Sonsuz Ark'ın Notu:
Aşağıda çevirisini yayınladığımız analiz The Atlantic dergisinin Mayıs ayında yayınlanacaktır ve Amerikan Ordusu'nun yaşadığı büyük travmanın detaylarını titizlikle incelemekte, Amerikan Ordusunun tıpkı Roma İmparatorluğu ordusunun kaybettiği savaş yeteneğine benzer bir şekilde özgüvenini, birliğini ve amacını kaybetmiş olduğunu açık bir şekilde anlatmaktadır. Amerikan Yüzyılı'nın bittiğine, ABD'nin çöktüğüne dair en net yorum analizin şu cümlesinde saklıdır:
"Eğer savaşta genç erkek ve kadınların cesareti gerçekten sivil toplumumuzun kalitesine bağlıysa, çok endişelenmeliyiz."
Seçkin Deniz, 27.04.1018
Two Decades of War Have Eroded the Morale of America’s Troops
"After nearly 17 years of war, service members have seen plenty of patriotic displays but little public debate about why they’re fighting."
"Yaklaşık 17 yıl süren savaştan sonra, ordu mensupları, çok sayıda vatanseverlik gösterisi gördü, ancak neden savaştıklarına dair çok az kamuoyu tartışması izledi."
Yaklaşık 17 yıl süren savaşın Amerikan halkına ve seçtiği liderlere 'daha geniş bir oyun sonu' olmadan yalnızca askeri gücün kullanımına odaklanan bir stratejinin sınırlarını öğreteceğini düşünebilirdik, ama aslında ters yönde hareket ettik. Şimdi, kendi askeri liderlerimizin zafere ulaşmak için ısrar ettikleri istekleri tam olarak yerine getirme konusunda en ufak bir ilgiye bile sahip olmadan savaşı sürdürmeyi amaçlayan bir hükümetimiz var.
Haziran ayında, Savunma Bakanı Mattis, Kongre'ye birliklerin yıllardır ne bildiğini açık bir şekilde anlattı: “Şu anda Afganistan'da kazanmıyoruz.”
Tabi ki kazanmıyoruz. Kazanmak istemiyoruz. Sadece kafa derisi almak istiyoruz. Deniz Kuvvetleri'nde zorlu aşk. Bu yüzden Kolorduyu çok seviyorum. Sevdiğim tek yer burası. Zorlu aşk ama yine de aşk.
Topçu Çavuş Maxwell, biz genç subay adaylarının dikkatini çeken, teftişe hazır olan kadroyla birlikte ilerledi. Bu 2004'teydi. Amerika Birleşik Devletleri Irak'ta ve Afganistan'da iki ayrı savaştaydı. Deniz subayları olursak, muhtemelen birine ya da diğerine gideriz. Irak - Afganistan'ın çok fazla süreceği öngörülmedi. Ama önce Gunny Maxwell’in incelemesinden geçmeliydik.
“Deniz Kuvvetleri'nde bir sürü dağınık çocukla uğraşmak zorundasınız” diyordu. “Kötü ailelerden geliyorlar, hiç sevgileri yok. Onlara zor bir aşk vermelisiniz. İşte bu yüzden size çok sert geliyoruz.”
Çavuş Maxwell çok uzun boyluydu. Hafıza, acemi eğitiminde size işkence eden eğitmen çavuşlara her zaman birkaç santimetre fazlalık ekler, ama kesinlikle ortalamadan daha uzundu... Ben 1. 85’tim ve Maxwell'in önünde dikkat çekerken gözlerim tam olarak çenesine bile gelmiyordu.
Fizikselliğinden daha fazla olsa da, diğer çavuş eğitmenlerinin çoğundan daha az, bir eylem gibi görünen bir yoğunluğu vardı. Maxwell, Kolordu'yu tutkuyla sevdi. “Deniz Kuvvetleri dünyadaki en iyi savaşçı güçtür” derdi. “Hayır - evrendeki en iyi mücadele gücü. Çünkü eğer bir yaban domuzları gelir ve bizimle dalga geçmeye çalışırsa, biz de onları beceririz.”
Düşmanlarımız El Kaide, uzaylılar ya da“ doggone pinko Kızıl Komünist Lefto Demokratlar ”olsun, çatışmaya hazır olmamızı isterdi.
Ordu mensupları, hiç kimsenin (halkın, Kongre'nin veya baş komutanının değil) ciddiye almadığı, ama bizim ciddiye aldığımız savaşlar yüzünden bir amaç duygusu taşıyabilir mi?
