika Birleşik Devletleri'nin 'Devlet Aklı'nı ve 'Bireysel ve Toplumsal Ahlâk'ı kaybettiğini, büyük bir umutsuzluğun içinde olduğunu ve gün geçtikçe gerginleştiğini net bir şekilde yansıtmaktadır.
Seçkin Deniz, 14.10.2017
America's Autopilot Wars
Birincisi, Birleşik Devletler bugün az ya da çok kalıcı olarak bir tanesi çok da uzak olmayan en az yedi ülkenin düşmanlığıyla mücadele etmekte. İkincisi, Amerikan halkının büyük çoğunluğu bu konuyla bundan daha az ilgilenemezdi.
Aslında umursamadığımız söylenemez, çünkü bilmiyoruz. Doğrudur, hükümet yetkilileri devam eden askeri operasyonların bazı yönlerini açıklamıyor veya yalnızca uygun buldukları ayrıntıları söylüyor. Ancak, son aylarda başkanlık tweet barajına gömülmüş olsa da, ABD güçlerinin neler yaptıklarını (ve nerede olduğunu) açıklayan bilgiler mevcut.
İşte, ilgilenen herkes için, Birleşik Devletler Merkez Komutanlığının son bir hafta için yayınladığı basın bültenleri:
19 Eylül: Suriye ve Irak'taki İŞİD teröristlerine askeri hava saldırısı devam ediyor,
20 Eylül: Suriye ve Irak'taki İŞİD teröristlerine askeri hava saldırısı devam ediyor,
Irak Güvenlik Gücü Hawijah'a saldırmaya başladı
21 Eylül: Suriye ve Irak'ta İŞİD teröristlerine askeri hava saldırısı devam ediyor,
22 Eylül: Suriye ve Irak'ta İŞİD teröristlerine askeri hava saldırısı devam ediyor,
23 Eylül: Suriye ve Irak'ta İŞİD teröristlerine karşı hava saldırıları devam ediyor,
Doğal operasyon kazayla sonuçlandı
25 Eylül: Suriye ve Irak'ta İŞİD teröristlerine askeri hava saldırısı devam ediyor.
26 Eylül: Suriye ve Irak'ta İŞİD teröristlerine askeri hava saldırısı devam ediyor.
Birleşik Devletler teröre karşı savaş başlattığından beri, askeri basın bültenleri okyanuslara döndü. Ve bunlar sadece yeni başlayanlar için. ABD askerinin devam eden çeşitli operasyonları hakkında güncellemeler yapmak için generaller, amiraller ve yüksek rütbeli savunma yetkilileri, kongre komitelerine veya basın mensuplarına düzenli olarak ifade veriyor.
Bu alandaki gazeteciler, hükümet yetkilileri tarafından ifşa edilmemesi tercih edilen - örneğin sivil kayıplar hakkında - ayrıntıların en azından bir bölümünü dolduran güncellemeler sunuyor. Çok sayıda emekli subay dahil internet veya kablolu tv haber programlarının müdavimi olmuş “uzman” ve gazete yazarı analizler yapıyorlar. Arka taraftan daha geniş bir perspektifte ortaya koyan belgeseller ve kitaplar geliyor.
Ama işin gerçeği. Hiçbirinin önemi yok.
Trafik sıkışıklığı ya da otomatik telefon mesajları gibi, savaş, Amerikalıların hoş karşılamadığı ama birlikte yaşamayı öğrendiği şeyler kategorisine girdi. Yirmi birinci yüzyıl Amerika'sında, savaş büyük bir mesele değil.
1960'lı yıllarda Savunma Sekreteri olarak görev yaparken Robert McNamara, Vietnam Savaşı'nın "en büyük katkısının" Birleşik Devletlerin "kamuoyunu tahakkuk ettirmek zorunda kalmadan savaşa gitmesini" mümkün kılmak için kullanabileceği olduğunu düşünmüştü. Bir zamanlar yaygın olarak McNamara Savaşı olarak anılan çatışmayı göz önüne alırsak, iddia çok tuhaf gelmişti. Ancak yarım yüzyıl sonra, onun isteği gerçek oldu.
Bugün Amerikalılar, kendi adlarına yapılan savaşlara neden çok az ilgi gösteriyorlar? Savaşlarımız devam ettikçe harcanan çabayla kazanımlar arasındaki eşitsizlik neden merak veya hafifçe dehşet saçan ifadelerden daha fazlasını uyandırmıyor? Kısacası, neden (küfür)mizde değil?
