Sonsuz Ark'ın Notu:
Aşağıda çevirisini yayınladığımız analiz, dış politika konusundaki çalışmaları The Hill ve National Interest'da yayınlanan, Ohio'da uzun zamandır profesyonel ve taban örgütleme görevlisi olarak hükümet için çalışan, küresel, web tabanlı jeopolitik danışmanlık şirketi Wikistrat'a katkıda bulunan bir analist olan Greg R. Lawson'a aittir ve gerçekçi bir şekilde ABD'nin yaşadığı güç kaybını irdelemekte ve ABD'nin küresel hegemonyasının sürebilmesi ve çıkarlarının korunabilmesi için gerekli tedbirlerin neler olacağına dair direktifler vermektedir. Analiz'in ABD'nin 2. Dünya Savaşı sonrasında nasıl bir dünya düzeni kurduğunun ve geçmişin bütün imparatorluklarını nasıl ezdiğinin ve görkemli tarihlere sahip o kültürleri ve ülkeleri nasıl yönettiğinin anlaşılması adına önemli içeriklere sahip olduğunu gördüğünüzde, Kanlı Amerikan Yüzyılı'nın sona erdiğini görmekten büyük keyif alacaksınız. Elbette Kanlı Amerikan Yüzyılı'nın yerini bir 'Kanlı Çin Yüzyılı' ya da 'Kanlı Rus-Hint Yüzyılı' almamalıdır, bunun için bütün dünya ne gerekiyorsa yapmalıdır, ancak Türkiye dışında bu iki kanlı yüzyılın gerçekleşmesini engelleyecek alternatif bir gücün olmadığı da ortadadır. Analiz, ilginç içeriğindeki en önemli vurgularından birinde "Orta Doğu hâlâ Amerikan çıkarları için önemli, ancak geçmişte oranla ve farklı nedenlerden dolayı önemi azaldı" diyerek ABD'nin Orta Doğu'ya verdiği önemin 'farklı nedenlerden dolayı' azaldığını (Türkiye'nin stratejik yükselişini açıkça ifade edemeyen şeytanî amerikan dili burada da saklanmaya çalışmaktadır) belirtmekte ve 'İkinci Dünya Savaşı'nın sona ermesinden bu yana çoğu ABD yönetiminin yaptığının aksine, mevcut yönetimin Suudi Arabistan'a boş bir çek teklif etmeyi artık bırakması gerektiğini' söylemektedir.
Seçkin Deniz, 15.12.2019
Aşağıda çevirisini yayınladığımız analiz, dış politika konusundaki çalışmaları The Hill ve National Interest'da yayınlanan, Ohio'da uzun zamandır profesyonel ve taban örgütleme görevlisi olarak hükümet için çalışan, küresel, web tabanlı jeopolitik danışmanlık şirketi Wikistrat'a katkıda bulunan bir analist olan Greg R. Lawson'a aittir ve gerçekçi bir şekilde ABD'nin yaşadığı güç kaybını irdelemekte ve ABD'nin küresel hegemonyasının sürebilmesi ve çıkarlarının korunabilmesi için gerekli tedbirlerin neler olacağına dair direktifler vermektedir. Analiz'in ABD'nin 2. Dünya Savaşı sonrasında nasıl bir dünya düzeni kurduğunun ve geçmişin bütün imparatorluklarını nasıl ezdiğinin ve görkemli tarihlere sahip o kültürleri ve ülkeleri nasıl yönettiğinin anlaşılması adına önemli içeriklere sahip olduğunu gördüğünüzde, Kanlı Amerikan Yüzyılı'nın sona erdiğini görmekten büyük keyif alacaksınız. Elbette Kanlı Amerikan Yüzyılı'nın yerini bir 'Kanlı Çin Yüzyılı' ya da 'Kanlı Rus-Hint Yüzyılı' almamalıdır, bunun için bütün dünya ne gerekiyorsa yapmalıdır, ancak Türkiye dışında bu iki kanlı yüzyılın gerçekleşmesini engelleyecek alternatif bir gücün olmadığı da ortadadır. Analiz, ilginç içeriğindeki en önemli vurgularından birinde "Orta Doğu hâlâ Amerikan çıkarları için önemli, ancak geçmişte oranla ve farklı nedenlerden dolayı önemi azaldı" diyerek ABD'nin Orta Doğu'ya verdiği önemin 'farklı nedenlerden dolayı' azaldığını (Türkiye'nin stratejik yükselişini açıkça ifade edemeyen şeytanî amerikan dili burada da saklanmaya çalışmaktadır) belirtmekte ve 'İkinci Dünya Savaşı'nın sona ermesinden bu yana çoğu ABD yönetiminin yaptığının aksine, mevcut yönetimin Suudi Arabistan'a boş bir çek teklif etmeyi artık bırakması gerektiğini' söylemektedir.
