Sonsuz Ark'ın Notu:
Aşağıda çevirisini yayınladığımız analiz, Hertie Yönetişim Okulu (Berlin) ve Sciences Po (Paris) ve Brüksel merkezli bir düşünce kuruluşu olan Bruegel'de çalışan profesör Jean Pisani-Ferry'ye aittir ve Mayıs 2019 Avrupa Parlamentosu seçimlerinin sonuçlarını değerlendirerek seçmen tutum ve davranışlarını incelemekte ve Avrupa Birliği'nin sonraki vizyonunun bu çerçevede belirlenmesi gerektiğini ifade etmektedir. Avrupa'daki seçmen tutum ve davranışlarının, aşırılığı, terörü, ırkçılığı, değersizleşmeyi, teknokrasiyi, yozlaşmayı ya da herhangi bir şekilde demokrasi dışı seçenekleri sorguladığını ve tartışma-birlikte yaşama kültürünün devam etmesi yönünde arayışların sürmesi için herhangi bir siyasi akımı güçlü kılmadığını görebiliyoruz, 7 Temmuz 2019'da Yunanistan'da bu türden problemlere karşı değerlere öncelik veren Miçotakis'in Yeni Demokrasi Partisi'nin Çipras'ın Syriza'sını iktidardan indirdiği bir dönemde, Avrupa Birliği ve Yunanistan'ın aksine, Türkiye 31 Mart-23 Haziran yerel seçimlerinde seçmen ılımlı, terör karşıtı, hoşgörüyü, değerleri, demokrasiyi, yozlaşma karşıtı reformasyonu, kalkınmayı ve askeri darbelere karşı duruşu önceleyen Ak Parti iktidarına karşı Avrupa'nın 5 yıl önce yaşadığı kafa karışıklığını tercih etmiştir. Türkiye seçmeninin 2014'teki Avrupa seçmeni gibi, hiçbir şey vaat etmedikleri halde büyükşehirlerin bir kısmında İP-SP-HDP desteğiyle CHP adayını seçerek 5 yılı yerel yönetimlerde belirsizliğe sürüklemesi ilginç bir deneyim sürecine işaret etmektedir.
Seçkin Deniz, 09.07.2019
Aşağıda çevirisini yayınladığımız analiz, Hertie Yönetişim Okulu (Berlin) ve Sciences Po (Paris) ve Brüksel merkezli bir düşünce kuruluşu olan Bruegel'de çalışan profesör Jean Pisani-Ferry'ye aittir ve Mayıs 2019 Avrupa Parlamentosu seçimlerinin sonuçlarını değerlendirerek seçmen tutum ve davranışlarını incelemekte ve Avrupa Birliği'nin sonraki vizyonunun bu çerçevede belirlenmesi gerektiğini ifade etmektedir. Avrupa'daki seçmen tutum ve davranışlarının, aşırılığı, terörü, ırkçılığı, değersizleşmeyi, teknokrasiyi, yozlaşmayı ya da herhangi bir şekilde demokrasi dışı seçenekleri sorguladığını ve tartışma-birlikte yaşama kültürünün devam etmesi yönünde arayışların sürmesi için herhangi bir siyasi akımı güçlü kılmadığını görebiliyoruz, 7 Temmuz 2019'da Yunanistan'da bu türden problemlere karşı değerlere öncelik veren Miçotakis'in Yeni Demokrasi Partisi'nin Çipras'ın Syriza'sını iktidardan indirdiği bir dönemde, Avrupa Birliği ve Yunanistan'ın aksine, Türkiye 31 Mart-23 Haziran yerel seçimlerinde seçmen ılımlı, terör karşıtı, hoşgörüyü, değerleri, demokrasiyi, yozlaşma karşıtı reformasyonu, kalkınmayı ve askeri darbelere karşı duruşu önceleyen Ak Parti iktidarına karşı Avrupa'nın 5 yıl önce yaşadığı kafa karışıklığını tercih etmiştir. Türkiye seçmeninin 2014'teki Avrupa seçmeni gibi, hiçbir şey vaat etmedikleri halde büyükşehirlerin bir kısmında İP-SP-HDP desteğiyle CHP adayını seçerek 5 yılı yerel yönetimlerde belirsizliğe sürüklemesi ilginç bir deneyim sürecine işaret etmektedir.
Seçkin Deniz, 09.07.2019
Europe’s Citizens Say They Want a More Political EU
"Son Avrupa Parlamentosu seçimleri, Avrupalı seçmenlerin seçime katılımlarındaki artış oranı bir şeyleri ulusal hükümetlerden farklı gördüğünü gösteriyor. Vatandaşlar politika tercihlerini ifade etmek için oylarını açıkça kullandıkları halde, çok az hükümet 'daha politik' bir AB liderliğine hazır."
