Sonsuz Ark'ın Notu:
Aşağıda çevirisini yayınladığımız analiz, Amerikan muhafazakarlarına ait bir site olan The American Conserative'e çalışan Gareth Porter adlı bir araştırmacı gazeteciye aittir. Analiz, birer itiraf niteliğindeki ayrıntılı tesbitleriyle Amerikan devletinin savaş bütçesinin yarısından fazlasının silah silah şirketleri ve taşeron savaşçıların bağlı olduğu şirketler tarafından emildiğini, bu durumun da ABD'nin hegemonyasının devam etmesi için bütün başkanlar tarafından sürdürüldüğünü belirtmektedir. Dünya artık bir savaş-ölüm makinesine dönen ve herkesi terörist olarak tanımlamaya meyilli politikaları nedeniyle ABD'ye karşı büyüyen bir nefret duygusuna sahiptir ve bu gerçek bazı Amerikalı araştırmacıların tepkisini çekmekte ve eleştirilerini arttırmasına neden olmaktadır...
Seçkin Deniz, 23.11.2018
America’s Permanent-War Complex
"Savunmacı mega-müteahhitler genişlemiş kalmamızı sağlamak için kokpite girdiğinde Eisenhower'ın en büyük kâbusu gerçekleşti."
Başkan Dwight D. Eisenhower’ın “Askeri-sanayi kompleksi” olarak adlandırdığı kompleks, on yıllardır sürekli olarak gelişmekte ve uluslararası olayların yanı sıra ekonomik ve politik sistemdeki değişimlere ayak uydurmaktadır. Sonuç şimdi dünya çapında en az sekiz ülkede çatışmaya giren ve bunların hiçbiri geçici olmayan “daimi-savaş kompleksi”dir.
Bu yeni kompleks, esas olarak İslami teröristlerin oluşturduğu ABD güvenliğine yönelik tehditlere atıfta bulunarak, ülkenin sahip olduğu kaynaklar üzerindeki gelişmiş gücünü ve kontrolünü haklı çıkarmıştır. Ancak eski askeri-sanayi kompleksi gibi, ulusal güvenlik kurumları ve onlarla müttefik olan özel müteahhitler arasındaki evrimsel ilişkide köklü bir durum söz konusudur.
Bu dönüşümün ilk aşaması, Soğuk Savaş sonrasında yirmi yıl içinde ABD'nin askeri ve istihbarat kurumlarının geniş kapsamlı bir özelleştirmesiydi. Bu, askeri uzmanlık alanını oydu ve büyük yüklenicilere bağımlı hale getirdi (Halliburton, Booz Allen Hamilton, CACI). İkinci aşama, “terörizm savaşı” ile başlayıp, çoğu zaman drone grevlerinin kullanımı etrafında dönen kalıcı bir savaşa dönüştü.
Drone savaşları, özel müteahhitlerin savaşın en stratejik yönüne doğrudan dahil oldukları, kamu-özel askeri uğraşlardır. Drone yüklenicileri –özellikle de baskın General Atomics- savaşın belirsiz bir geleceğe doğru devam etmesini sağlamak için, Kongredeki müşterileri tarafından uygulanan güçlü bir güdü ve politik güce sahipler.
Askeri ve istihbarat kurumlarının özelleştirilmesi, Soğuk Savaş'ın sona ermesinden bile önce başladı. Fakat 1990'larda hem Kongre hem de Bush ve Clinton yönetimi, baraj kapaklarını silahlara ve istihbarat yüklenicilerine ve onların siyasi müttefiklerine açmışlardır. Sözleşmeler kısa süre içinde daha büyüdü ve bir avuç baskın şirkette daha fazla yoğunlaştı. 1998 ve 2003 arasında, özel yükleniciler her yıl savunma bütçesinin neredeyse yarısını alıyorlardı. En büyük 50 şirket, bu süre zarfında sözleşmelerde ödenen yaklaşık 900 milyar dolarlık kısmın yarısından fazlasını elde ediyordu ve bunların çoğu, Kamu Bütünlüğü Merkezi'ne göre tek kaynaklı sözleşmelerdi.
