Sonsuz Ark'ın Notu:
Aşağıda çevirisini yayınladığımız, Berlin Politika Dergisi, Mart-Nisan 2020 sayısında yer alacak olan analiz, ABD Dışişleri Bakanlığı'nda Politika Planlama Personeli olarak Rusya/Ukrayna portföyünü (2014-2016 yılları arasında) yöneten Amerika Katolik Üniversitesi tarih profesörü 'Michael Kimmage'a aittir ve Trump sonrası bozulan ABD-Avrupa ilişkilerine odaklanmaktadır. Atlantikçi bir perspektife sahip olan Analiz'in, Batı'nın toplu çöküşünden kaçınmak isteyen Trump liderliğindeki ABD'nin Avrupa'dan kopuşunun tarihsel altyapısına odaklanarak -Avrupa'ya belirsiz bir bağlılık ve Avrupa'nın ABD'nin ekonomik ve stratejik çıkarları karşısındaki yeri konusunda netlik eksikliği, Avrupa ile ilişkilerin kolayca kurban edilebileceği Amerikan siyasetindeki aşırı partizanlık ve Atlantik ötesi ilişkinin kültürel temelinin dönüştürülmesi- eski argümanların artık işe yaramadığını tespit etmesi, Avrupalılara Demokrat ya da Cumhuriyetçi olduklarına bakılmaksızın 'Muhafazakarlar'a ulaşmalarını ve ABD-Avrupa birlikteliğinin sürmesi için çaba sarf etmelerini önermesi Avrupa kibri için ciddi bir hakaret sayılabilir. Anlaşılacağı üzere, Batı bütünlüğünü kaybetmiştir ve 1945 sonrası NATO ve Marshall Fonu ile ABD'nin üstlendiği 'Satanist Hegamonik Rol' sona ermiştir. Türkiye, Erdoğan liderliğindeki halkın ve vatansever güvenlik güçlerinin durdurduğu 15 Temmuz 2016 ABD-AB-NATO askeri darbesi sonrası Batı karşısında elde ettiği psikolojik, sosyolojik, ekonomik, politik ve stratejik üstünlüğünü koruyarak ve Rusya ile Suriye ve Libya gibi sorun alanlarında (27-28 Şubat 2020'de başlayan Bahar Kalkanı Harekatı sonrası, 5 Mart 2020'de Moskova'da Erdoğan ve Putin tarafından imzalanan İdlib Ateşkesi mutabakatı gibi) herhangi bir somut çatışma/savaş üretilmesine fırsat vermeden Dünya'nın geleceğini kurgulamaya devam etmelidir. Bahar Kalkanı Harekâtı'nın başlamasına neden olan Esat Rejiminin saldırıları karşısında Türkiye tarafından test edilen ABD-AB-NATO ittifakı Türkiye'ye istediği desteği vermeyerek bu testten başarısızlıkla çıkmış ve küresel anlamda müttefiklik kavramının çürüdüğünü kanıtlamıştır.
Seçkin Deniz, 07.03.2020
Seçkin Deniz, 07.03.2020
Operation Eisenhower
"Avrupa hala Atlantik ötesi ilişkinin etrafında dönebilir; ancak Donald Trump'ın zihninin arka planındaki tarihsel kalıpları tanıması ve ABD'ye yaklaşımını yeniden düşünmesi gerekiyor."
Donald Trump'ın 2016 yılında seçilmesinden bu yana, transatlantik ilişki ciddi şekilde sarsıldı. 1945 yılına dayanan diplomatik ve güvenlik yapıları aniden çökme tehlikesi yaşıyor.