Seçkin Deniz, 15.12.2019
It’s Time for a Neo-Nixonian Foreign Policy
"Amerika gerçekçiliği benimsemeli, ancak bu kez Çin'e kapıyı açmak yerine kapıyı kapatmalı."
1996'da, yeni muhafazakar (neo-con) yazarlar Bill Kristol ve Robert Kagan, Dış İlişkiler'de “ Neo-Reaganit Dış Politikaya Doğru” başlıklı oldukça etkili bir makale yayınladılar.
Birçokları, bu makalenin 9/11 sonrası George W. Bush dönemi dış politikasının çoğunun fikri temellerini attığına inanıyor. Ancak bugün Kristol ve Kagan’ın neo-muhafazakâr esinlerini reddetmemiz ve klasik, hatta Machiavellian anlamında gerçekçi olan bir düşünce tarzına geri dönmemiz gerekiyor. Bu tür politikaların en yeni Amerikalı uygulayıcısı Richard M. Nixon'dı, bu yüzden neo-Nixon dış politikasının zamanı geldi.
İronik olarak, bu yöne doğru hareket etmek, Nixon'ın en büyük diplomatik başarısı olan Çin'e açılan kapıyı kapatmak anlamına gelmektedir.
Başkan John Nixon, Ulusal Arşiv ve Kayıt İdaresi
Başlangıçta Nixon ve Kissinger tarafından özel gizlilik içinde düzenlenmiş olan Çin'e karşı ünlü açılış anlayışı ve uygulama çoğu zaman mükemmeldi. Ancak, o, 1991 Sovyetler Birliği'nin çöküşünden sonra kökten değişen bir dizi jeopolitik gerçekliğe dayanan bir stratejiydi.
Elbette, o zamana kadar Çin-Amerikan ilişkileri yeni bir aşamaya girmişti. Amerika'nın Çin politikasının temel unsurları artık jeopolitik rekabet ve büyük strateji (Nixon ve Kissinger için kilit endişeler) değildi. Ekonomi ve iş ilişkileri yeni odak haline gelmişti. Daha az pahalı işgücü maliyeti gibi bir milyardan fazla kişiden oluşan bir pazar göze çarpıyordu.
Ancak, her zamanki gibi kurban olan Başkan Nixon, hayatının sonunda kendi imzaladığı politika girişiminin bir “Frankenstein” doğurabileceğini ileri sürdü. O zamandan beri, Batı’nın Çin’i “batılılaştırılacağını” ve Çin'in “sorumlu bir paydaş” olacağını varsaymıştı Gelinen noktada ise büyük ölçüde Amerikan jeopolitik düzeninin yanlış olduğu ispatlandı.
Nixon, çeşitli Batılı politika seçkinleri tarafından kendisine verilen yolu takip etmeyen bir Çin'in ulaşacağı hem yerel hem de uluslararası potansiyel sonuçlarını kabul etmişti. Amerika'nın bir sonraki büyük jeopolitik rakibini güçlendirecek bir politika benimsemeye devam edemeyeceği tahmin ediliyor.
Çin devlet başkanı Xi Jinping, ülkesinin dünya sahnesinde yeni ana güç olma arzusu konusunda oldukça samimi davranıyor. Avrasya'yı ekonomik bir çerçevede bir araya getirmek için tasarlanan iddialı “Kemer (Kuşak) ve Yol” girişimi ile Amerika'yı uluslararası alandan uzak tutmak için yaptığı büyük askeri yatırımlar arasında Çin, yeni bir dünya düzeni için güçlü bir vizyona sahip olan ABD'ye layık bir rakip olduğunu kanıtladı. İçinde bulunduğu uzun süredir devam eden tarihi konumunu “Orta Krallık” olarak kabul ediyor.
Pek çok iş grubu ve Çin ile bağları olanlar hâlâ Amerika’nın 1990’ların halycon günlerine (Seçkin Deniz'in notu: 'the halcyon days' deyimi, mutlu ve/veya başarılı geçmiş bir dönemi belirtmek için kullanılmaktadır) veya Çin’in Dünya Ticaret Örgütü’ne girdikten sonraya, 2000’lerin başlarına dönebileceğini iddia etmek isteyebilirler, Trump yönetiminin Çin’in ikiyüzlülüğü ve tehdit edici davranışlarına yaptığı ön saldırı, bunun olası olmadığını gösteriyor.