Kompleks üzerinde en büyük etkiye sahip olan sözleşmeler, Pentagon'da çalışan uzmanlar içindi. Bu yüklenicilerin sayısı, Soğuk Savaş'ın ardından yirmi yıl içinde, üst düzey Pentagon yetkililerinin sayılarını ve erişim alanlarını tam olarak bilmedikleri kadar hızlı ve düzensiz bir şekilde büyüdü.
2010 yılında, o zamanın savunma bakanı Robert M. Gates bile Washington Post gazetecileri Dana Priest ve William M. Arkin'e, Pentagon’un sivil tarafını kapsayan Savunma Bakanlığı Ofisinde kaç yüklenicinin çalıştığını belirleyemediğini itiraf etti.
Yasal olarak, “öz devlet işlevleri” olan görevlerin üstlenilmesi yasaklanmış olsa da, bu yükleniciler pratikte her zaman hükümet işlevleri olarak kabul edilenleri sürekli olarak kötüye kullanmışlardır. Yükleniciler, devlet kurumlarından çok daha yüksek maaşlar ve danışmanlık ücretleri ödeyebiliyordu, bu yüzden deneyimli Pentagon ve CIA görevlileri kısa bir süre sonra, aynı iş için hükümetin iki katı kadar ücret ödeyen firmalarla kamu işlerini ikramiyeli pozisyonlar için bıraktılar.
Bu özellikle 11 Eylül'den sonra yüzde 50'lik bir işgücü artışı yaşayan istihbarat kurumlarında doğruydu. Bu tamamen yüklenici personel olarak geri getirilen eski yetenekli memurlar ile yapıldı. Hatta Başkan Barack Obama'nın CIA direktörü Leon Panetta Priest ve Arkin’e istihbarat topluluğunun istihbarat analizi de dahil olmak üzere CIA çalışanları tarafından her zaman yapılan ve CIA’nin ihtiyaç duyduğu “operasyonel işi yapmak için yüklenicilere bağlı” olduğunu ve CIA’in “fazla mesai” konusunda yeterliğini yenilemesi gerektiğini itiraf etti.
2010 yılında, “İstihbarat ve analiz gibi işlevler yerine getiren“ çekirdek yükleniciler ”, Ulusal İstihbarat Direktörlüğü Ofisi'nin bir raporuna göre, profesyonel sivil ve askeri istihbarat personelinin en az yüzde 28'ini oluşturuyordu.
Priest ve Arkin'in bildirdiği gibi, Pentagon ve istihbarat topluluğundaki özel sektöre bağımlılık, işgücünün artık “kamu yararına değil de hissedarlara borçlu olup olmadığı” konusunda ciddi bir soruyu gündeme getirmişti. Hem Gates hem de Panetta, bu konuyla ilgili endişeleri olduğunu kabul etti.
Bu özelleştirme etkisini güçlü bir şekilde pekiştirmek, Pentagon ile silah yüklenicileri arasında daha hızlı bir şekilde dönmeye başlayan tanıdık bir döner kapıydı. 2010 Boston Globe araştırması, Pentagon'a 1993'te yüzde 45 olan savunma yüklenicileri ile danışman veya yönetici olarak işe almak için ayrılan üç ve dört yıldızlı generallerin yüzdesinin 2005 yılına kadar yüzde 80'e yükseldiğini gösterdi. 12 yılda yüzde 83 artış.
Gelen George W. Bush yönetimi, döner kapıya güçlü bir destek sundu ve Pentagon'daki üst düzey politika belirleme pozisyonlarını doldurmak için Lockheed Martin'den -en büyük savunma yüklenicisinden- sekiz memur getirdi. Lockheed Martin CEO'su Peter Teets, (eski şirketine doğrudan faydalanan satın alma kararlarından sorumlu olduğu) Hava Kuvvetleri'nin müsteşarlığına ve Ulusal Keşif Ofisi müdürlüğüne getirildi. Northrop Grumman eski başkan yardımcısı James Roche, Hava Kuvvetleri sekreteri olarak ve General Dynamics eski başkan yardımcısı Gordon R. England, Deniz Kuvvetleri sekreteri olarak atandı.