Kadro körfezindeki Kalabalık Demokratlar için bile, bu oldukça basit bir görüştü: Sadece düşmana işaret et. Ne yazık ki, geçtiğimiz on yıl boyunca yaptığımız savaşlar, ortalama Hollywood uzaylı istilasından çok daha katil ve ahlaki olarak daha karanlık.
Haziran ayında, West Point mezunu Fred Wellman, Nisan 2003'te ziyaret ettiği küçük bir Irak kasabasında yapılan bir katliamın sahte bir raporla örtüldüğü olduğu ortaya çıktıktan sonra Twitter'da yazdı. Şiddete maruz kalmış kişileri listeledi: 2004 yılında kafası kesilen bir tercüman; 2006 yılında havaya uçurulmuş ve Wellman'ın klinikteki işe geri dönmek için sadece bacaklarını kaybetmiş olan bir doktor, ABD güçlerinin çekilmesinden sonra 2011'de militanlar tarafından kimlerin öldürüleceği konusunda yardım etmişti.
Sonra o yazdı:
Bu noktada, üç turla çalıştığım neredeyse her Iraklı öldürüldü… Eğer birileri bir yol biliyorlarsa, o yola açık olduğumu bilmesi gerekiyor ama şu anda savaşın acımasızlığı karşısında şok geçiriyorum. Cesareti olduğunu iddia eden liderlerin, benim gibi savaşan adamları gönderdikleri için, benim gibi onlarca ölümün ağırlığını hissetmelerini diliyorum.
Daha sonra Wellman gerçeği öğrenir; bir katliam yerine, Irak güvenlik güçlerinin dört üyesi öldürüldü. IŞİD tarafından işgal altında zaman harcayan küçük bir kasabaya gelince, bu, neşe dolu haber sayılır.
Wellman, yine de, 22 yıl boyunca, her iki tarafın da başkanları ve çok sayıda savaşı kapsayan hizmetine tipik bir pragmatik, askeri yaklaşımla baktı. Irak Savaşı'nın neden Amerikan yaşamının maliyetine ve kaybına değdiği konusunda bir Trump taraftarı tarafından sorgulandığında Wellman şöyle yanıt verdi: “Eski bir asker olarak savaştığım savaşın karşıtı ya da taraftarı değilim. Gitmem emredildi. Yaptım. Çocuğum emir aldı. O da gitti."
Bu, bir orduyu ayakta tutmak için yeterli mi? Bu, yanlış yönetilen savaşların neden olduğu acılarla yüzleşmek istemeyen bir ülkeye karşı demir görev duygusu mu? Çavuş Maxwell’in savaş alanı başarısının belli bir projeksiyonu, aradan geçen on yılda kötü bir şekilde eskidi ve milletimiz Wellman gibi erkekleri üretmeye devam etse de, savaş yükleri birkaç kişi tarafından karşılandığında moralin sürdürülmesi zor.
Çoğu zaman gazilerin bir tasarı istediğini duydum, daha çok Amerikalı'yı ülkenin sabit askeri gücü olan karanlık yıldızın etrafında yörüngeye sürükleyecek bir şey. Cumhuriyetin kurucuları aslen Kongre'yi orduyu ayakta durmak için her iki yılda bir oy kullanmaya zorlamak istedi; Bu günlerde Kongre, Irak Savaşı'ndan önce geçirilen Askeri Gücü Kullanma Yetkisi'nin yerini almaya yönelik bir oylamaya bile izin vermiyor ve şu anda bile varolmayan gruplara karşı savaşı haklı çıkarmaya çalışıyoruz.
Yurtdışındaki askere, erkek ve kadınlar için hayatlarını neden riske ettiklerini açıklamak için, kamuoyunda bir tartışma yok, 2007'de olduğu gibi Kongre'de ve TV'de başarıya ulaşma konusunda net bir kıyaslama yapılmadı. Hatta bir ay süresince, Afganistan'da bir tacizde bulunan ve Taliban üzerindeki askeri baskıyı siyasi bir çözüme kavuşturmak için arttırılması amacını taşıyan ve birkaç ay sonra konuya ilgisiz olduğunu açıklayan komutanın yaptığı net bir rehberlik var. Ordu mensupları halkı ya da Kongre'yi temsil etmeyi seçmediğinde ya da başkomutan, hiç kimse, savaşları dikkate almadığı zaman, 'ciddi bir şekilde savaşmak için bir amaç duygusunu' koruyabilir mi?