ABD ve Avrupa iklim değişikliği ve İran politikası konularında yollarını ayırdı: ABD'nin eylemleri bu alanlardaki Avrupa stratejilerini baltaladı. Başkan Trump'ın söylemi göz önüne alındığında ticarette gerçek bir çatışma potansiyeli var, ancak 2016'dan bu yana önemli değişiklikler sadece atmosferik oldu. Ses tonu ve onunla birlikte gelecek için beklentiler değişti. Amerika Birleşik Devletleri, çok güvenilmez bir müttefik olarak uzlaşmaz bir ortak olduğunu kanıtladı ve Avrupa'yı on yıllar boyunca ABD'ye (başkan kim olursa olsun) bağımlı kılan bir zaman çizelgesinde askeri özerkliğe gitmeye zorlayarak terk etti.
Amerika Birleşik Devletleri Kongre Kütüphanesi /REUTERS
Trump döneminin en büyük analitik zorluğu, günlük türbülanstan kurtulmak ve altta yatan kalıpları tanımlamaktır. Dünün krizi, birçoğu anlamsız olan bugünün ve yarının krizine dönüşüyor. Politika, bir tiyatronun teatral zorunluluklarına tabidir. Trump'ın Beyaz Saray'ını daha geniş anlatıların yanına yerleştirecek olan, Soğuk Savaş'ın sona ermesinden bu yana Atlantik ötesi ilişkilerdeki bozulmayı tanımlayan üç tarihsel örüntü vardır. Bu örüntüler Trump'ın başkanlığından önce var olduklarından Trump'ın başkanlığından daha uzun ömürlü olacaklardır.
Karamsarlığa Gerek Yok
Birincisi, Avrupa'ya belirsiz bir bağlılık ve Avrupa'nın ABD'nin ekonomik ve stratejik çıkarları karşısındaki yeri konusunda netlik eksikliği. İkincisi, Avrupa ile ilişkilerin kolayca kurban edilebileceği Amerikan siyasetindeki aşırı partizanlıktır. Üçüncüsü, Atlantik ötesi ilişkinin kültürel temelinin dönüştürülmesidir. Birlikte ele alındığında, bu üç model, Amerika'nın ikinci bir (Cumhuriyetçi) Trump döneminde veya Trump'ın Demokrat halefiyle Batı'yı terk etmesine yol açabilir. Bu senaryo neredeyse imkansız. Ancak bu olasılık transatlantik ilişki üzerine çağdaş politika ile ilgili yazıların ve düşüncelerin çoğunu rahatsız ediyor.
Yine de transatlantik ilişkiyi korumakla ilgilenen Avrupalıların kaderci, hatta kötümser olması gerekmez. Tarihsel örüntüler, derslere ve dersler politikalara dönüştürülebilir, böylece Atlantik ötesi Batı'nın hayatta kalması için koşullar oluşturulmasına yardımcı olurlar.
Kasım 2020'de kimin seçildiğine bakılmaksızın, Batı'da bir çatışma çıkmasını önlemek için “Atlantikçi” Avrupalı politika yapıcılar ABD'ye karşı üç çaba harcamalıdır. Birleşik Devletler ve Avrupa'nın paylaştığı birçok çıkarı vurgulamalıdırlar, çünkü bunlar artık ABD'de kendini belli etmemektedir. Demokrat Parti'nin kaderine çok yakın olmamak için politik yelpazenin her iki tarafındaki Amerikalılarla ilişkiler kurmalılar, Soğuk Savaş geçmişinden ziyade açık uçlu geleceği çağrıştıran kültürel bir diplomasiye yatırım yapmalılar.
Soğuk Savaş İttifakı
II. Dünya Savaşı ve erken Soğuk Savaş, Amerika Birleşik Devletleri'ni Avrupa'ya getirdi ve ABD'yi Avrupa gücü olarak konumlandırdı. İç içe geçmiş bir dizi çıkar ABD stratejisini belirledi. Hitler, Amerika Birleşik Devletleri'ne düşman tek bir gücün kıta Avrupası'nın ekonomik varlıklarının kontrolünü ele geçirdiğinde ortaya çıkabilecek hasarı gösterdi. Yeniden silahlandırılmış bir Nazi Almanyası 1939 ve 1941 arasında bölgeyi hızla ele geçirdi ve ABD'nin kabusu oldu. ABD, Sovyetler Birliği gibi hoş olmayan bir müttefikle ortak olmaya zorlandı; o zaman bile Avrupa'nın güneyine, İtalya'ya ve Batı'sına, Normandiya'ya itilmesi çok maliyetliydi.