Belki de sadece böyle bir soru sormak bizi neden, örneğin insanların Justin Bieber'e tapması, kuşları vurması veya televizyonda golf izlemeye çalışılması gibi ansızın cevaplanamayan bir alana itiyor?
Aslında kolektif bıkkınlığımızı delme beklentisi olmadan, neden bir @ # $% &! 'I vermediğimizi açıklayan bir neşter vurmama izin verin!
İşte sekiz ayırt edici fakat karşılıklı olarak güçlendirici açıklama, kör edici biçimde açık ve daha spekülatif biten bir dizide sunuluyor.
Amerikalılar devam eden Amerikan savaşlarına çok da kulak vermiyorlar çünkü:
1. ABD’nin kayıp oranı düşük.
Vekil ve tarafları kullanarak ve daha çok hava kuvvetlerine güvenerek, Amerika'nın savaş yöneticileri ABD birliklerinin öldürülmesi ve yaralanması konusunda sıkı önlem alabiliyorlar.
Örneğin, 2017 yılının tamamında, Afganistan'da, tipik bir hafta boyunca Chicago'da ölenlerin sayısına eşit yaklaşık 11 Amerikalı asker kaybedildi. Doğru, Afganistan, Irak ve ABD'nin doğrudan veya dolaylı olarak düşmanlıklar yaptığı diğer ülkelerde, Amerikalı olmayan pek çok kişi öldürüldü ve sakatlandı. (sadece bu yıl öldürülen Iraklı sivillerin tahmini sayısı 12.000'i aşıyor.) Ancak bu kayıplar, Birleşik Devletler açısından siyasi bir önem arz etmiyor. ABD askeri operasyonlarını engellemediği sürece kelimenin tam anlamıyla sayılmaz (genellikle sayılmaz).
2. Washington'un savaşlarının gerçek maliyeti bilinmez oldu.
Dwight D. Eisenhower, başkanlığının başından kalma ünlü bir konuşmasında "Yapılan her silah, fırlatılan her savaş füzesi, atılan her roket, nihai anlamda aç olan ve beslenemeyenlerden, üşüyüp giyinemeyen insanlardan çalınmıştır" demişti. Ike, silahlar için harcanan dolarları ısrarla doğrudan okullara, hastanelere, evlere, karayollarına ve inşa edilmeyecek santrallere dönüştürdü. "Bu gerçek anlamda bir yaşam tarzı değil," diye devam etti, “Demir haçın ucundaki insanlıktır”
Altı onyıldan sonra, Amerikalılar çoktan buna uyum sağladılar. Çoğu, bunu bir nimet, bir şirket karı, iş kaynakları ve tabii ki kampanya katkıları olarak görüyor. Bu nedenle, asla bitmeyen savaşlarımızın fırsat maliyetlerinden gözlerini kaçırıyorlar. 9/11 sonrası çatışmalara göre harcanan dolarlar eninde sonunda trilyonları bulacak. Bu tür meblağı ulusun yaşlanan altyapısının geliştirilmesine yatırmanın yararlarını düşünün. Yine de, Kongre liderlerine, diğer politikacılara ya da sadece bu bağlantıyı sürdürmek isteyen başka herhangi birisine güvenmeyin.
3. Savaşla ilgili konularda, Amerikan vatandaşları dışarıda kalmayı seçti.
Bazıları, Christmastime'daki "Kızıl-Burunlu Ren Geyiği Rudolph" un işitme eşdeğeri kadar konuyu sık sık vurguladılar. Buna rağmen böyle devam ediyor: Amerikan halkı, "askeri birlikleri destekleme" yükümlülüğünü en dar öngörülen terimlerle tanımladı ve her şeyden önce bu tür bir desteğin kendileri için kesinlikle fedakarlık olmayacağını garanti etti.
Kongrenin üyeleri, bu yurttaşlık hoşnutsuzluğunu ortadan kaldırırken, kendilerini sorumluluktan korumak için adımlar atıyorlar. Gerçekte, vatandaşlar ve Washington'daki seçtikleri temsilciler şunu kabul ediyorlar: Birliklerin desteklenmesi, yaptıklarının en ufak bir mantığı olup olmadığını sorgulamadan, başkomutana uyulması demektir. Evet, biralarımızı, vatanseverlik zorunlu ritüellerine katılmayı reddeden üniformalılara yeteri kadar uzun süre şerefe kaldırdık. Yapmadığımız şey gerçek sorumluluğa az da olsa bir şey istemektir.