Ordumuz, bir ülke olarak kim olduğumuzun önemli bir parçasıdır; İkinci Dünya Savaşı sonrası uluslararası düzene girmiş olan güçtür. Bir Amerikalı olmak, iyi ya da kötü bir şekilde, bunun içinde derinden etkilenmiş olmak demektir. Ama Wellman'ın savaşına verdiği yanıtın da belirttiği gibi, şu andaki çıkmazımızın çözümü, ordunun kendi içinde yer almaz. Asker, kendi hedeflerini belirleyemez, kendi bütçesini ya da hangi idealler için savaştığını ve öldüğünü belirleyemez ve bu durumdan sonra kayıplarının nasıl, onurlandırılacağına ya da nasılkarşılanacağına karar veremez. Bu yüzden Amerika bir bütün olarak ordusuna duyduğu sevgiyi, madde içermeyen göstergelerle ifade etmeyi seçerken, ordumuz, ülkenin savaşlarını ciddiye alan tutarlı bir ulusal politika için umutsuzca bekliyor.
Böyle bir şey neye benziyor? Muhtemelen Askeri Gücü Kullanmak için, açık uçlu yetkilendirmeyi iptal etmek ve başkanı düzenli olarak Kongre'ye götürmek için, askeriyenin nerede ve neden zarar verdiğini, hangi kaynakların gerekli olduğunu ve başarı şartlarının ne olduğunu açıklamak içindi. Tartışmak ve daha sonra o plana oy vererek askeri maceralarımızın gözetimini sağlamak için kendi anayasal görevini yerine getiren her Kongre üyesi gibi görünecekti. Bu tartışmada yer alan ortalama Amerikalılar gibi görünür ve onlara yapamayacaklarını söyleyen herkesi küçümserdi.
Amerikalı askerler savaşta değilken, Amerikan birliklerinin hayatlarını tehlikeye attığını söylerken ya da bir basın sekreteri, bir ordu mensubunun üyesi olduğu bir askeri baskının başarısını sorgulayan herkesin, o düşmüş askere “bir özür borçlu” olduğunu ileri sürdüğü zaman ya da Amerikalıların birliklerini desteklemek istiyorlarsa ülkelerinin savaşlarını desteklemeleri gerektiğini iddia ettikleri zaman, Amerikalıların gözlerini kamaştırıyor gibi görünüyor.
Politikacılar, siyasi manipülasyonlar için cesetleri, toplamaktan ziyade, huzur içinde yatmaya bırakırlar. Ve ordu mensupları, Nijer'de geçen sene öldürülen dört kişi gibi beklenmedik yerlerde denizaşırı ülkelerde ölünce, başkanımızın başsağlığı mesajı vererek ya da liberallerin askerimize karşı saygısızlık yapıp yapmadıklarına dair başkanımıza saygısızlık yapıp yapmadığıyla ilgili kolay sembolik tartışmalardan kaçınmamıza benziyor. Bunun yerine, askerlerimizin gerçekleştirmesini istediğimiz misyon hakkında daha uzun ve daha sert bir sohbete ve onlara ulaşılabileceğinden emin olma şerefini verip vermediğimizi görmeye benziyor.
Kısacası, Amerikalıların bir bütün olarak, askerlerimiz için daha az ucuz, duygusal aşk gösterileri ile dolup taşarak, Çavuş Maxwell'in “zorlu sevgisine” daha yakın bir yerde bu gösteriyi ikiye katlanmaları gibi görünüyor. Bu, ülkemizdeki hataların sıfırlanması anlamına geliyor.
Eğer yapmazsak, bir noktada taban düşer, kaybederiz. Moral ölçmek zor bir şeydir, ancak birçok gösterge moralin düştüğünü göstermektedir. Military Times- Askeri Times'ın 2009 yılında yaptığı bir ankette Irak'taki şiddetin azalması ve Afganistan'da yeni bir stratejinin hala bir zafer vaadinde bulunduğu zamanlarda,, askerlerin yüzde doksanı, yaşam kalitesini iyi veya mükemmel olarak nitelendirmişti; 2014 yılına geldiğinde bu oran %56'ya, yeniden askere alım da 72'den %63'e düştü.İşe alım da düştü. Geçtiğimiz otuz yılda, ordu genel olarak başvuru sahiplerinin yaklaşık yüzde 60'ını kabul etmiştir. Son yıllarda bu rakam yüzde 70'e yakın ve tırmanıyor. Ve aktif görev gücü yıpranıyor.