2007'de Bush, ulusal istihbarat direktörü olarak amiral J. Michael McConnell'i atadı. McConnell 1992'den 1996'ya kadar Ulusal Güvenlik Dairesi müdürlüğü yapmıştı, ardından istihbarat yüklenicisi Booz Allen Hamilton'ın ulusal güvenlik şubesinin başına geçti. Şaşırtıcı olmayan bir şekilde McConnell, hükümetten daha verimli ve yenilikçi olduğu gerekçesiyle özel sektöre güveni artırdı. 2009 yılında bir kez daha başkan yardımcısı olarak Booz Allen Hamilton'a geri döndü.
Pentagon ve istihbarat kurumları, müteahhitlik gücünün büyük oranda büyüdüğü yeni bir karma kamu-özel kurumları biçimine dönüştü. Askerlerin bazılarına göre, özel kişilerin Pentagon'u ele geçirdiği ortadaydı. Afganistan'da görev yapan üst düzey bir ABD askeri subayı Priest ve Arkin'e şöyle diyordu: “Düşündüğünüzde kafanıza dank ediyor. Savunma Bakanlığı artık savaşla mücadele eden bir örgüt değil, bir ticari girişim.”
9 / 11'den sonraki yıllar ulusal güvenlik organlarının yeni görevler, güç ve kaynaklar elde ettiklerini gördü — hepsi de “Teröre karşı savaş” adıyla “uzun savaş” olarak adlandırıldı. Neredeyse hiçbir El Kaide’linin Afganistan’da ve ABD’nin ilk işgalinden çok uzun bir süre sonra Irak’ta kalmamış olmasına rağmen, Afganistan ve Irak'taki operasyonlar bu alanda pazarlandı.
Ordu ve CIA, Pakistan, Yemen, Somali ve diğer birçok Afrika ülkesinde El Kaide izini sürmek için Bush yönetiminin “nesiller savaşı” olarak adlandırdığı Soğuk Savaş sonrası on yılın göreceli haşinliğinin geri dönüşü olmayacağının garantisini veren yeni emirleri uyguluyordu.
El Kaide veya bağlı gruplarla bağlantılı hedeflere yönelik drone savaşları, bunun ortak özelliği haline geldi ve askeri ve istihbarat yetkilileri için bir güç kaynağı oldu. Hava Kuvvetleri dronlara sahip oldu ve Afganistan'da saldırılar yaptı, ancak CIA onları Pakistan'da gizli bir şekilde taşıdı ve CIA ve ordu Yemen'deki saldırıları kontrol etmek için mücadele etti.
“Yüksek değer hedeflerine” karşı drone savaşları ile ilgili ilk deneyimler, tam anlamıyla bir felaketti. CIA, 2004'ten 2007'ye kadar, El Kaide ve iştiraklerinin yüksek değerli hedeflerine yönelik Pakistan'da 12 saldırı gerçekleştirdi. Ancak saldırı haberlerinin analizine dayanarak, yalnızca üç tanımlanabilir Pakistanlı Taliban El Kaide üyesine karşın 121 sivil katledildi. (Sonsuz Ark'ın Notu: Bu olaylarla ilgili bir sinema filmine dair "SA4894/AH22: 'Tepedeki Şehir'in Katliamcısı: Drone of USA" analiz için lütfen tıklayınız)
Fakat CIA Direktörü Michael Hayden'in çağrısı üzerine, 2008'in ortalarında Başkan Bush, yalnızca analistlerin El Kaide veya bağlı bir hedefe işaret ettiği yönündeki kararına dayanarak hedef saldırılara” izin vermeyi kabul etti. Sonunda bu, özellikle Pakistan ve Afganistan'da, özellikle de açıkça savaş için daha az heves ve politik sermayeye sahip olan ve gizli drone kampanyasına bağımlı hale gelen Obama yönetimi sırasında Afgan Taliban savaşçılarını öldürmek için bir araç haline geldi.
Bu savaş büyük ölçüde gizli ve kamuoyuna karşı daha az sorumluydu. Ve ona, Irak gibi yerlerde asker çekmeyi ve resmi kara operasyonlarını sona erdirme konusunda tercih edilen bir seçenek verdi.
Obama yönetimi, sekiz yıl içinde ofisi ile birlikte, Araştırmacı Gazetecilik Bürosu tarafından toplanan rakamlara göre, çoğunlukla Afganistan'da olmak üzere, yaklaşık 5.000 drone saldırısı gerçekleştirdi.