4. Terör bizi uyuşturuyor, uyuşturuyor ve daha da uyuşturuyor.
Uluslararası terörizm önemsiz bir sorun değilken (ve 11 Eylül'den önce yıllarca yapılmış değildi), Birleşik Devletler için varoluşçu bir tehdit oluşturmaya neredeyse hiç yaklaşmıyor. Gerçekten de, diğer tehditler, özellikle de iklim değişikliğinin etkisi, Amerikalıların refahı için çok daha büyük bir tehlike oluşturmaktadır. Çocuklarınızın veya torunlarınızın güvenliği hakkında endişe duyuyor musunuz?
Opioid salgını, "İslami radikalizm" den son derece büyük bir tehlike oluşturuyor. Amerika'yı güvence altına almak" için gerekli olan "teröre karşı savaş" ile ilgili fatura ödeyen vatandaşlar, İslam dünyasına dağılan ABD’li askerler belirsiz canavarlara bomba atarken geçmişteki ve sonraki düşmanı yenmeye yardım edeceğine kolayca inanıyorlar. Bu önermeyi sorgulamak, Tanrı'nın Musa'ya her şeyden önce iki tane taş tablet vermemiş olabileceğini öne sürmek demektir.
5. Zırva şekle bürünüyor.
Dış politika söz konusu olduğunda, -zayıf ve zihinsel olarak tekrar eden - Amerikan kamusal söylemi çok ince bir konu üzerinde durmamaktır. New York Times'tan William Safire bir zamanlar Amerikalı politik retoriği İKTB (BOMFOG) olarak nitelendirdi; yüksek mahkemeyi yönetenlerle körü körüne İnsan Kardeşliği ve Tanrının Babalığı.
Bir politikacıya, Cumhuriyetçiye veya Demokrata bu ülkenin dünyadaki rolünü anlatmasını isteyin ve ardından kendinizi “Dünyanın Özgürlük ve Demokrasi Yayılımındaki Tek Süper Güç” temalı konuşmalardan birine hazırlayın. Liderlik ve vazgeçilmez gibi terimler tecrit ve tutsaklığın tehlikeleri ile ilgili uyarılarla birlikte uğursuz Münih referanslarıyla süslenerek size sunuluyor. Bu ihtişamlı duruş, geçmiş veya şimdiki Amerikan savaşlarının gerçek kaynaklarına ve amaçlarına derinlemesine inceleme veya devam eden savaşların olası başarı oranını yaklaşık olarak tahmin etmesine gerek olmadığını göstermek için. Amigoluk ciddi düşüncenin yerini alıyor.
6. Ayrıca, çok meşgulüz.
Bunu beşinci nokta için bir sonuç olarak düşünün. Günümüzdeki Amerikan siyasi sahnesinde ABD politikalarını militarize etme tehlikelerine uzun zamandır dikkat çeken Senatörler Robert La Follette ya da J. William Fulbright gibi figürler bulunsa dahi, Amerikalılar bu tür eleştirilere katılma kapasitelerini elinde tutamayabilirler.
Bilgi Çağının taleplerine cevap vermek, derin düşünceye elverişli değil, ortaya çıkmaz. Çılgınca çok görevliliğin bir tür görev haline geldiği ve zamanaşımına uğradığında neredeyse zorunlu olduğu bir dönem yaşıyoruz (bize söylendiği gibi). Dikkatimiz azalıyor ve onunla birlikte zaman ufkumuz küçülüyor. Katılmamız gereken konular sadece birkaç saat önce olan olaylar. Yine de, 2017 yılının büyük güneş tutulması gibi - son derecede önemli ve anında unutulmuş - konuların birkaç dakika veya birkaç saat içinde yerini kısaca dikkatimizi çeken başka bir gelişme alacaktır.
Sonuç olarak, - Facebook sayfalarını ve Twitter hesaplarını zorunlu olarak kontrol etmeyen – az sayıda Amerikalının şöyle soruları düşünmek için zaman ya da eğilimi var:
Afganistan Savaşı ne zaman sona erecek? Neden yaklaşık 16 yıl sürdü? Tarihteki en iyi savaş gücü aslında neden kazanamıyor? 140 kelimeyle veya TV için 30 saniyelik ses kayıtlarıyla bir yanıt veremiyor musunuz? Öyleyse, tane tane söyleyeyim, kimsenin söylemen gerekenlere katılmasını beklemeyin.