Son Avrupa Parlamentosu seçiminin en önemli sonucu, ne muhafazakarların ve sosyal demokratların Liberallere ve Yeşillere koltuk kaybetmesi, ne de aşırı sağ milliyetçilerin beklenenden daha az kazanmasıdır; Vatandaşların, beklenenden çok daha fazla sayıda oy kullanmasıdır.
Avrupa Parlamentosu'nun 1979'daki ilk popüler seçiminden, 2014 yılındaki sonuncusuna dek katılım oranı kademeli olarak % 63'ten % 43'e düştü. Beş yıl önce, seçmenlerin yarısından azı Avrupa Birliği'nin 28 üye ülkesinden 20'sinde oy kullandı ve bu nedenle parlamentonun demokratik meşruiyetini askıda tuttu. Gözlemciler, seçmenlerin ilgisini çekmeyen seçimlerin değerini açıkça sorguladılar. AB’nin vatandaşlara değil diplomatlara ve teknokratlara ait olduğu söyleniyordu.
2019 seçimleri bu eğilimin muhteşem bir tersine dönüşüydü. Katılım 20 ülkede artmış, ortalama olarak % 51'e yükselmiş veya geçen zamana göre sekiz puan daha yüksek olmuştur. Doğru, bazı ülkelerde seçim ulusal seçimlerle aynı anda yapıldı veya iç siyasi mesajlaşma için bir araç olarak kullanıldı. Ancak geçmişle olan kopuş, bu tesadüflerin ikna edici bir açıklamaya katkısı için çok keskin ve genişti.
Seçim sonuçlarının ayrıntılı analizi, hangi seçmen kategorilerinin daha fazla sayıda ortaya çıktığını ve bunun nedenini bize anlatacaktır. Bu arada, en iyi açıklama, birçok vatandaşın bu kez oylarını kullanacak kadar durumun tehlikede olduğuna karar vermesidir. Bir araştırma danışmanlığı şirketi olan Kantar'dan Emmanuel Rivière'in gösterdiği gibi, motivasyonlar kesinlikle çeşitlendi: bazıları için iklim değişikliği vardı; diğerleri için göç, terörizm ya da Avrupa'nın büyük güç rekabetine sahip bir dünyada ilgisini kaybetmemesiydi. AB'yi bu konularda gerçek bir oyuncu olarak gördükleri için seçmenler tercihlerini ifade etmeyi ve görüşlerini ve çıkarlarını savunabilecek parlamento temsilcilerin göndermeyi seçtiler.
2014'te önceki seçimler yapıldığında önemli bir şey de tehlikedeydi. Avro bölgesi on yıllardır yaşadığı en uzun durgunluktan neredeyse hiç çıkmamıştı ve hala kemer sıkma dönemindeydi. Ancak o zamanki politika seçimleri büyük ölçüde ulusal hükümetlerin elindeydi. Reformlara ihtiyaç duyulup duyulmadığı ve kurtarma işlemlerinin uygun olup olmadığı, seçmenleri ulusal sınırlar boyunca büyük ölçüde bölmüştür. Bu, Almanya Başbakanı Angela Merkel ile meslektaşları arasındaki müzakerelerin konusuydu, vatandaşların siyasi tercihlere göre karar vermek isteyeceği bir ulusötesi mesele değil.
İklim değişikliği farklı bir durum. Gençlerin 'Gelecek için Cuma' günleri hareketi, politika ve yaşam tarzında köklü bir değişiklik talep ederek sınırların ötesine yayıldı. Aynı şey göç için de geçerli. Buna karşı çıkanlar, ulusal sınırların gerisinde kalmak isteyebilirler, ancak göçmenlik konusunda AB'nin pasaportsuz Schengen bölgesi üyelerinin gerçekte birbirine bağımlı olduğunu çok iyi biliyorlar.
Katılımın seçime olan ilgiyi göstermesi durumunda, şimdi sorulacak soru, yeni Avrupa Parlamentosu'nun sağlayabileceği şeydi. Standart bir demokraside, bir seçim genellikle yeni bir çoğunluğun oluşumuna ve buna bağlı olarak politika değişikliklerine yol açar. Bununla birlikte, AB'de parlamento, Avrupa Komisyonu (üye devletler tarafından atanan) ve Avrupa Konseyi (ulusal devlet veya hükümet başkanlarından oluşan) ile birlikte politikanın belirlenmesinde yalnızca bir oyuncudur. Bu kurulum, seçim sonuçları ile politika öncelikleri arasında yalnızca zayıf bir bağlantı olduğunu ima eder.