Başkan Trump, Nixon kadar ince bir politikacı olmaktan çok uzak. Ancak, gelecek için bir neo-Nixon dış politikasının temellerini atıyor; bu, Amerika'nın küresel meselelerdeki konumunu korumasına yardımcı olurken, Çin'in tüm dünya düzenini altüst etmesini ve bir tür günümüz tianxia'sının yüklemesini engelliyor. (Tianxia ( Çince : 天下 ), tüm coğrafi dünyayı ya da ölümlülerin metafizik alanını belirten eski bir Çin kültürü kavramıdır, Çince bir terimdir ve daha sonra politik egemenlikle ilişkilendirilmiştir. Seçkin Deniz)
Politika yapıcılar için, doğru Trump içgüdülerinin daha kapsamlı bir biçimde anlaşılması, tutarlı ve Trump başkanlığını da aşan sürdürülebilir büyük stratejiye dönüştürülmesi kritik öneme sahiptir.
Bunu yapmak için, bir araya gelerek hegemonik bir gücün veya güçlerin işbirliğinin Avrasya'ya egemen olmasını önlemeye yönelik büyük bir strateji oluşturacak birbirine bağlı dört alt stratejiden oluşan bir “Demir Dörtgen” oluşturmalılar.
“Çin'e Ters Nixon”
Öncelikle ve en önemlisi, Çin ve Rusya müttefik olmamalıdır. Bu ABD için jeopolitik bir felaket olur, bu yüzden Nixon döneminden bu yana Soğuk Savaş politikasının çoğu için bu bir dönüm noktası olmuştur.
Dünyanın kara kütlesi olarak en büyük ülkesi ve aynı zamanda çok sayıda nükleer cephaneye sahip olan Rusya, ABD’yi izole etmek için dünyanın en büyük ikinci (ve yakında en büyük olacak) iktisadi gücüyle birlikte çalışıyor; ünlü Jeopolitikçi Sir Halford Mackinder, bu işbirliğinin önlenmesinin gerekli olduğunu belirtiyor.
O dönemde, Çin açıkça üçgende diplomatik gambitin zayıf gücüydü. Bugün, bu zayıf güç Rusya.
NATO, Rusya’nın etki alanına girecek miktarlara sahip olacağını gayrı resmi olarak kabul etmelidir. Kırmızı çizgi olacak, ancak kırmızı çizgi eski bir Sovyet cumhuriyetinde kurulmayacak. Ukrayna ve Gürcistan asla NATO’ya kabul edilmeyecek ve Batı ile Rusya arasında esasen tarafsız varlıklar olarak kalacaklar.
Rusya’nın batı sınırları yönetilebilir hale geldiğinde, ABD, Moskova’yı odağını Orta Asya’ya kaydırması için aktif olarak teşvik etmelidir.
Rusya, Japonya, Avustralya veya Avrupa güçlerinin olduğu gibi hiçbir zaman ABD'nin müttefiki olmayacak. Ancak “Demir Dörtgen (Iron Quadrilateral)” in ilk şartını elde etmek için buna gerek yok. Rusya’nın ABD’ye karşı ve Çin lehine eğilmeye istekli kalıcı bir hız kesici kanat (spoiler) olması gerekmiyor.
Bu, Amerika’nın Rusya ile olan ilişkisini temel düzeyde yeniden ele alma çağrısında bulunuyor. Spesifik olarak, Başkan Nixon ve Henry Kissinger’in Sovyetler’le dengelemek için Çin-Sovyet bölünmesinden istifade etmek için ortaya koydukları çalışma biçiminden farklı bir şekilde Rusya, Çin’den ayrılmalıdır.
Orta Doğu’da Richelieu’yu kucakla
Orta Doğu hâlâ Amerikan çıkarları için önemli, ancak geçmişte olduğundan ve farklı nedenlerden dolayı önemi azaldı.
Amerika'nın şeytanî mucizesi hala uluslararası enerji alanını değiştiriyorsa, bölgedeki istikrar enerji güvenliği açısından daha az önemlidir. Dahası, Çin şimdi, Orta Doğu'dan ABD’den daha fazla enerji alıyor. İstikrarsız bir bölge, Çin'in büyümesini daha da zorlaştıracaktır. Bu arada, Amerika'nın Hint Okyanusu ve Güney ve Doğu Asya Denizleri'ndeki varlığını güçlendirmek için Orta Doğu'daki askeri personelin nakledilmesi gerekecek.