7. Her neyse, bir sonraki başkan bizi kurtaracaktır.
Amerikalılar düzenli aralıklarla, doğru kişiyi Beyaz Saray'a gönderirsek, her şey yoluna girebilir diye düşünür. Hırslı politikacılar bu beklentiyi çabucak kullanırlar. Başkanlık adayları, kendilerini rakiplerinden ayırmak için bir şekilde ya da başka bir şekilde mücadele etmekle birlikte, şamandırayı temizlemek ve Amerika'yı Yeniden Büyük Yapmak için söz verirler. Kırılmış ya da gerçekleşmemiş vaatlerin tarihsel kaydını ve tanrı olmamakla birlikte kusurlu insanlar haline gelmiş cumhurbaşkanlarını göz ardı edersek, Amerikalılar - her şeyden önce medyanın üyeleri - bütün bunları ciddiye almaya çalışırlar. Kampanyalar daha uzun, daha pahalı, sirk gibi ve daha az önem kazanıyor.
Birisi, Donald Trump'un seçilmesinin, başkanların doğru şeyler koyması yönündeki beklentilerinin aşağı yönlü bir revizyona neden olduğunu düşünebilir. Bunun yerine, özellikle de Trump karşıtı kamplarda, ondan kurtulmak (Tasfiye! Yolsuzluk, Engelleme, Suçlama!), Anayasanın çerçeveleyicilerinin amaçladığı dengenin sağlanmasına daha az önem verilerek, zorunlu şart haline gelmiştir. Trump'un ironisi, bir zamanlar yuvarlak eleştirdiği savaşları sürdürmesi ve daha sonra savaşların yürütülmesini kendilerine son vermek için düşüncelerden yoksun generallere elden geçirirken neredeyse tamamen gözlerden kaçmasıdır.
8. Kültürel olarak ilerici ordumuz ağırlıklı olarak eleştirilerden yoksun bırakılmıştır.
ABD askeri teşkilatı, 1990'lı yıllarda olduğu gibi, kültür savaşlarının geri kalmış tarafıyla da uyumlu hale geldi. Bill Clinton yönetimini görevdeki ilk haftalarında sarsan kıdemli askeri liderlerin baş komutanı kınadığı ordudaki eşcinseller çekişmesini kim unutabilir?
O günler çoktan gitti. Kültürel açıdan silahlı kuvvetler sola kaydı. Bugün hizmetler, ırk, cinsiyet ve cinselliğe ilişkin tüm konularda hoşgörü ve eşitlik taahhüdünü yansıtmak için kendi yolundan gitmektedir.
Başkan Trump, silahlı kuvvetlerde görev yapan trans-cinsiyetli kişilere karşı olan muhalefetini ilan ettiğinde, orduyu "muazzam tıbbi masraflar askerdeki trans-ırklılığın sebep olacağı bozulmalara yüklenemez" diye tweet atan kıdemli subaylar, nazikçe ancak sıkı sıkı itiraz edip geri gittiler.
ABD siyasi gündeminin en yakınında bulunan kültürel meselelerin artması göz önüne alındığında, ordunun çeşitliliği benimsemesi eleştiri ve savaş önermesi açısından daha az sterlinlik bir performansa neden olmak için çağrılmasını engeller.
Basitçe söylemek gerekirse, daha erken bir günde, savaşları başarılı bir sonuca getiremedikleri için askeri liderlere patlamış olan eleştirmenler, topa tutarlar. Kadının Ranger Okulundan mezun olması veya savaşta Deniz Piyadelerine komutanlık etmesi kazanamamayı daha fazla telafi eder.
Savaşa kolektif bir ilgisizlik, çağdaş Amerika'nın amblemi haline geldi. Ancak sokaklarda komşularınızın veya New York Times'ın editörlerinin bu gerçeği uyku moduna geçirmelerini beklemeyin. Fark ettirmek bile, onlarda ve bizde özen göstermeyi gerektirir.
Andrew J. Bacevich, 8 Ekim 2017, Real Clear World
(Andrew J. Bacevich bir TomDispatch, yazarıdır. Amerika'nın Büyükşehir Ortadoğu Savaşı: Askeri Tarih)
Derya Beyaz, 14.10.2017, Sonsuz Ark, Çırak-Çevirmen Yazar, Çeviri
Sonsuz Ark'tan
- Sonsuz Ark'ta yayınlanan yazılardan yazarları sorumludur.
- Sonsuz Ark linki verilerek kısmen alıntı yapılabilir.
- Sonsuz Ark yayınları Sonsuz Ark Manifestosu'na aykırı yayın yapan sitelerde yayınlanamaz