Ayrıca, parlamento koalisyonları da ataletle nitelendirilmektedir. Her zaman baskın olan parti, olağan standartlara göre, merkez sağ Avrupa Halk Partisi'nden (EPP) ve merkez sol Sosyalistlerden ve Demokratlardan (S&D) uzaklaşması, çoğunluk değişikliğini tetikleyecek kadar önemli olacaktır: merkezci Liberaller ve Demokratlar İttifakı (Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron tarafından desteklenen Rönesans listesiyle birleşme sürecinde olan ALDE), Yeşiller ve sağcı milliyetçilerin lehine 11 puan ve 80 sandalye kaybettiler (kiminin üyesi hala kararsız). Ancak, bu uygulanabilir bir alternatif koalisyon çoğunluğu oluşturmadığından, yalnızca ALDE'yi veya Yeşilleri dahil etmek için mevcut ittifakın genişletilmesi anlamına gelecektir, EPP ve S & D, politik devamlılığı sağlayan baskın oyuncular olarak kalacaktır.
Bir federasyon olmadığı için, AB tamamen siyasi bir hükümet tarafından yönetilemez. Ancak, pan-Avrupa tartışmalarının yükselişi ve ulusal çizgileri aşan pan-Avrupa tercihlerinin ortaya çıkması, politik olarak sağır bir kurum tarafından yürütülemeyeceği anlamına geliyor. 2014 yılında Komisyon başkanı olarak atanmasından kısa bir süre sonra Jean-Claude Juncker, meclisle “siyasi bir sözleşme” temelinde çalışacak “güçlü ve politik bir ekip” olmasını istediğini ilan etti. Juncker, bunu tarafsızlıktan ayrılma olarak kabul eden farklı renklere sahip ulusal hükümetler tarafından çok eleştirildi, ancak bir noktaya değindi: seçmenler Avrupa politika meselelerini siyasi seçim meselesi olarak görürse, Komisyon tamamen teknokratik bir organ olamaz.
Bu seçimin önerdiği şey, Avrupalı seçmenlerin katılımdaki artan oranının, şeyleri ulusal hükümetlerden farklı olarak görmesi. Vatandaşlar politika tercihlerini ifade etmek için oylarını açıkça kullandıkları halde, çok az hükümet 'daha politik' bir AB liderliğine hazır. Avrupa entegrasyonunda nihai hedefi olarak yer aldıkları ve evdeki milliyetçi baskılarla karşı karşıya kaldıklarında, AB'ye daha fazla yetki vermek veya Komisyon'un ayrıcalıklarını daha politik bir şekilde kullanmalarına izin vermek konusunda düşmanca davranıyorlar. Özünde, bugünlerde çoğu hükümet statükoyu temsil ediyor.
Ancak beş yıl içinde, AB vatandaşları onların ya Avrupa'yı ortak malları olarak gördüklerini ya da meşruiyetlerini kaybedeceklerini teslim etmiş olacaklar. Devletlerin istikrar konusundaki tercihlerini yerine getirirken ve egemen devletler arasında uzlaşmayı tercih ederken bu talebe nasıl cevap vereceğimiz AB'nin karşılaşacağı bir çelişkidir. Bu çelişkilerin çözümlenip çözülemeyeceği, sırayla, vatandaşların Avrupa seçimleriyle ilgilenmeye devam edeceğini mi yoksa sonunda vazgeçip evde kalacağını mı belirleyecektir.
Jean Pisani-Feryy, 30 Mayıs 2019, Trento, Project Syndicate
(Hertie Yönetişim Okulu (Berlin) ve Sciences Po (Paris) profesörü Jean Pisani-Ferry, Avrupa Üniversite Enstitüsünde Tommaso Padoa-Schioppa kürsüsü sahibidir ve Brüksel merkezli bir düşünce kuruluşu olan Bruegel'de çalışmaktadır.)
Seçkin Deniz, 09.07.2019, Sonsuz Ark, Çeviri, Çeviri ve Yansımalar
Sonsuz Ark'tan
- Sonsuz Ark'ta yayınlanan yazılardan yazarları sorumludur.
- Sonsuz Ark linki verilerek kısmen alıntı yapılabilir.
- Sonsuz Ark yayınları Sonsuz Ark Manifestosu'na aykırı yayın yapan sitelerde yayınlanamaz.