Ancak, 2009 ve 2013 yılları arasında, ABD hükümetinin en iyi bilgilendirilmiş yetkililerini, bu yeni savaşın temposunu ve ölümüne dair alarmları, ABD'yi zayıflatmak yerine El Kaide'ye daha fazla destek sağlayarak terörizmi azaltma çabalarını sistematik olarak zayıflattığı gerekçesiyle uyandırdı. Bazı orta düzey CIA görevlileri, saldırıların gerçekleştiği bölgelerde elektronik haberleşme kesişiminden elde edilen istihbarattan öğrendikleri şey yüzünden, Pakistan'daki saldırılara 2009 yılına kadar karşı çıktılar: Müslüman erkekleri kızdırıyorlar ve onları El Kaide'ye katılma konusunda daha istekli yapıyorlardı.
Washington Post'a sızan gizli bir Mayıs 2009 raporunda, o zamanlar Merkez komutanı olan General David Petraeus, “Özellikle Pakistanlıların kabul edilemez sivil zayiatlara neden olduğunu düşündüğü sınır ötesi ve rapor edilen drone saldırıları konusunda Pakistan’da Anti-Amerikancı duygular arttı.” diye yazıyordu.
Bu etkinin daha fazla kanıtı Yemen'den geldi. Dış İlişkiler Konseyi'nin drone savaş politikası ile ilgili 2013 tarihli bir raporu, Yemen'deki Arap Yarımadası'ndaki El Kaide üyeliğinin 2010 yılında birkaç yüz kişiden 2012'de birkaç bin kişiye yükseldiğini gösterdi. ABD'ye karşı popüler öfke ile birlikte dramatik olarak artıyor.
Drone savaşları bir başkanın desteklemesi için kolaydır. Kamuoyuna, terörizm konusunda somut bir şey yaptığını ve böylece ABD topraklarında başarılı bir terörist saldırısı durumunda siyasi bir örtü sağladığını gösterdiler. Donald Trump, Orta Doğu ve Afrika'daki birliklerin konuşlandırılmasını açıkça sorgulamasına rağmen, drone savaşlarını yeniden ölçeklendirmekle ilgilenmedi. 2017 yılında, Yemen'deki drone saldırılarında yüzde 100'lük bir artış ve Somali'de Obama yönetiminin son yılının toplamının üzerinde yüzde 30'luk bir artışı onayladı. Ve Trump, Afganistan'daki drone görevlerinde büyük bir artışı onayladı ve bu tür görevlerden sivil kayıpları azaltmaya yönelik kuralları ortadan kaldırdı.
Obama ve Trump, ABD'nin çıkarlarına yönelik ciddi savaş risklerine karşı muhalif sesleri dinlemiş olsalar bile, başka bir politik gerçeklik, Amerika'nın drone savaşlarına son vermesini engelleyecekti: Özel savunma yüklenicilerinin ve arkadaşlarının Capitol'deki statükolarını koruyan rolü.
Geleneksel bombalama misyonlarının aksine, drone görevleri, video akışlarını izlemek, yorumlamak ve sonuçlarını görev koordinatörleri ve pilotlarına iletmek için bir ekip gerektirir. 2007 yılına kadar Hava Kuvvetleri'nden daha fazla uzmana ihtiyaç vardı. O zamandan beri, Hava Kuvvetleri, hedefe yönelik kararları yönlendirmek için dronlar tarafından iletilen tam hareketli videoları analiz etmek için askeri ve istihbarat yüklenicileriyle birlikte çalışıyor. Savunma gelirlerine göre üçüncü sıradaki Pentagon yüklenicisi olan BAE, drone video zekasının analizinin “lider sağlayıcısı” olduğunu iddia ediyor, ancak ilk yıllarda bu tür işler için sözleşmeli büyük şirketlerin listesi de Booz Allen Hamilton, L-3 İletişim ve SAIC (şimdi Leidos).