Harry Truman'dan Dwight Eisenhower'a kadar Amerikan politika yapıcıları için Pearl Harbor'dan sonra ihtiyaç duyulacak olan korku, Sovyetler Birliği'nin Batı Avrupa'ya ilerlemesi idi. Amerika Birleşik Devletleri, Sovyetler Birliği'nin birkaç yüzyıl boyunca küresel askeri ve ekonomik gücün merkezi olduğu bölgeye hakim olmasını engellemek için 1945'ten sonra Avrupa'da kaldı. Washington için bu tür çıkarların aciliyeti, her ikisi de ABD'den fedakârlık gerektiren girişimler olan Marshall Planı ve NATO ittifakıyla sonuçlandı.
Ekonomik durum, savaş sonrası Amerikan ilgisini Batı Avrupa'ya çeken başka bir konuydu. Avrupa, Coca Cola'dan Hollywood filmlerine kadar Amerikan ürünleri için mükemmel bir pazardı. 1939'da savaş patlak vermeden önce, Avrupa ve Amerika Birleşik Devletleri ekonomi ve finans alanında simbiyotik bir ilişkiye sahipti; 1945'te Avrupa'nın çoğu harap durumdaydı, ancak bu ekonomik bir fırsata dönüştü. Yeniden kurgulanan bir Batı Avrupa ekonomisi, ABD için birbirine bağlı bir dizi avantajı temsil ediyordu. Başka bir dünya savaşı şansını en aza indirdi. Sovyetler Birliği'ni uzak tuttu ve Avrupa'da ve Amerika Birleşik Devletleri'nde faydalıi bir ekonomik büyüme döngüsüne katkıda bulundu.
Bir Londralı ve bir Berlinli
Bu çıkarların bilinmesi, Washington'daki “Avrupa yanlısı” Amerikan dış politikası için iki taraflı desteğin sağlamlaştırılmasına yardımcı oldu. Demokrat Woodrow Wilson, I. Dünya Savaşı'ndan sonra teoride bu dış politikaya öncülük etmişti, ancak Cumhuriyetçi Partiyi sorumluluk almaya ikna edememişti. Bu, Wilson'ın Donanma Sekreter Yardımcısı Franklin Delano Roosevelt'in unutamayacağı bir dersti. Roosevelt'in Wilsoncu Başkan Yardımcısı, Harry Truman da olamazdı. II.Dünya Savaşı öylesine büyük ve öylesine büyük bir operasyondu ki, asla Demokrat Parti tarafından ele alınamazdı. Truman, Cumhuriyetçileri Marshall Planının arkasındaki Capitol Hill'de tutmaya önemli siyasi kaynaklar ayırdı.
Bu arada, NATO'nun ilk komutanı Dwight Eisenhower, 1952'de başkanlığa aday olmaya karar veren tecritçi bir Cumhuriyetçi Parti umudundan çok etkilenmişti. Eisenhower, seçildiğinde Demokrat yönetimlerin dış politikalarından kopmadı. Her ne kadar orada burada ABD Soğuk Savaş stratejisine - gizli eylemlere ve nükleer silah kullanmaya yönelik - vurgular yapmasına rağmen, amacı bu stratejiyi tersine çevirmek değil, ince ayar yapmaktı. Birleşik Krallık'ta 1945'te yaptığı konuşmada kendini “Londralı” ilan eden Eisenhower, Amerika'nın transatlantik Batıya olan bağlılığını dış politikasının merkezine koydu. John F. Kennedy çok daha ünlü bir şekilde 1963 yazında kendini “Berlinli” olarak ilan ettiğinde, yerleşik bir politik gelenek içinde konuşup davranıyordu.
