Sonsuz Ark'ın Notu:
Aşağıda çevirisini yayınladığımız analiz, İngiliz Muhafazakar yazarlardan -The Conservative Home- Paul Goodman'a aittir ve Brexit görüşmelerinin Hükümet veya Başbakan May yerine Avam Kamarası tarafından sürdürülmesi gerektiğini, AB'nin bunu istemediğini, Başbakan May ile müzakere yürütmenin AB için daha tercih edilebilir olduğunu ve böylece İngiltere'nin yaşam destek ünitesinde kendisine bağlı kalmasını istediğini, süreç içerisinde de AB yetkililerinin İngiltere aleyhine açıklamalar yaparak neyi amaçladığını sorgulamaktadır. Analist aynı zamanda İngiltere basınındaki kültürel kısıtlamalara karşı AB basının daha özgür olduğunu ancak buna karşı Almanya'nın Brexit'le ilgili kime ne söylediğinin bilinmediğini vurgulamakta ve Brexit konusundaki haberlere uygulanan ambargoya işaret etmektedir. Bugün herkesin gözü önünde yaşanan bu gelişmeler, bir zamanlar 'üzerinde güneş batmayan Britanya İmparatorluğu'nun, AB-Almanya'ya karşı düştüğü sefaleti ve belirsizliği net bir şekilde resmetmektedir. Brexit konusunda Türkiye'nin AB üyeliği ile ilgili alması gereken büyük dersler vardır ve Türkiye üyelik dışındaki AB tekliflerini ciddiye alarak istediği bir ortaklığı inşâ etmenin yollarını aramalıdır.
Seçkin Deniz, 05.03.2019
What does the EU want?
AB ne istiyor? Bir an için AB'nin geçen hafta İngiltere ile daha fazla Brexit görüşmeleri yapmayı reddedişini düşünün. Şimdi, gözden geçirilmiş bir anlaşmayı kabul eden iki taraf varsa böyle bir ihtimalin daha az olması gerekirdi.
Bu, Commons’a (Avam Kamarası) müzakerelerin kontrolünü vermek için Yvette Cooper’ın değişiklik yelkenlerine (veya başkası tarafından önerilen benzer bir değişikliğin içine) yeni bir rüzgârın üflendiğini gösteriyor. O ve destekçileri, görüşmelerin kesinlikle hiçbir yere varamayacağını ve meclisin görüşmeleri yürütmesi gerektiğini savunabilirlerdi. Değişiklik teklifi geçen ay sadece 23 oyla reddedildi. Bu şartlar altında değişiklik geçmiş olabilirdi. Müzakere kontrolü böylece Hükümetten Commons'a geçmiş olacaktı.
AB bütün bunları çok iyi biliyor. Öyleyse, Başbakan'a karşı zarif vuruş için neden harekete geçmedi de, aksine, bunun yerine hem onu destekledi hem de yoldan aşağı itmek için tekmeledi?
Mantıklı bir cevap, geleneksel bilgeliğin yanlış olduğu yönündedir. AB’nin İngiltere’yi kimin yönettiğini daha az umursayamayacağını ve her koşulda, en yumuşak Brexit’lerin ya da tüm projenin sona ermesi için baskı yapmaya istekli olduğunu gösteriyor. Ama eğer bu öyle olsaydı, kesinlikle şimdi olduğu gibi davranılmayacaktı. Donald Tusk’ın tüm antipatik söylemleri ile “sömürge” olarak Cebelitarık’a atıfta bulunan, Jean-Claude Juncker’ın söylemleri ile İrlanda’dan İngiliz karşıtı bir kart çıkaran AB, Theresa May hükümetinin yaşam desteği konusunda tam iyileşme olasılığını etkin bir şekilde elinde tutuyor.
Daha önce bu şekilde davranılmıştı. Müzakere masasında iki taraf arasındaki görüşmeler 2017'de geç saatlere kadar kilitlenmesine rağmen, ortak raporun imzalanmasına izin verecek kadar zemin hazırlanmıştı.
