"Vazgeçin; yavaş yavaş vazgeçin ya da birdenbire vazgeçin; kabul edin artık o maskelerle var olmaya çalıştığınızı."
Nasıl anlamalı olan biteni? Nasıl üstüne gitmeli bu hengamenin? Nasıl dayanaklarından çürüyen bu gidişâta dur diyebilirim, diyebilirsin, diyebilir o ya da diyebiliriz, diyebilirsiniz, diyebilirler onlar? Çoğul ötekiler derler mi, tekil bizler der miyiz? Nasıl üstüne gitmeli bu cazgır hengâmenin?
İhtimamla titriyorum üzerine bu sükûnetin, nasıl mümkün oluyor bu? Susuyor mu herkes telaşlarının arkasına saklanarak, yoksa susuyor gibi mi yapıyor hiç durmaksızın içinden konuşarak? Delirmek üzereler mi insanlar, bana mı öyle geliyor bu sükûnet? Çünkü hiçbir şey yapmaya elvermiyor elleri ve hiçbir şey söylemeye niyetlenmiyor dilleri? Ne elleriyle dikiliyorlar kötülüğün önüne ne de dilleriyle söylüyorlar kötülüğe sen kötülüksün diye? Kalpleriyle buğzediyorlar mıdır diye düşündüm; bunu bilemezdik hiçbirimiz, bilsek bile böyledir diyecek kadar emin değildik siz ve biz, çoğul ötekiler ve tekil bizler işte tıpkı onlar gibi telaşlı bir sükûnetle hep, ama hep beraberiz...
Dilimiz dursa da içimizdeki kasırgalar, depremler durulmuyor; köhnemiş bir elbiseden kurtulmak ister gibi öfkeli titriyor her yerimiz, ama dışarıdan başka bir şeylerle meşgul görünür olduk işte. Ne yazık ki böyle olduk, ne zavallıca bir son... Üstelik bu son mu ondan da emin değildik, sonlardan bıka bıka yürüyerek, koşarak, uçarak kaçtık, her seferinde yakalandık, yakalandığımızda telaşlandık, telaşlandığımızda sustuk. Sustuk, susturulduk, susmaya zorlandık; bunlar hep bahanemiz oldu işte her seferinde, her seferinde bahanelerin uzun kulaklarını çektik öfkeyle, ama sessiz ama nefessiz ama kimse görmeden...
Biz hep dışımızdaki telaşla konuştuk, ağzımızdaki hakikâtten bahsetmekten korkarak. Yok değil, bu 'biz'in içinde ben yokum, bu içinde sizin olduğunuz birinci çoğul şahıs; ben hep anlattım, telaşlanmadan anlattım, sükûnet maskesi takmadan anlattım, öfkeyle anlattım, hep birinci tekil şahıs olarak anlattım...
Sizin riyâkarca susmalarınız, başka taraflara bakmalarınız, duymazmış gibi yapmalarınız, dışınıza her şeyi ölçüp biçip tartıyor görüntüsü satarak kaçmalarınız, beni değil sizi delirtecek... Şu telaşlarınızın arkasından görünen çırılçıplak gerçek bu; siz azar azar, hücre hücre deliriyorsunuz her an... Her an delirmelerinizin kaçışlarınıza savurduğu kahkahalar çınlıyor ruhunuzda; siz o kahkahalar çınlarken daha bir korkuyorsunuz kendinizden, içinizde en ücra köşeye sakladığınız hakikatin sesinden utanarak kaçıyorsunuz içinizdeki sonsuz karanlıkla boğuşarak. Karanlık sizsiniz aslında, kendinizden kaçamıyorsunuz, bunu biliyor olamazsınız, biliyor olma ihtimaliniz hiç yok, hiç olmayacak da eğer sükûnete saklanmış telaşlı hallerinizin birer maske olduğunu saklamaya çalışmaktan vazgeçmezseniz.
Vazgeçin; yavaş yavaş vazgeçin ya da birdenbire vazgeçin; kabul edin artık o maskelerle var olmaya çalıştığınızı. Telaşlı değilsiniz siz, o zaman göreceksiniz işte bunu... Görünce de, evet görünce de birdenbire düşlerinizden uyanacak ve korkularınızı göreceksiniz; hakikât içinizden fırlayacak, siz onu haykıracaksınız sükûneti parçalayıp ve kötülüğün yüzüne bağıracaksınız : "Sen kötüsün!"
Elleriniz sonra canlanacak, buğzunuzun sesinize yürüyen öfkesiyle buluşarak yükselecek karanlık bataklıklarınızdan.... Ve siz, ağır ağır kendiniz olacaksınız kıstırıldığınız yerde...
Çoğul ötekilerden daha güçlüyüz tekil bizler... korkmayacaksınız.
Kalbiniz, sesiniz ve elleriniz özgür olacak... Delirmeyeceksiniz.
Alper SELÇUK, 27.10.2017, Sonsuz Ark, Çoğul Ötekiler ve Tekil Bizler
Alper Selçuk Yazıları
Çoğul Ötekiler ve Tekil Bizler
Takip et: @alperselcuk
Sonsuz Ark'tan
- Sonsuz Ark'ta yayınlanan yazılardan yazarları sorumludur.
- Sonsuz Ark linki verilerek kısmen alıntı yapılabilir.
- Sonsuz Ark yayınları Sonsuz Ark manifestosuna aykırı yayın yapan sitelerde yayınlanamaz.