Çıkarlar Amerikan stratejisini Avrupa'ya yönlendirirken, iki yanlılık Avrupa odaklı bir Amerikan dış politikasını güçlendirdi. Kültür de bu karışımın bir parçasıydı. 1940'larda ve 1950'lerde Amerikan dış politikasını yaratan politik elit, son derece eurofil ve eurocentric bir yüksek öğrenimin ürünüdür. Öğrenciler, Batı'nın iyiliğine ve Amerika Birleşik Devletleri'nin Batı'nın ayrılmaz bir parçası olduğu fikrine inanmak üzere eğitildiler. Bu eğitim, Acheson ve Dulles gibi figürleri, Batı'da Amerikan “liderliğini” haklı çıkaracak bir kelime dağarcığı sağladı; bu, somut olarak, Batı Avrupa'ya bir güvenlik taahhüdü anlamına geliyordu. Başkan John F.Kennedy, 1963 yılında suikaste kurban gittiğinde, ölüm ilanında Harvard'da aldığı eğitimin onu bir “Avrupalı” hale getirdiğini ifade eden Frankfurter Allgemeine Zeitung'un övgüsünü kazanmıştı.
Yasadışı Kimlerdir?
Bu alanların her birinde - algılanan çıkarlar, iki yanlılık, kültür - Soğuk Savaş'ın sonu yeni bir dönemin başlangıcıydı. Küreselleşmenin en parlak dönemi olan 1990'larda ekonomik güç merkezleri çeşitlendi. Artık böyle bir stratejik kesinlik ile Batı Avrupa ekonomisinin küresel gücün anahtarı olduğunu iddia etmek mümkün değildi. 1990'lara gelindiğinde, küresel iktidarın en az bir düzine ekonomik anahtarı vardı; bu anahtarlar ulus devletlerde değildi, ancak ulusal sınırlarla alay eden çok uluslu şirketler şeklindeydi. Bu, Avrupa'yı ABD için geçmişte olduğundan daha az yoğunlaşmış yeni bir tür dış politika denklemine soktu.
Bu arada, 1990'larda ve sonrasında Avrupa 1940'lardaki Amerikalı politika yapıcıların en detaylı fantezilerinin ötesinde başarılı olmuştu. Büyük güç militarizminin yatağı değildi, ancak Avrupa Birliği biçiminde, Amerikan şirketlerini oldukça hoş karşılayan ve geçmişte olduğu gibi ABD'deki Avrupa yatırımlarına elverişli olan barışçıl yapıları genişletiyordu: daha zengin Avrupa, daha zengin Amerika Birleşik Devletleri. Gerçekten de, 21. yüzyılın başlarında Avrupa o kadar zengindi ki, Amerikanın Avrupa'ya olan askeri taahhüdü stratejik olarak mantıklıydı, ancak Avrupalılar için olmasa bile Amerikan vergi mükellefinin gözünde bir anakronizm, geçmişin mirası olan daha az rasyonel bir yapıydı.
İçeride, Amerikan siyaseti ABD'nin en az iki rakip parçaya bölündüğü Vietnam Savaşı'nın etkilerinden asla kurtulamayacaktı. Ne var ki, 1970 ve 1980'lerde de bu olumsuzluklar ortadan kalkmadı; Watergate skandalı ve sonrasındaki bütün dramlarda, Richard Nixon
Jimmy Carter, Ronald Reagan ve George H.W. Bush başkanlıklarında önemli dış politika sürekliliği vardı, ancak bu da olumsuzlukları etkilemedi. Ortada Sovyet düşmanı olmadığı için, Amerikan iç siyasetine bir düzen getirmek için mücadele eden taraflar 1990'larda çatışmaya başladı.