Orduda iken, yönetimleri altında beş konuşlandırmaya (yurtdışı görev) sahip adamlarla tanışmaktan çok etkilenmiştim. Şimdi sekiz, dokuz ya da on yapmış olan adamlarla tanıştım. Özel Operasyonlar topluluğu içinde durum özellikle kötü.
Geçen yıl Özel Harekat Komutanlığı 149 ülkeye asker dağıttı; Bazı operatörler, General Raymond Thomas'ın “sürdürülemez” dediği, altı aylık yurtdışı görevden sonra altı aylık evde kalma programını uyguluyorlar.
Geçenlerde yedi dağıtım-konuşlandırma- yapan bir ordu korucusuyla tanıştım. Bir görev başındaydı ve bana o ve karısının iki yıl boyunca evde birlikte kalacağını fark ettiğinde, bunun onları biraz korkuttuğunu söyledi. Birbirlerini seviyorlardı ve üç çocuğu vardı, ama hiç birzaman iki yıllarını üstüste bir arada geçirmediler. Bu, özellikle görünürde sonu olmayan savaşları sormak için çok fazla. Anavatan savunması ve küresel güvenlik için savunma bakan yardımcısı Theresa Whelan, Ev Güvenlik Hizmetleri Komitesine, Özel Operasyonlar topluluğunun Özel Operasyonlar topluluğunun “gençliğimizi yemek… ve geleceğimizi ipotek ettirmek” zorunda kalmaya devam ettiğini söyledi.
Gün geçtikçe, ipotekli gelecek yaklaşır. Geldiğinde, kim belirsiz ve umutsuz bir görev için orduya kaydolacak? Birçoğunun inanmadığı ve amaçlarını açıkça ifade edemediği bir şey yüzünden savaşmak ve ölmek için kadınları ve erkekleri nasıl motive ediyorsunuz? Savaşta erkeklerle kadınlar arasındaki bağlara ve savaşan askerlerle uğruna mücadele ettiğimiz vatandaşlar arasındaki az sayıdaki bağlara ne olur?
Bir görev ve amaç için ölmeye değer bir nesneyi dile getiren ve tartışan bir siyasi liderlik olmadan, askerlerin bazen misyonu tümüyle önemsememeleri sürpriz değildir. Afganistan'daki Korengal Vadisi'ne görevlendirilen bir çavuş, konuşmasının sonunda, savunmasının her fırsatta güvenlik görevini feda ederek savunma amaçlı bir tutum benimsediğini söyledi.
Bu, bir subayın Vietnam Savaşı'nın sonraki aşamalarında söylediği şeyi hatırlatıyor: “Askerlerimizi 1966 -67'de bu kadar etkili kılan hırslı tavrı, hayatta kalma iradesiyle değiştirildi.” Bu birliklerin cesaret eksikliği değil, amaçların değişmesi. “Birbirimiz için savaştık.”
Gazilerden, hizmet süreleriyle ilgili bolca iddia duydum ve şaşmamalıyım. Eğer ülkeniz kendi generallerinin uzun vadeli başarı için gerekli olduğunu söylediği savaşlara bile kaynak bile ayırmıyorsa, savaşmak için başka ne gibi bir sebep var?
Ancak, ülkenizin sizi göndermeye devam ettiği misyonun anlamsız veya imkansız olduğunu ve sadece ordudaki kardeşlerinizi tehlikelerden korumak için gönderildiğinizi düşünüyorsanız, o zaman sizi öldürmeye çalışan Taliban ya da El Kaide ya da IŞİD değil; Amerika.
Phil Klay, Mayıs 2018 Sayısı, The Atlantic
<<Yirmi Yıllık Savaş, Amerika Birliklerinin Moralini Tüketti -1-
Derya Beyaz, 27.04.2018, Sonsuz Ark, Çırak-Çevirmen Yazar, Çeviri
Sonsuz Ark'tan
- Sonsuz Ark'ta yayınlanan yazılardan yazarları sorumludur.
- Sonsuz Ark linki verilerek kısmen alıntı yapılabilir.
- Sonsuz Ark yayınları Sonsuz Ark Manifestosu'na aykırı yayın yapan sitelerde yayınlanamaz.