Sonsuz Ark/ Evrensel Çerçeveye Yolculuk
Sonsuz Ark'ın Notu:
Çevirisini yayınladığımız analiz, ABD Doğu Asya'dan Sorumlu eski Dışişleri Bakan Yardımcısı, Endonezya Büyükelçisi ve dönemin Savunma Bakan Yardımcısı olarak Irak'ın işgalini planlayan neocon-siyonist ekibin etkin bir üyesi olan Paul Wolfowitz'e aittir ve 'enerjide kendi kendine yettiğini' iddia eden ABD'nin Ortadoğu'daki hakim konumundan çekilerek, Basra Körfezi petrol ve doğalgaz geçişlerinin güvenliğinin Çin ve Hindistan tarafından sağlanması gerektiğini söyleyen Trump Yönetimi'nin yaklaşımına odaklanmaktadır. Satır aralarına kadar dikkatle okunması gereken analiz, neocon-siyonist-satanist aklın nasıl çalıştığını göstermesi bakımından önemli bir metindir. Türkiye, gelecek projeksiyonlarını hazırlarken, şu ana kadar tanıdığından daha derin ve daha karmaşık bir şeytanî ağla karşı karşıya olduğunu unutmadan çalışmalıdır.
Seçkin Deniz, 07.11.2020
Is China Pivoting To The Middle East?
Bu ülkenin Asya Pasifik bölgesindeki büyük ve artan ilgisini hem gelecekteki fırsatları hem de potansiyel tehditleri ve özellikle Çin odaklı bir şekilde korumayı amaçlayan, Çin’in Orta Doğu’nun büyük enerji kaynaklarına artan bağımlılığı hakkında çok az şey söyleyen veya hiçbir şey söylemeyen bir stratejisi nasıl olabilir? Japonya'nın ve bölgedeki diğer birçok dostumuzun ve müttefikimizin bu hayati enerji kaynağına daha fazla bağımlı olmasından bahsetmiyorum bile?
Yine de Obama yönetiminin "Pivot" adlı stratejisi tam olarak bunu yaptı. Obama'dan Çin, İran ve Suudi Arabistan ile ilgili olarak bazı önemli ayrılıklara rağmen, Trump yönetiminin "Hint-Pasifik Stratejisi" şaşırtıcı bir ölçüde de aynı.
Bir strateji olarak, Pivot temel bir kusurdan muzdaripti ve bu “enerji bağımsızlığı” ifadesiyle yansıtılan bu “enerji bağımsızlığı”, Trump'ın Orta Doğu'dan geri çekilmeyi kısmen tersine çevirmesine rağmen hala sık sık Trump yönetiminin ağzından duyuluyor. ABD enerjide “kendi kendine yeten” hale gelmiş olabilir, ancak Doğu Asya kesinlikle kendi kendine yetmiyor. Özellikle Ortadoğu, hem Doğu Asya'daki, Çin'deki en zorlu rakibimiz hem de en önemli müttefikimiz Japonya'nın ekonomileri için vazgeçilmez enerji kaynağı olmaya devam ediyor, bölgedeki diğer önemli dost ve müttefiklerimiz de cabası. Orta Doğu'dan çekilmek, Asya Pasifik'teki Amerikan çıkarlarını korumaya yönelik bir stratejinin parçası olarak pek mantıklı değil.
Elbette, Clinton’ın Doğu Asya’dan Sorumlu Sekreter Yardımcısı Kurt Campbell dahil olmak üzere Obama yönetimi yetkilileri, birçok insan tarafından "Pivot Mimarı" olarak kabul edilen The Pivot kitabında, "Pivot Asya'yı destekleyen hiç kimse dünyanın başka bir yerinden geri çekilmeyi savunmuyor" diyor. Ama asıl esas nokta bu değil. (2) Elbette, “bitmeyen savaşlar” ve ona eşlik eden eylemler hakkındaki retorik, Ortadoğu'dan düpedüz geri çekilme değilse de, açıkça bir kopuşu ima ediyor. Ancak daha önemli olan nokta, Doğu Asya ile ilgili bu kadar çok strateji geliştirmenin, bölgenin Orta Doğu'nun enerji kaynaklarına bağımlılığının kritik önemini göz ardı etmesidir. Orta Doğu, büyük güç rekabeti veya rekabetle pek ilgisi yokmuş gibi muamele görülüyor.