Bill Clinton, Cumhuriyetçi muhalifler tarafından bir şekilde gayri meşru bir başkan olarak suçlandı. 11 Eylül'deki ilk vatansever coşkulardan hemen sonra, George W. Bush siyasi muhaliflerinin gözlerinde gayri meşru bir başkan olmuştu. Cumhuriyetçiler Barack Obama'ya şiddetli saldırılar düzenlediler. Donald Trump'ın başkanlık kampanyasının ilk aşamasında Obama'nın ABD vatandaşı olmadığını savunmak vardı. Ofiste Başkan Trump'ın ne yapacağının en açık göstergesi Başkan Obama'nın yaptığı bir şeyi tersine çevirip ters çeviremeyeceğidir. Trump Obama karşıtı olabilirse, özellikle dış politika söz konusu olduğunda, o olacaktır. Demokrat başkan adayları şu anda kendilerini dış politikada Trump karşıtı olarak konumlandırıyorlar ve öyle de oluyor.
Trump ve Kültür Savaşları
Son birkaç on yıldaki Amerikan kültürünün 1940 ve 1950'lerin kültürüyle pek az ortak noktası vardır. Muhafazakârlar, Eisenhower'in Avrupa yanlısı duruşundan uzaklaştı, birçoğu AB karşıtı ve diğer kısmı göçmen karşıtı, anti-enternasyonalist olan etno-milliyetçi bir duyarlılığı kapıldılar. Bu, Avrupa popülistleri arasındaki benzer hareketlerle örtüşüyor, Atlantik ötesi Batı'nın ölümünü ya da tamamen yeni bir Batı'nın doğuşunu duyuruyor, Steve Bannon'un sevdiği gibi.
Bu arada, 1960'larda çoklu politik hareketler, Amerikan yaşamının açık ama her zaman kabul edilmemiş bir gerçeğini doğruladı: ABD'nin bir Avrupa patrimonisi olduğu, Avrupa'dan bir din, politik felsefe ve sanat mirası aldığı gibi, Avrupa soylu olmak da Amerikan tarihinde etkili olan birkaç etkenden sadece biriydi. Avrupa soyu, seçkinleri nesiller boyunca yönetmenin meşrulaştırıcı bir aracı olan Amerikan yaşamındaki beyazlık ideolojisine de denk geliyordu.
Zamanla, Amerikan üniversiteleri “Batı uygarlığı” nı benimsemekten uzaklaştıkça sosyal değişimin araçları haline geldi ve Avrupa'yı imparatorluk ve beyazlık ile ilişkilendirme eğiliminde olan müfredatı benimsedi. Avrupa artık Amerikan yüksek öğreniminin temel taşı değildir ve McNeill'in yazdığı Batı'nın yükselişi, küresel tarih hakkında önemli bir yeni kitap başlığı altında Avrupa Bölgeselleşmesine yol açmıştır. Bu değişikliklere her noktada itiraz edilmiş, 1980'lerde ve 1990'larda Amerikan siyasetinde iki yanlılığın erozyonunu yansıtan kültür savaşlarına yol açmıştır. (Ve hiçbir başkan kültür savaşlarından bu kadar görünür bir şekilde zevk almadı ve siyasi olarak Başkan Trump gibi faydalanmadı)
Yine de, 1960'larda başlayan temel geçiş durdurulamaz oldu. Amerikan çokkültürlülüğü kalıcıydı, ancak Avrupa bir zamanlar olduğu gibi Amerikan sahnesine kolaylıkla uymuyordu, bu da transatlantik ilişki için bir problemdi. Trump, Atlantik ötesi Batı hakkında göze çarpan bir gerçeği kanıtladı. Bu kabul edilebilir değildi. Bu, kendi kendini devam ettiren bir mekanizma değildi, 1945'te bir araya getirilen ve süresiz olarak çalışmaya devam edecek olan bir motor değildi.
Amerika Birleşik Devletleri, kendisini Avrupa'ya bağlayan, partizanlıkla ayrışmış olan ve kültürel olarak Avrupa'dan uzaklaşan çıkarlardan emin değil, önümüzdeki yıllarda Batı'yı terk edebilir.