Bu analistler, birçok durumda sivil zayiatlarla sonuçlanan “öldürme zincirine” tam olarak entegre olmuşlardı. 2010 yılının Şubat ayında, çocuklar da dahil olmak üzere en az 15 Afganlı sivili öldüren saldırıda, Nevada'da SAIC ile sözleşmeli çalışan drone pilotuyla bir sohbet sistemi aracılığıyla iletişim kurarak Florida'da altı video analisti ekibi için “birincil tarama” gerçekleştirilmişti. Bu şirketin, Hava Kuvvetleri ile drone video akışlarını ve Afganistandan diğer istihbaratçıları analiz etmek için 49 milyon dolarlık çok yıllık bir sözleşmesi vardı.
Afganistan'da drone saldırılarının adımları, ABD savaşının resmi olarak 2014'te sona ermesinden sonra keskin bir şekilde hızlandı. Aynı yıl, DAEŞ'e karşı hava savaşı da Irak ve Suriye'de başladı. Hava Kuvvetleri daha sonra bu ülkelerde saatlerce silahlı insansız hava araçları uçurmaya başladı. Hava Kuvvetleri, birçok ülkede günde birçok “savaş hava devriyesini” yürütmek için 1.281 drone pilotuna ihtiyaç duyuyordu. Ama bu, hedeflenenden birkaç yüz pilot azdı.
Bu zorunluluğu yerine getirmek için Hava Kuvvetleri, drone operasyonları için destek hizmetleri sağlamak üzere iki yıllık ve 700 milyon dolarlık sözleşmesi olan General Atomics'e (ilk silahlı insansız uçak, Predator ve daha büyük bir takip olan MQ-9 Reaper'ı üreten) döndü. Ancak, Nisan 2015'te Hava Kuvvetleri, şirketten bir yıl boyunca kendi yer kontrol istasyonuna sahip Reapers'ı kiralamak için bir sözleşme imzaladı. Buna ek olarak, yüklenicinin görevi pilotları, sensör operatörlerini ve diğer mürettebat üyelerini uçurup devamlılığı sağlamaktı.
Hala General Atomics için doğrudan çalışan pilotlar, Air Force drone pilotlarının füzeleri ateşleme dışında yaptıkları her şeyi yaptılar. Bu sözleşmenin sonucu, resmi ordu ile yanlarında çalışmak üzere görevlendirilen yükleniciler arasındaki çizginin tamamen bulanıklaşmasıydı. Hava Kuvvetleri, her görevin planlanmasının ve yürütülmesinin bir Hava Kuvvetleri görevlisinin elinde olacağını savunarak böyle bir bulanıklığı reddetti. Ancak, Hava Kuvvetleri Hakimliği Savunma Genel Müdürlüğü, 2010 tarihli yasa incelemesinde, video yayınlarının analizinin bile, uluslararası yasaları doğrudan ihlal eden sivil katılımın risklerini bildiren bir makale yayınlamıştı.
Daha küçük bir şirket olan Aviation Unlimited ile ikinci bir sözleşme, pilotların ve sensör operatörlerinin sağlanması için yapıldı ve “son zamanlarda artan terörist faaliyetlere” atıfta bulundu ve bunun IŞİD karşıtı operasyonlar için olduğunu gösterdi.
Drone yüklenicilerinin birçok ülkede öldürme zincirine entegre edilmesi süreci, böylece kalıcı bir savaş kompleksi haline gelen savaşın özelleştirilmesi sürecinde yeni bir aşamaya işaret etti. 11 Eylül'den sonra, ordu, gıda, su ve konuttan güvenlik ve Irak ve Afganistan'a yakıt ikmali için özel sektöre bağımlı hale geldi. 2009 yılına gelindiğinde, yükleniciler Afganistan'da ABD askerlerine sayıca üstün gelmeye başladı ve nihayetinde bu savaşa devam etmek için kritik hale geldi.
Haziran 2018'de DoD, General Atomics ile Afganistan'ın Helmand Eyaletindeki kendi MQ-9 Reapers'ını işletmek için 40 milyon dolarlık bir sözleşme yaptığını duyurdu. Reapers normalde bağımsız füze saldırıları için silahlandırılmıştır, ancak bu durumda, yüklenici tarafından işletilen Reapers silahsız olacaktı, yani uçaklar Hava Kuvvetleri insanlı uçak bombalama misyonları için hedefleri belirlemek için kullanılacaktır.