Sonunda, Doğu Asya'daki "Pivot" un sonuçları nispeten mütevazı idi. Savunma bütçesindeki kesintiler, Savunma Bakanlığı kaynaklarının deniz kuvvetlerine kayda değer bir şekilde kaymasını önledi, çünkü önerilen "yeniden dengeleme" gerçekleşecek.
Yeni stratejinin en önemli sonucu olacak olan ABD'nin Trans Pasifik Ortaklığına (TTP) üyeliği Demokratik Çoğunluk Lideri Senatör Harry Reid'in teklifi Senato oylamasına getirmeyi reddetmesiyle başarısız oldu. Daha sonra, her iki başkan adayı da, Trump'ın göreve başladıktan hemen sonra yaptığı gibi, bu stratejik açıdan önemli anlaşmadan çekilme sözü verdi.
Bu, pivotu Asya-Pasifik bölgesinde sadece, nispeten az sayıda Denizcinin Avustralya'nın Darwin şehrine rotasyonel konuşlandırılması gibi mütevazı bir sonuçla baş başa bıraktı. Ya da Myanmar ile yeni bir ilişkinin ilk açılışını dahil ederseniz iki sonuç, biri o ülkedeki demokratik değişim olasılıklarını desteklemeyi ve onu Çin'den uzaklaştırmayı amaçlıyor. Ancak, Aung San Suu Kyi’nin Rohingya’ya yönelik etnik temizliğe verdiği destek, bu umut verici açılışı büyük ölçüde kapattı. Ve Çin, doğudaki dar boğazları atlatarak Myanmar'daki derin deniz limanına kara erişimi sağlayabilecek bir demiryolu projesini müzakere etmek için ortaya çıkan ihlale adım atıyor.
Ne yazık ki, bugün Suriye'deki Rus-İran hakimiyeti, Mısır'da artan bir Rus rolü ve Libya'nın Rusya tarafından desteklenen güçler ile Türkiye tarafından desteklenen güçler arasında bölünmesi ile görüldüğü gibi, Ortadoğu'dan uzaklaşma çok daha önemliydi. Şaşırtıcı bir şekilde, Clinton yönetiminde önde gelen Orta Doğu politika yapıcılarından ve hala Orta Doğu politika tartışmalarında önde gelen bir ses olan Martin Indyk tarafından bize söylenen, "Orta Doğu artık buna değmez", çünkü " petrolleri artık hayati bir [ABD] çıkarı değil... ABD Donanmasının değil, Körfez ile limanları arasındaki deniz yollarını Çin ve Hindistan'ın koruması gerekiyor ” sözleri, Tokyo ve Taipei'deki ve muhtemelen Yeni Delhi'deki karar vericiler için tüyler ürpertici olmalı.
Her yeni ABD yönetimi, dış politikasını, en azından bir dereceye kadar, selefinin yadsınması olarak tanımlamaya çalışıyor gibi görünüyor. Ortadoğu'da Trump yönetimi, Obama’nın Orta Doğu’daki "Pivot"undan ve özellikle de Obama’nın Suudilere "Basra Körfezi’ni İran ile paylaşmayı öğrenmeleri" gerektiği şeklindeki aptalca öğütlerinden kaynaklanan bazı ilk hamleler yaptı. Trump'ın ilk yurtdışı gezisi, önceki başkanların yapmadığı bir şey olan Suudi Arabistan'a oldu. Orada 50 İslam ülkesinin liderleriyle güçlü bir şekilde konuştu ve aşırılığın kendi başlarına halletmeleri gereken bir sorun olduğunu, ancak bu çabalarında onları destekleyeceğimizi söylerken, ABD'nin onları caydırmak ve İran'la yüzleşmek için destekleyeceğini vurguladı.
Daha sonra, yeni Ulusal Güvenlik Stratejisi stratejik ilgi alanını, "Doğu Asya ve Pasifik" ten iki bölge arasındaki bağlantıyı faydalı bir şekilde vurgulayan "Hint-Pasifik" terminolojisine genişletti. ABD, ihtiyaç duyulan şeyin İran’ın nükleer programını daha güçlü bir şekilde engelleyecek, ancak aynı zamanda İran’ın bölgedeki kötü davranışına da değinecek bir anlaşma olduğunda ısrar ederek JCPOA’dan çekildi.
Yeni yönetimin sadece ikinci ayında, Suriye muhalefetine karşı kimyasal silahlar kullanarak Suriye bir kez daha Obama’nın titrek kırmızı çizgisini aştığında, Trump askeri bir saldırı yaptı.
