‘Yalnızlığın mahzeninde çıplak ayakla gezinenler’e mihmandarlık yapacak
ne gibi bir özellik vehmetmişim ki yola çıkmışım? Bu ne inat ölüm var!
Bu ne heves? Soluğumun tıkanacağı gün yakın.
Yazmam gerek. Konuşmam, anlatmam, söylemem, dertleşmem gerek. İçimde kopan fırtınaları, ergen sancısı benzeri acıları vakit geçirmeden dile dökmem gerek. Gerekenlerin gerektiği açık olmasına karşın yazacak, söyleyecek, anlatacak gücü bulmakta zorlanıyorum. Öyle bir acziyet içine düşmüşüm ki, nefesim kesilmiş. Elim ayağım tutmaz olmuş. Direncim yerle yeksan olmuş. Göz pınarlarım kurumuş. Sözcük dağarcığım talan edilmiş. Mantık örgüm sökülmüş, sezgim bulanmış. Gönül pencerem paramparça saçılmış. Aklımın sırça köşkü tuz bu olmuş. Bir yıkım yapışmış ki yakama ne ifritler aleminde, ne ins evreninde duyulup işitilmiş.
Acılarımı yükleyeceğim sözcükler öylesine kaypak, öylesine muğlak, öylesine pespaye ki, öylesine sıska, öylesine cılızlar ki.. yazmaktan, konuşmaktan, söylemekten kaçınıyorum, kendime dahi sezdirmeden. O emaneti taşıyacak güç yok hiç birinde. Değil mi ki, sözcüklerle aramda her zaman bir itimatsızlık olmuştur, bir itimatsızlık yaşamışımdır. Öyle ise zorlamaya ne gerek var? Suskunluğu seçip bir kenarda dursam hayrıma olacak olan değil mi?
Evet, evet en hayrıma olan suskunluğa sığınmak. Suskunluğun dolgun, diri ve dolu memelerinden kana kana içmem gerek. Konuşmaktan, yazmaktan, anlatmaktan daha evla gibime geliyor bu seçenek.
Bu seçimi, bu seçeneği bir şeyleri sakınmak, bir görevden, bir sorumluluktan kaçmak gibi algılasam da bir görevim olduğu, bir sorumluluğum olduğu, bir şeylere sahip olduğum düşüncesi, sanısı bir evhamdan öte olmadığını biliyor muyum? Kendi kurmam olmadığını nereden çıkarıyorum? Kendini aldatma edimi böyle başlamıyor mudur kişide?
Kime ne anlatacaklarımdan? Kime ne söyleyeceklerimden? Kime ne yazacaklarımdan? Bu ana kadar kimin derdine merhem olmuştur, kimin yaralarını sarmıştır, kimi uykusundan uyandırmıştır ki bundan sonrakiler de öyle olsun? Savurduğum çığlıkların yankısını duyan kendi kulaklarımdan başkasının kulaklarımı? Bir aldatışın, bir aldanışın kurbanı olmadığıma ilişkin elimde kendim için, kendime dair en ufacık bir bilgi kırıntısı, mini minnacık bir ipucu yok! Öyle ise ne diye ‘yazmam gerek, konuşmam, gerek, anlatmam, söylemem, dertleşmem gerek!’ diye haykırıyorum?
‘Yalnızlığın mahzeninde çıplak ayakla gezinenler’e mihmandarlık yapacak ne gibi bir özellik vehmetmişim ki yola çıkmışım? Bu ne inat ölüm var! Bu ne heves? Soluğumun tıkanacağı gün yakın.
Hal böyle iken kendime kılavuz olmayı bile becerememişken, başkalarına kılavuz olma hevesi duyuşum ne acı? Ne hoyratça bir tavır!
Ve fakat içimde bir yerlerde gizlenmiş birinin, bir şeyin sesi yankılanıyor; yazmalısın! Anlatmalısın! Söylemelisin!
Öyle ise bir vehmin, bir endişenin sesi de olsa yazmam gerek! Söylemem, anlatmam, dertleşmem gerek! Belki yardım için uzatılmış bir ip değil de yardım dilenen bir çığlıktır bu ses. Varsın bu çığlığı kimse duymasın! Varsın kimse bu çığlıkla irkilmesin! Varsın soluğumun tıkanacağı an yakın olsun! Haykırmalıyım! Suskunluğun albenisine kapılmamalıyım. Soluk aldıkça, elim ayağım tuttukça, gözümün, dizimin feri oldukça haykırmalıyım.
Varsın kimseler şaşırmamış olsun yolunu, kimse bir mihmandara gereksinim duymasın, kimsenin bir kılavuza gereksinimi olmasın, kendimin mihmandarı olmakla sorumluyum. Bunu tüm benliğimle, iliklerime varıncaya kadar duyumsuyorum. İhtilaçlar içinde kıvranan ruhumun gereksinimi var! Kendime kılavuz olmam gerek! Madem varım! Madem soluk almaktayım! Madem esfeli safiline fırlatılmışım öyle ise buradan çıkış için, davranmalıyım. Yazmalı konuşmalı, anlatmalı, söylemeli, dertleşmeliyim.
Cemal Çalık, 09.07.2018, Konuk Yazar, Sonsuz Ark, Deneme, Sözcüklerin Düş Hâli
Sonsuz Ark'tan
- Sonsuz Ark'ta yayınlanan yazılardan yazarları sorumludur.
- Sonsuz Ark linki verilerek kısmen alıntı yapılabilir.
- Sonsuz Ark yayınları Sonsuz Ark Manifestosu'na aykırı yayın yapan sitelerde yayınlanamaz.