Bu hızlanan yeni gerçeklik için hiçbir frenleme mekanizması yok gibi görünüyor. ABD hükümeti, drone'lar için sadece tedarik ve araştırma ve geliştirmeyi değil, aynı zamanda sensörler, modifikasyonlar, kontrol sistemleri ve diğer destek sözleşmelerini de içeren askeri drone pazarında, 2016'da 4,5 milyar $ 'lık bir harcama yaptı ve 2016'ya kadar artması bekleniyordu. 2027'ye kadar 13 milyar dolar. Genel Atomics artık arenada dominant oyuncu.
Bu tür bir gelir politik güce dönüşür ve endüstri bir kez daha kasını gösterdi ve Pentagon'un ne kadar istenmeyen veya savurgan olursa olsun büyük bütçeli programlarını iptal etmesini bir kez daha engelledi. Stratejik olarak odaklanmış kampanya katkılarının bir-iki yumruğuna ve etkiledikleri üyelerin yoğun lobi faaliyetlerine sahipler.
Bu, konvansiyonel olarak bütçe indirimlerinin drone alımına kesilmesinden sonra 2011 ve 2013 arasında en belirgin olanıydı. En büyük kaybeden, silahsız yüksek irtifa istihbarat gözetleme uçuşları için 32 saate kadar tasarlanan Northrop Grumman’ın “Global Hawk” dronuydu.
2011 yılına gelindiğinde, Global Hawk zaten bütçenin yüzde 25'ini oluşturuyordu ve Pentagon, “gerçek zamana yakın” video zekası sağlamak ve daha önceki başarısızlıklarını çözmek için bir yıl boyunca kalan uçakların satın alımını ertelemişti.
Ancak, daha sonraki bir testten sonra, Savunma Bakanlığı'nın üst düzey silah test yetkilisi, 2011 yılının Mayıs ayında “düşük araç güvenilirliği” nedeniyle Global Hawk'un “operasyonel olarak etkili” olmadığını bildirdi. “Misyonun merkezi bileşenleri “ ile“yüksek oranlarda” “başarısız”lıktan bahsetti. Buna ek olarak, Pentagon hala, Global Hawk'un aksine her türlü hava koşulunda çalışabilen U-2 Spy uçağının kıyaslanabilir yüksek irtifa istihbarat misyonlarını gerçekleştirebileceğine inanıyordu.
Sonuç olarak, DoD 2012'de, daha önce satın aldığı uçağı güverteye çıkaracağını ve kalan üç insansız hava aracının satın alınmasını izleyerek beş yıl içinde 2,5 milyar dolar tasarruf edeceğini açıkladı. Ancak bu, Northrop Grumman'ın kararı tersine çevirmek için klasik bir başarılı lobi kampanyası başlatmasından önceydi.
Bu lobi operasyonu, son üç Global Hawks'un satın alınması için 360 milyon dolar ekleyen 2013 mali ödemeli tahkim yasası çıkardı. 2013 ilkbaharında en üst düzeydeki Pentagon yetkilileri, kongre amaçlı “yardım” için dilekçe verdiklerini belirttiler. Ardından, Meclis Silahlı Hizmetler Komitesi'nin güçlü başkanı, California Cumhuriyetçi Buck McKeon ve Virginia'daki Democrat Jim Moran'ın Meclis Ödenekleri Savunma Alt Komitesi'nden bir üyesi, 13 Mayıs 2013'te kendisine gelen Savunma Bakanı Chuck Hagel'e Global Hawks'un kazancını finanse etmek için bir mektup yazdı.
Pentagon sonunda pes etti. Hava Kuvvetleri, son üç Northrop Grumman casus uçaklarını almayı taahhüt eden bir bildiri yayınladı ve 2014'ün başlarında, Hagel ve Dempsey U-2'yi naftalinleyeceklerini ve Global Hawk ile değiştireceklerini açıkladılar.
Northrop, 2012'de lobi faaliyetlerine yaklaşık 18 milyon dolar, 2013'te ise 21 milyon dolar harcadı ve Global Hawk'u kurtarmaya yardım etmek için belirlenen lobicilerin okunu fırlattı. İstediğini aldı.