Ancak, Suriye'de ABD'nin Ortadoğu'da bir miktar güvenilirliğini yeniden tesis etmeye başlayan bu şiddetli eylem, ciddi bir stratejiyle takip edilmedi. IŞİD'i Rakka'dan çıkarmamızı sağlayan Kürt müttefikleriyle (Seçkin Deniz'in Notu: PKK terör örgütü) birlikte, Başkan'ın daha önceki "güvenli bölgeler" söylemi de terk edildi. Ve Afganistan'daki çeşitli rakipler, özellikle Çin ve Pakistan, ABD'nin bu ülkeden çekilmesi için hazırlanıyor.
Trump retoriğinde, en son West Point'teki mezuniyet töreninde yaptığı konuşmada olduğu gibi, sanki savaşlar (ve bunların ABD için sonuçları) sadece onlardan uzaklaşarak sona erecekmiş gibi, "sonsuz savaşlar" cümlesini düzenli olarak kullanıyor. Belki de Neville Chamberlain’in Çekoslovakya’yı terk etmenin kötü şöhretli mantığını, konuşma yazarının aynı West Point adresinde söylediği dille yinelediğinin farkında değildi. "Amerikan birliklerinin görevi, birçok insanın hiç duymadığı uzak diyarlardaki eski çatışmaları çözmek değil. Onun yerine, "Amerika’nın hayati çıkarlarını korumaya yenilenmiş, açık gözlü bir odaklanma" sözü verdi.
Doğu Asya’nın Orta Doğu enerji kaynaklarına bağımlılığının, ABD’nin Çin’le rekabetine ilişkin tartışmalarda bu kadar az dikkate alınmasını gerektirmesi şaşırtıcı. Obama yönetiminin Asya politika yapıcılarının daha geniş düşünceli kişilerinden biri olan Kurt Campbell, kitabına, ABD petrol ambargosunun 1941'de Japonya'yı Çin'deki emperyal hırslarını terk etme ve eski Fransız Çinhindi arasında seçim yapmaya nasıl zorladığına ya da Hollanda'nın Doğu Hint Adaları'nın petrol kaynaklarını ele geçirmek için savaşa girdiğine dair yararlı bir hatırlatma içeriyor. (3) (Elbette Çin bugün bağımsızlığını, Başkan Roosevelt'in bu kader seçimiyle yüzleştiğinde Japonya'nın yaptığı feci hataya borçludur.)
Bu tarihe bakıldığında, ÇHC stratejik planlamacılarının Basra Körfezi'ndeki hâlihazırda baskın Amerikan rolünü hem Hint-Pasifik bölgesinde hem de küresel olarak daha geniş hedeflerine potansiyel bir engel olarak görmeleri doğal olacaktır. Ancak Japon yüksek komutanlığının intihara meyilli kibrini tekrarlamak yerine, 6. yüzyılın ikonik Çinli stratejisti Sun Tzu'nun sık sık alıntılanan "becerinin zirvesi savaşmadan kazanmaktır" (4) şeklindeki sözünü hatırlamaları daha olasıdır. Biz Amerikalıların Orta Doğu’daki karışıklıklardan bıktığımız için, Doğu Asya’nın hayati enerji kaynaklarındaki hakim konumlarından çekildiğimiz ve bunun yerine Doğu ve Güney Çin denizlerindeki bazı küçük adalar üzerinden Çin'e meydan okumaya odaklandığımız için elde ettikleri şansa hayret edeceklerdir.
Amerikalı stratejistlerin Asya’nın enerji bağımlılığı konusundaki görünürdeki ihmalleri, ABD'nin "Pivot"u tarafından Çinli stratejistler arasında başlatılan tartışmanın göreceli farkındalık eksikliği kadar şaşırtıcıdır. Dışişleri Bakanı Clinton’ın Dış Politika makalesinden neredeyse bir yıl sonra Pekin Üniversitesi Uluslararası Çalışmalar Okulu dekanı Wang Jisi, Global Times’ın "Batıya Doğru Yürüyüş" adlı makalesinde ters yönde bir Çin pivotu önerdi: Çin’in Jeostratejisinin Yeniden Dengelenmesi. İlginç bir şekilde, Wang’ın Ekim 2012 tarihli makalesi ve onu Çin'de takip eden tartışma, İngiliz dili akademisyenleri veya yorumcularından nispeten az ilgi gördü. Campbell’ın dört yıl sonra yayınlanan The Pivot adlı 400 sayfalık kitabında bundan bahsedilmiyor bile.