Bu amaçla, bu yazar daha önce Kardinal Richelieu tarafından tasarlanana benzer bir “böl ve ele geçir” politikasını savundu; Avrupa’nın otuz yıl savaşlarını anımsatan, mevcut durumda ABD’nin ulusal çıkarlarını minimal olarak da olsa güvence altına alacak bir politika.
İkinci Dünya Savaşı'nın sona ermesinden bu yana çoğu ABD yönetiminin yaptığının aksine, mevcut yönetimin Suudi Arabistan'a boş bir çek teklif etmeyi artık bırakması gerekiyor. Bununla birlikte, İran’a eğilmek isteyen Barack Obama’nın aksine, Trump yönetimi hiçbir yanılsamaya maruz kalmamalı, Tahran’ı bir tür bölgesel güvenlik mimarisine sokmak için çok fazla enerji harcamamalıdır. Eski Avrupa Habsburgları, Fransa, İsveç ve Otuz Yıl Savaşları'ndaki diğer tarafların yaşadığı gibi, uzun süren bir tükeniş savaşı sonunda kendi başına bir güç dengesi sağlayacaktır.
Japonya'yı güçlendirmek
Japonya, “Demir Dörtgen”in kritik bir unsurudur. Hiçbir koşulda ihmal edilemez. ABD'nin uzun vadeli ilişkilerinden kopması durumunda Japonların kendileri ile ilgilenebilecekleri de kabul edilemez. Burası Trump'ın ya da halefi olan tarafının Doğu Asya'daki ittifak yapımızı daha dikkatli bir şekilde ele alması gereken bir alan.
Japonya, Hindistan ve Rusya ile birlikte, önümüzdeki birkaç on yıl boyunca Çin ile kritik bir potansiyel dengelemenin bir parçası olacaktır. ABD, Obama döneminde başlatılan ancak kaynak yetersizliğinden tamamlanamayan “Asya Pivot”u (Japonya) ile ilgili eksikleri tamamlamalıdır. Ayrıca, Avrupa'daki savunma yatırımımızdaki aslan payının Doğu Asya'ya kaydırılması gerekir. Özetle, Trump denizaşırı ülkelerdeki güçlerimizi azaltmak isterse, Doğu Asya'dan değil NATO ve Avrupa'dan başlamalıdır.
Hindistan'ı tamamen kucakla
Başkan Trump veya halefi, ABD-Hindistan ilişkilerini öncelikle ticaret merceğinden görmemelidir. Hindistan, seçeneklerini ve jeopolitik bağımsızlığını kesinlikle korumaya çalışacak olsa da, ABD, dostça bir yaklaşımı baltalayacak hiçbir şey yapmamalıdır. Hindistan'a ticarette diğer ülkelere göre daha fazla enlemesine izin verme riski altında olsa bile, Amerika, diğer Asya merkezli güçlerle askeri işbirliğini kolaylaştırmaya çalışırken, ekonomik ilişkileri geliştirmeye de çalışmalıdır. Bu sadece Japonya'yı değil Avustralya'yı da kapsayacaktır. Temel olarak ABD, “Dörtlü” olarak adlandırılan kültürü geliştirmelidir.
Washington’daki dış politika yapıcı statükosundaki çarpıcı bir değişiklik olmadığı taktirde, Amerika’nın stratejik konumu zayıflayacak, ABD’nin çıkarlarına ve değerlerine benzeyen Çin menşeli bir dünya düzeninin yükselişi daha da kolaylaşacaktır. Ancak Amerika, en büyük stratejistlerimizden birine atıfta bulunarak, bu ülkenin karşılaştığı en büyük jeopolitik zorluğun ne olabileceğini etkili bir şekilde belirleyen uzun vadeli bir politika oluşturabilir.
(Greg R. Lawson, küresel, web tabanlı jeopolitik danışmanlık şirketi Wikistrat'a katkıda bulunan bir analisttir. Dış politika konusundaki çalışmaları The Hill ve National Interest'da yayınlanmaktadır. Ohio'da uzun zamandır profesyonel ve taban örgütleme görevlisi olarak hükümet için çalışmaktadır.)
Seçkin Deniz, 15.12.2019, Sonsuz Ark, Çeviri, Çeviri ve Yansımalar
Sonsuz Ark'tan
- Sonsuz Ark'ta yayınlanan yazılardan yazarları sorumludur.
- Sonsuz Ark linki verilerek kısmen alıntı yapılabilir.
- Sonsuz Ark yayınları Sonsuz Ark Manifestosu'na aykırı yayın yapan sitelerde yayınlanamaz.