Trump’ın politikacı olarak yeteneği, sık sık kişisel aldatmacalara ve yönetiminin dış politikasının tutarsızlığının arkasına gömülen, seçmenleri hakkındaki bilgisidir. Seçmen, NATO'nun eski olduğu ilan edildiğinde umursamadı. Trump’ın Şansölye Merkel'i küçümsemesinden de dehşete düşmemişti.
Seçmen, Başkan'ın Avrupa'yı savunma için daha fazla harcama yapmaya zorlaması gerektiğini kabul ediyor, Başkan'ın yeni ticaret anlaşmaları yapmak için yaptığı zorlamaların Amerikan ekonomisine daha elverişli olduğunu söylüyor, Trump’ın Barack Obama ve Hillary Clinton'ın bencil bir küresel seçkin grubunun üyesi olduğu fikrini, “liberal uluslararası düzene” olan inançlarının Amerikan ulusuna yönelik bir saldırı için bir duman perdesi olduğunu ve Woodrow Wilson'a dönemindeki demokrasi teşvikli dış politika geleneğinin ya ilgisiz ya da saçma olduğu düşüncesini doğru buluyor.
Trump, Amerikan dış politikasının seyrini değiştirmek için çabalarken, başarılı olmaktan daha fazla başarısız olmakla birlikte, 2016 seçim döneminde uydurmak zorunda olmadığı duygu ve sıkıntılara başvurdu. Transatlantik ilişkinin geleceğini kesinlikle etkileyecek olan ayrılıkları ve anlaşmazlıkları harekete geçirdi.
ABD'li Muhafazakarları Arayıp Bulmak
Bu sorunu çözmek için Avrupa, Birleşik Devletlere ortak tutulan ve zaman içinde derinleşmeye meyilli olan çıkarları hatırlatabilir. Avrupa ile Amerika Birleşik Devletleri arasında verimli bir ticari ve finansal ilişkinin düzenlenmesi ortak bir ilgi olsa da, buradaki kritik nokta çok ekonomik değildir. Temel stratejik zorunluluk Rusya ve Çin ile ilgilidir. Bu güçlerin her ikisi de böl ve fethet yaklaşımından yararlanmaktadır. Eğer birleşik bir transatlantik cephe ile uğraşmaları gerekiyorsa, iki ayrı taraflı olarak yapabildiklerinden daha fazlasını başarabilirler.
Şu andakinin tersine, ticarette, Avrupa sınırlarının istikrarı ve uluslararası düzende genellikle ABD ve Avrupa birlikte çalışarak etkilerini ikiye katlayabilirler. Kısa vadeli zorunluluklar çekişme, rekabet ve küçük farklılıklardaki narsisizm için, ne olursa olsun, Avrupa ve ABD, Batı (Çin-Rusya) tarafından dönüştürülmektense Batı'yı dönüştürmek için çok daha istekli bir dünyada yaşadıklarının farkında olmalıdır.
ABD'nin Ortadoğu'yu demokratikleştirebileceğini ve Avrupa'nın Doğu Avrupa, Rusya ve Kafkasya'yı Avrupalılaştırabileceğini düşündüğü kibir günleri sona erdi. İç reform ve transatlantik ilişkinin ihtiyatlı bir şekilde sürdürülmesi yeterince büyük zorluklardır. Ayrıca, hem Avrupa hem de ABD'deki sıkı ve uzun vadeli çıkarları yansıtıyorlar.
Taktik olarak, Avrupa mümkün olduğunca çok sayıda Amerikan muhafazakarına ulaşmaya çalışmalıdır. Trump AB'yi “liberal” bir varlık olarak kullandı. Kısmen bunu yapabildi çünkü birçok Avrupa ülkesi ve AB Demokratlarla çalışmayı daha kolay buluyor. Önde gelen Demokratlar AB hakkında yeniden düzenleme yapma eğilimindedir. Demokratlar, silah kontrolü, kürtaj, iklim değişikliği ve uluslararası düzen konularında, Avrupa'daki bu konularda çoğunluk görüşüne daha yakın bir tutum sergiliyorlar. Fakat eğer Demokratlar transatlantik ilişkiye egemen olursa, bu ilişki için ölümcül olabilir.