Bunu fark eden bir bilim adamı Yun Sun'dı, daha sonra Brookings Enstitüsü'nde, Wang'ı "Çin'in en önemli stratejik düşünürlerinden biri" olarak nitelendirdi. Yun, ABD doğu ile yeniden dengelenirken Doğu Asya'daki potansiyel "sıfır toplamlı" rekabetten kaçınmanın bir yolu olarak "Batı Yürüyüşü" mantığını özetledi. Wang, Çin'in batısındaki bölgede böyle bir risk görmüyor, Yun'un aktardığı gibi, Afganistan ve Irak'ta istikrar ve sürekli bir petrol akışını güvence altına almak dahil "iki süper güç ortak çıkarları bile paylaşıyor".
Batı Yürüyüşü, Wang'ın "Çin’in Afganistan ve Pakistan’ı istikrara kavuşturmak için çaresiz kaldığına" inandığı Washington ile Pekin'e ek stratejik kaldıraç da sunacaktı. Belki de Wang’ın makalesi, ABD’nin yeniden dengelenmesi tartışmalarında nispeten az dikkat çekmesinin nedeni, sıfır toplamlı çatışmalardan kaçınmak gibi görünen bu zararsız hedeftir. Yun, "Kıtasal bir güç olarak köklerine dönerek, Doğu Asya'da ABD ile daha fazla çatışmayı önleyebilir." Ama kasıtlı olsun ya da olmasın, Mao Zedong’un meşhur askeri sözünden alıntı yaparak bu umut dolu beklentinin üzerine gölge düşürüyor: "Düşman ilerlediğinde geri çekiliriz. Düşman geri çekilirse, biz de onu takip ederiz."
Çin stratejik müzakerelerinin en faydalı tartışması, gördüğüm üç Hudson Enstitüsü akademisyeni Eric Brown, Charles Horner ve Lianchao Han tarafından yayınlanan 2013 tarihli yayınlanmamış bir raporda yer almaktadır. Sadece Wang Jisi makalesinin önemini ve çoğu gözlemcinin Çin'in "Pivot" a gösterdiği tepkiyle ilgili gözden kaçırdığı şeyi yakalamakla kalmıyorlar, ancak bunu, Çin'in denizcilik alanı üzerinde hakimiyet kurmaya öncelik veren deniz gücü savunucuları ile Çin'in batı bölgelerinin ve yeni bağımsız Merkezî Asya cumhuriyetlerinin önemini vurgulayan kara gücü savunucuları arasındaki bu yüzyılın başlarına uzanan bir tartışmaya yerleştiriyorlar.
Wang, anlaşılır bir şekilde, "Çin'in kendisini" önce Asya-Pasifik gücü olmak, sonra küresel bir güç olmak" ile sınırlamasına gerek olmadığını söyleyerek makalesini bitiriyor. Çin'in, Çin'in kara ve deniz gücü arasında çatışmalara neden olmadan jeostratejik "yeniden dengeleme" hakkında "yeni düşünce" ye girmesi gerekiyor.
Soğuk Savaş sırasında bazen aşağılayıcı bir şekilde şöyle söyleniyordu:
“Amerikalılar, Sovyetler satranç oynarken dama oynuyorlardı. Eğer Çinliler stratejiyi herhangi bir tür tahta oyunu olarak görselleştirirse, bunun geleneksel Çin oyunu wei qi veya Japonca adını kullanan "Go" olma olasılığı daha yüksektir. Wei qi'deki amaç, satrançta olduğu gibi damada olduğu gibi rakibin tamamen yok edilmesi veya ana taşı ele geçirmek değildir. Bunun yerine oyuncular, diğer oyuncunun taşlarını çevrelemek umuduyla tahtaya taş koyarlar. Wei qi, "çevreleyen parçalardan oluşan bir oyun" olarak tercüme edilir. (5)
Wei qi'de zaferin anahtarlarından biri, "rakibinizi kendi gerçek yönünüz ve niyetiniz konusunda aldatmak ve rakibinizi aldatıcı bir şekilde çevreleyerek yeni pozisyonlar açmasını sağlamak ve rakibin gerçek stratejinizi fark etmemesini ummaktır." (6)
Alaycı biri, Çin'in Güney Çin Denizi'ndeki agresif genişlemesinin böyle bir oyunda tam olarak bekleneceği şey olduğunu söyleyebilir ve ABD'nin dikkatini, gelecekteki potansiyeli büyük olsa da, Çin'in yakınlık avantajlarına sahip olduğu ve herhangi bir ABD destek tesisinden çok uzak bir konumda ve enerji üretimi hala ihmal edilebilir olan bir alana çekebilir.