Bu arada, Northrop’un siyasi eylem komitesi zaten Northrop’un Global Hawk montaj tesisinin bulunduğu Güney Kaliforniya bölgesini temsil eden Meclis Silahlı Hizmetler Komitesi Başkanı McKeon’un kampanya komitesine en az 113.000 $ katkı yapmıştı. Northrop'un merkezinin bulunduğu kuzey Virginia bölgesini temsil eden McKeon'la yazdığı mektubun temsilcisi olan Temsilci Moran, 22.000 dolar katkı sağladı.
Elbette Northrop, Ev Silahlı Hizmetler Komitesinin geri kalanını görmezden gelmedi: 2012 yılının ilk yarısında kampanya katkılarında en az 243.000 dolar katkısı oldu.
Northrop Grumman zaferi, yeni kalıcı savaş kompleksinin altında yatan güç ilişkilerini dramatik bir şekilde göstermektedir. Sadece 2013'ün ilk yarısında, dört ana drone yüklenicisi olan General Atomics, Northrop Grumman, Lockheed Martin ve Boeing, 261 milyon dolarlık lobicilik kongresine, yürütme kolunu, serbestçe akan kendi drone sistemlerine yönelik boru hattını tutmak için baskı yapmak için harcadılar. Drone Çalışma Merkezi, “Savunma yüklenicileri, Afganistan gibi geleneksel alanlardan gelen talep azalsa bile, hükümeti insansız sistemlerde aynı seviyelerde yatırım yapmaya devam ettirmek için baskı yapıyorlar.” diyordu.
Azalmak yerine Afganistan'daki insansız uçaklardan gelen talep sonraki yıllarda patladı. 2016 yılına gelindiğinde, General Atomics Reapers, Afganistan'daki ABD askeri harekatına çok sıkı bir şekilde entegre olmuştu ve bütün ABD savaş planı onlara bağlıydı. 2016 yılının ilk çeyreğinde Hava Kuvvetleri verileri Afganistan'da silahların yüzde 61'inin dronlardan geldiğini gösterdi.
Yeni daimi savaş kompleksi içinde, silah yüklenicilerinin çıkarları sivil Pentagon'un ve askeri hizmetlerin çıkarları üzerinde giderek daha fazla egemen oldu ve hâkimiyet, devam eden savaş için yeni bir itici güç haline geldi. Bu bürokrasiler, CIA ile birlikte, bir ülkede askeri operasyonları birbiri ardına açık bir şekilde yürütme fırsatını yakalasalar da, drone savaşı, savaş sistemine yeni bir politik dinamik getirdi: Kongre'de güçlü nüfuzlu drone üreticilerinin Afganistan'da - özellikle de Afganistan'da - sürekli insansız savaşın sona ermesini engelleme nüfuzları dronlara olan talebi keskin bir şekilde azaltacaktır.
Eisenhower, orijinal kompleksin (askeri-sanayi-kongre kompleksi olarak adlandırmayı planladığı) Amerikan demokrasisine yönelik tehdidiyle ilgili uyarısında kahindi. Ancak Pentagon'un ve müteahhit müttefiklerinin gücünü ve kaynaklarını güçlendirmek için silah üretimini en üst düzeye çıkarmak için düzenlenen bu orijinal kompleks, Eisenhower'ın bile tahmin edemeyeceği kadar Amerikan halkının güvenliği için çok daha ciddi bir tehdit haline geldi. Şimdi, güçlü yükleniciler ve bürokratik müttefiklerinin süresiz olarak sürdürebilecekleri bir savaş sistemi.
Gareth Porter 15 Kasım 2018, The American Conservative
(Gareth Porter bir araştırmacı gazeteci ve The American Conserative’e düzenli katkıda bulunuyor. Aynı zamanda Üretilmiş Kriz: İran Nükleer Korkusu'nun Anlatılmayan Öyküsü’nün de yazarıdır.)
Derya Beyaz, 23.11.2018, Sonsuz Ark, Çırak-Çevirmen Yazar, Çeviri
Sonsuz Ark'tan
- Sonsuz Ark'ta yayınlanan yazılardan yazarları sorumludur.
- Sonsuz Ark linki verilerek kısmen alıntı yapılabilir.
- Sonsuz Ark yayınları Sonsuz Ark Manifestosu'na aykırı yayın yapan sitelerde yayınlanamaz.