İşte olası bir açıklama. AB, Commons’ın kontrolündeki müzakereyi başlatmak için yardım etmek yerine, bildiği şeytanla uğraşmayı tercih ediyor. Kuzey-batı sınırında düzensiz bir Brexit istemiyor. Yeni bir Komisyon, zorlu Avrupa Parlamentosu seçimleri, Fransa'daki popülist kargaşa, Fransa ile İtalya arasında arasındaki göç konulu tartışmalar ve korkunç durgunluk beklentisi ile yeterince meşgul; Anlaşmasız Brexit-No Deal Brexit'in bunu daha kötü hale getirecek. Bütün bunlar, AB’nin No Deal-Anlaşma Yok’taki düzenlemelerin neden beklenenden daha az cezalandırıcı olduğunu açıklamaya yardımcı olabilir.
AB buna rağmen, Başbakan'a geri dönüş teklifinde bulunacak bir zaman çizelgesi oluşturulmasına yardım etti. 27 Şubat'ta “ilerleme” olduğunu bildirecek. Ve daha sonra, 21 Mart'ta yapılacak bir sonraki Konsey toplantısının ardından AB'ye teklif verilebilir.
Şimdi bu planın işe yaramayacağını iddia edebilirsiniz; Avam Kamarası- commons- geri dönülmez noktada her şeyi reddedebilir. Ve haklı olabilirsiniz. Ancak bu, AB'nin ve Hükümet'in tam olarak bunu denemek için hazırlıklı olmadığı anlamına gelmiyor. Eğer -ve tekrar denersek- manevra başarılırsa anlaşmadaki bir Commons oylamasının ardından Parlamentodan geçmesi için AB'den Çekilme Faturasın (EU Withdrawal Bill) zaman tanımak amacıyla kısa bir teknik uzatma yolu hazırlanabilir. Net bir amaca ve son noktaya sahip bu tür bir uzatma, bunlardan hiçbiri olmadan üç ay veya dokuz ay veya iki yıl uzatmaya göre çok farklı olacaktır.
Söylediğimiz gibi, neredeyse her ne pahasına olursa olsun Theresa May'i teşvik etmeyi amaçlayan ve mutsuz bir Leo Varadkar ve İrlanda Hükümeti'nin isteklerine karşı tartışmalı olarak anlamlı olan geri dönüş noktasında taviz vermeyi amaçlayan AB’deki Muhafazakar Ev-ConservativeHome çiftliğine bahse girmiyoruz.
Ancak, belirlediğimiz şey mevcut olayların ikna edici bir okumasıdır. Kesin olanı elde etmek, anlamak, İngiliz gazeteciliğinin sınırlamaları ile, en azından Westminster yerine Brüksel söz konusu olduğunda çok zorlaşıyor. Medya kuruluşları Westminster'e Brüksel'den daha fazla kaynak ayırıyor. Birincinin kapsamını düzenleyen kültür, ikincisininkinden daha kritik. Brüksel muhabirlerinden bazıları mükemmel, ancak Berlin’in Komisyon’a veya Berlin’in Paris’e ne söylediğini veya Güney’deki veya Doğu Avrupa’daki (eğer varsa) Brexit'in en son ne aldığını bilmek için yeterince iyi bir konumda değiller. Haberlerdeki bu dengesizlik, anlamanın önündeki sürekli bir engeldir.
AB'nin müzakere sırasındaki tüm göreceli birliği için, farklı bakış açılarının farklı parçaları ve çıkarları var: örneğin, sınır kontrolleri hakkında Fransız ve İrlanda bakış açılarını düşünün. Bu yüzden tekrar soruyoruz: AB ne istiyor?
Paul Goodman, 11.02.2019, The Conservative Home
Seçkin Deniz, 05.03.2019, Sonsuz Ark, Çeviri, Çeviri ve Yansımalar
Sonsuz Ark'tan
- Sonsuz Ark'ta yayınlanan yazılardan yazarları sorumludur.
- Sonsuz Ark linki verilerek kısmen alıntı yapılabilir.
- Sonsuz Ark yayınları Sonsuz Ark Manifestosu'na aykırı yayın yapan sitelerde yayınlanamaz.