Aklım almıyor! Başını yaslayacak bir omuzdan yoksunluğa –böylesi bir gereksinim duymazlığa- nasıl katlanılır ki? Aklım almıyor işte..
‘Bak ekmek musaf çarpsın ki!’ diyorum. Duymuyor. Oralı bile olmuyor. Elinde telefon, dürtükleyip duruyor. Hiç kuşkusuz kendisi gibi haytanın birine bir şeyler yetiştiriyor. Hayır anlamıyorum. Yahu açıp konuşsana! Madem bu kadar heyecanlısın, madem bu kadar tutkunsun.. yo.. olur mu?
Benimki de laf işte. Birden fazla kişiye yazıyor. Aferin alacaktır! Besbelli böyle. Ya da ipe sapa gelmez cevaplarla karşılaşacak. Biliyorum! Adım gibi biliyorum. Ne anlıyorlarsa! Bir şey anladıkları kesin! Ben anlamıyorum. Anlayamıyorum! Çoktan koptum yeni nesilden. Ben de böyle miydim? Bu kadar mesafe var mıydı benden önceki nesille bizim nesil arasında?
A! Dik başlılık yapardım elbet! Konu dik başlılık değil. Konu başka. Adını koyamıyorum. Mesafe bu kadar uzun olunca.. ister istemez bir ad veremiyorum. Haksız mı? Değil. Canımı sıkan onları anlamayışım değil. Torunlarımdan söz ediyorum. Kullandıkları alet edevatı anlamayışımdan ötürü onları suçlayacak değilim. Hayır, canımı onların araçlarla haşir neşir olmaları değil. Canımı sıkan insansız oluşları.
Dün en büyük torunum Eda’ya – 21 yaşında- ‘Yazıştığın kaç kişiyle yüz yüze görüştün?’ diye sordum.
Tuhaf tuhaf yüzüme baktı. ‘Dede sizin zamanınız gibi değerlendirme!’ dedi.
‘Tamam’ dedim, ‘Tamam, değerlendirmiyorum ama yine de merak ettim kaç kişiyle yüz yüze görüştün? Samimi bir soru, hor görme maksadıyla sormuyorum!’
Başını elindeki telefondan kaldırmadan ‘Hemen hemen hiç biriyle!’ demez mi?
Bir insan insansızlıktan nasıl hoşnut olur ki?
‘Ya yazıştıkların senin gibi canlı kanlı birer varlık değilse!’ dedim. Dikkatini çekmeyi umarak.
Güldü. Sadece güldü. Yahu bunda gülünecek ne var? Hani bildiğim bir şey yok! Zaman zaman tüm torunlar bir araya gelince –her ne kadar telefonlarını ellerinden bırakmasalar da- konuşuyorlar, ‘yapay zeka’dan falan söz ediyorlar. Ellerindeki telefonlar o kadar akıllı ki.. zeki cihazlar varmış.. ya onlardan biriyse yazıştığınız? Hem sonra yazıştığın kişinin belki başını koyacak bir omuza gereksinimi vardır? Olmaz mı?
Bunu açık açık sordum Eda’ya. O da bana ‘Dede amma romantikmişsin ha!’ diye cevapladı. Ama gerçekten öyle değil mi? Yahu ben balkondaki çiçeklere su verirken seslenmesem yapraklarını aşağı salıyorlar. Hele Muhabbet Kuşum ‘Tuti!’ ona laf atmasam, elime almasam, dudağımdan yem vermesem nasıl hüzünlenir, nasıl boynunu büker. İnsan olmayan bir canlı bile dokunmaya, seslenmeye, sesini duymaya hasret kalırken insan nasıl böyle olmaz?
Geçen hafta tüm Pazar günü tüm torunlar evdeydi. Onlara hışımla ‘Her biriniz birer Robinson olmuşsunuz, ama farkında değilsiniz!’ dedim. Oralı bile olmadılar.
Kimi başını salladı. Kimi bıyık altından güldü, kimi ‘Hı.. hı!’ diye ses çıkardı. Farkında değiller. Valla farkında değiller. Yalnızlıklarının, kimsesizliklerinin farkında değiller. Bu canımı sıkıyor. Kendi aralarında bile bir uçurum var. Birbirlerine sarıldıklarını, birbirlerine sevecen sözler söylediklerini duymuş değilim.
Aaa! Severler birbirlerini bundan kuşkum yok. İçlerinde biriktiriyorlar, sadece kendileri biliyor, dokunmak akıllarından bile geçmiyor, çürüyor sevgileri, sevgi de çürür, bozulur, yok olur. Her bir duyguyu İçlerinde biriktirip içlerinde çürütüyorlar. Öfkelerini içlerinde biriktiriyorlar, sevgilerini içlerinde solduruyorlar. Yanyanalar gel gör ki birbirlerine öylesine uzaklar ki! İnsan elini sıkmadığı, gözlerinin içine bakmadığı biriyle nasıl yarenlik eder, nasıl sırlarını saçar?
Aklım almıyor! Başını yaslayacak bir omuzdan yoksunluğa –böylesi bir gereksinim duymazlığa- nasıl katlanılır ki? Aklım almıyor işte..
Cemal Çalık, 14.06.2019, Konuk Yazar, Sonsuz Ark, Öykü
Cemal Çalık Yazıları
Sonsuz Ark'tan
- Sonsuz Ark'ta yayınlanan yazılardan yazarları sorumludur.
- Sonsuz Ark linki verilerek kısmen alıntı yapılabilir.
- Sonsuz Ark yayınları Sonsuz Ark Manifestosu'na aykırı yayın yapan sitelerde yayınlanamaz.