Avrupa, Amerikan muhafazakarları arasında popüler değil. Bu nedenle, transatlantik ilişki için onların ikna edilmesi gerekir. Avrupalı devlet başkanları ve Avrupalı diplomatlar, Demokrat olmayan Amerikalılara partizan olmayan transatlantik işbirliği noktaları bulmak için muhafazakar izleyiciler aramalılar. Yaklaşım, Müttefiklerin zaferinde önemli bir rol oynayan, NATO'nun muhalif bir savunucusu (ve çalışanı) olan ve sağlam bir transatlantik ilişkiye alternatif görmeyen Cumhuriyetçi Cumhurbaşkanı anısına “Eisenhower Operasynu (Harekâtı)” olarak adlandırılabilir. Bu, Trump yönetimi ile ilişkileri yönetme tekniği değil, geleceğe yapılan bir yatırımdır.
Kültürel Diplomasiden Yararlanma
Son olarak, Avrupa ABD'yi bir süs olarak değil, genel dış politikasının bir yönü olarak kültürel diplomasisinin bir nesnesi haline getirmelidir. Bu, müttefikler arasında küçük bir nokta olarak görünebilir, ancak şu anda önemlidir. Avrupa ve Amerika Birleşik Devletleri arasındaki tarihi bağları vurgulamak yetersizdir.
Yaratıcı bir Avrupa kültürel diplomasisi, ABD'nin karmaşık çokkültürlülüğünü dikkate alacak ve hoşgörü ve açıklığı kimsenin genetik mülkiyeti olarak değil, Atlantik ötesi ilişkinin mirası olarak en iyi şekilde teşvik edecektir. Aynı zamanda tüm kültürel diplomasi gibi ikna etmeye çalışacaktır.
Transatlantik ilişkide ABD'nin yüksek çıkarlarının açıkça ifade edildiğini varsayarsak, Avrupa'nın kültürel diplomasisi, Amerikalıları tecritçilik ve tek taraflılığın yanlış dönüşler olduğu ve demokratik müzakere ve hukukun üstünlüğünü yansıtan bir dış politika haline getirilen işbirliği ve çok taraflılığın ileriye giden en iyi yolu oluşturduğu konusunda ikna etmeyi amaçlayabilir.
Kültürel diplomasi Amerikalılara, Batı 1930'larda çöktüğünde sadece acı çeken Avrupalıların olmadığını hatırlatmak için kullanılabilir. Kendilerini de tek tip bulan Amerikalılardı. Benzer şekilde, savaştan sonra Batı yeniden kurulduğunda, Marshall Planı kavramsallaştırıldığında ve NATO antlaşmaları imzalandığında, bu sadece (Batı) Avrupalılar için iyi bir haber değildi. Sonunda ABD'yi daha güvenli ve daha müreffeh hale getirdi. Bu örnekler sadece akademik tarih için değildir. Atlantik'in her iki tarafında verilecek kararların çerçevesini belirliyorlar.
Michael C. Kimmage, 27 Şubat 2020, Berlin Politika Dergisi, Mart-Nisan 2020 sayısı, Berlin Policy Journal
(Michael Kimmage (“xxxxx”) Amerika Katolik Üniversitesi'nde tarih profesörüdür. 2014-2016 yılları arasında ABD Dışişleri Bakanlığı'nda Sekreter Politika Planlama Personeli olarak görev yaptı ve Rusya / Ukrayna portföyünü yönetti.)
Seçkin Deniz, 07.03.2020, Sonsuz Ark, Çeviri, Çeviri ve Yansımalar
Sonsuz Ark'tan
- Sonsuz Ark'ta yayınlanan yazılardan yazarları sorumludur.
- Sonsuz Ark linki verilerek kısmen alıntı yapılabilir.
- Sonsuz Ark yayınları Sonsuz Ark Manifestosu'na aykırı yayın yapan sitelerde yayınlanamaz.