Bu arada Çin, Pakistan, Sri Lanka, Cibuti ve potansiyel olarak Papua Yeni Gine'deki liman tesislerinin inşası ve son zamanlarda Myanmar'da bir tür liman erişimi elde etmek için müzakerelerle Hint Okyanusu boyunca “inci dizisini” inşa ediyor.
Bazı naif veya istekli Batılılar, bu faaliyeti tamamen ticari girişimler olarak görmezden gelmek veya bölgedeki gelişmekte olan ülkeler arasında iyi niyet satın almayı amaçlayan bir Çin "Marshall Planı" nın parçası olarak görmek istiyor gibi görünüyor. Bu yaklaşım, Çin ordusunun bu kolu beceri geliştirmeye başladığında PLA Donanmasının "mavi su filosunu" desteklemek için ihtiyaç duyacağı altyapıyı da inşa ettiği, Xi Jinping'in askeri yeteneklerini batıya doğru, daha önceki İmparatorların yalnızca hayal edebileceği bölgelere doğru genişletmesi gerektiği gerçeğini görmezden geliyor.
Xi'nin Çin’in “150 yıllık aşağılanmasından” sorumlu olduğunu düşündüğü ülkeler, bir gün uyanarak, bir zamanlar Amerikan koruma şemsiyesi altında güvende olan Basra / Arap Körfezi'nin tamamen başka bir şey haline geldiğini keşfedecekler.
Paul Wolfowitz, 1 Eylül 2020, Hoover Institution
(Doğu Asya'dan Sorumlu eski Dışişleri Bakan Yardımcısı, Endonezya Büyükelçisi ve Savunma Bakan Yardımcısı Paul Wolfowitz, ulusal güvenlik meselesi üzerinde çalıştığı Amerikan Girişim Enstitüsü'nde (AEI) misafir akademisyen olarak görev yapmaktadır.)
Seçkin Deniz, 07.11.2020, Sonsuz Ark, Çeviri, Çeviri ve Yansımalar
Kaynaklar:
- 1 Clinton opened with an article in Foreign Policy in October: which began:“ The future of politics will be decided in Asia, not Afghanistan or Iraq, and the United States will be right at the center of the action. As the war in Iraq winds down and America begins to withdraw its forces from Afghanistan, the United States stands at a pivot point,” (https://foreignpolicy.com/2011/10/11/americas-pacific-century/) and followed that with a speech in Honolulu in November enroute to the region where she announced that “The war in Iraq is winding down. We have begun a transition in Afghanistan. After a decade in which we invested immense resources in these two theaters, we have reached a pivot point.” (https://2009-2017.state.gov/secretary/20092013clinton/rm/2011/11/176999.htm) The following week, President Obama himself addressed the Australian parliament, saying “the tide of war is receding, and America is looking ahead to the future that we must build. . . . Here, we see the future. As the world’s fastest-growing region -- and home to more than half the global economy -- the Asia Pacific is critical to achieving my highest priority, and that's creating jobs and opportunity for the American people. With most of the world’s nuclear power and some half of humanity, Asia will largely define whether the century ahead will be marked by conflict or cooperation, needless suffering or human progress.” (https://obamawhitehouse.archives.gov/the-press-office/2011/11/17/remarks-president-obama-australian-parliament)
- Campbell, Kurt. The Pivot: The Future of American Statecraft in Asia (p.21). Grand Central Publishing. Kindle Edition.
- Campbell,. ibid. (p. 110 ).
- Kissinger, Henry. On China (p. 21). Penguin Publishing Group. Kindle Edition
- ibid. p.16.
- Pillsbury, Michael. The Hundred-Year Marathon: China's Secret Strategy to Replace America as the Global Superpower (p.45). Henry Holt and Co.. Kindle Edition.
Sonsuz Ark'tan
- Sonsuz Ark'ta yayınlanan yazılardan yazarları sorumludur.
- Sonsuz Ark linki verilerek kısmen alıntı yapılabilir.
- Sonsuz Ark yayınları Sonsuz Ark manifestosuna aykırı yayın yapan sitelerde yayınlanamaz.
- Sonsuz Ark Yayınlarının Kullanımına İlişkin Önemli Duyuru için lütfen tıklayınız.