Sonsuz Ark/ Evrensel Çerçeveye Yolculuk
"Beni görünce hırlayan, aceleyle eve girerken kapı önünde bıraktığım ayakkabılarıma bile isteye işeyen köpek gitmiş, yüz yıllık dostu karşısındaymış gibi şirinlikler yapmaz mı? Ana! Ben “Aslan” dedikçe sevgi dolu ayaklarıma sarılmalar."
Herkesle arası iyi, bir benimle limoni. Köpeğimden söz ediyorum. Köpeğimizden. Adını Yeriş koymuştuk. Halen de Yeriş diye çağırıyoruz. Gerçi hanım “Kuçu Kuçu” da inat ediyor ya. Köpeğimiz ikimizi de ad konusunda takmıyor. Cinsi -hemen belirteyim ki köpek cinslerine ilişkin herhangi bir bilgim yok- fino olmalı. Büyümeyen cinste olanlara fino derdik çocukluğumda tüm mahalle halkıyla birlikte, mahallemizde ben diyeyim on siz deyin yirmiden fazla köpek vardı, içlerinde tek bir tanesi diğerlerinden oldukça küçüktü, fiziksel olarak küçük ve biz de onun cins olarak fino olduğunu söylerdik lafın yeri geldiğinde, dediğim gibi literatürde öyle bir cins var mı bilmiyorum.
Ne hanımın ne benim ne da başka herhangi bir yetişkinin dizlerine kadar gelmiyor. Bedenindeki tüm tüyler beyaz. Üç ayağının dirseğine kadar olan kısımlar siyah. Bir de burnunun hemen üstü -alnı yani- siyah. Onu yavruyken bulup eve getiren benim. Gel gör ki arası limoni olan da benim.
Soğuk bir kış günüydü. Sabahın erken saati evimizden iki sokak uzaktaki fırından simit almaya gitmiştim, dönüşte kestirme yoldan gitmek istedim, kestirme yolun üzerindeki metruk binanın arsasından geçmeyi göze alarak. O binayı hiç sevmiyorum. Epeyce ürkütücü. Hele geceleri oradan geçmek pehlivan yüreği ister. Yer yer oyulmuş duvarlarında tuhaf şekiller, yabancı dilde -sanırım Rusça, zira harfler Latin ya da Arap değil, Kiril alfabesini andırıyor- yazılar. İnsan kazara o şekillere, yazılara baksa on gün işi rast gitmez. Allah sizi inandırsın öyle. Ki, başımdan geçmemiş olsa böyle bir bilgiye nasıl sahip olabilirim? Ama şeytan dürttü işte!
Normal yol dönüşte gözüme öyle uzun öyle uzun geldi ki, “kısalt yolu gitsin!” dedim kendi kendime. Metruk binaya bakmamaya özen göstererek hızlı adımlarla binanın arsasından geçmeye başladım. Tam binayı geçmiştim ki bir yavru köpek mızıldanmasıyla olduğum yerde durdum. Hayır, gören de sanır ki hayvan sever biriyim. Hazzetmem! Yalan mı söyleyeyim, çocukluğumdan, tavuklar, atlar, inekler, kediler, köpekler arasında büyümeme karşın, çocukluğumdan bu yana sevmem hayvanları, kuşlar hariç, nedendir bilmem bir kuş ötüşü duyduğumda dünyalar benim olur, yerimde duramam, öyle bir sevinç öyle bir sevinç kaplar ki içimi, anlatamam, gel gör ki bir kedi, bir köpek sesi işitmeyeyim, hemen yüzümü buruştururum, kaşlarımı çatarım, kamburumu çıkarırım, dişlerimi gıcırdatırım, yumruklarımı sıkarım. Ama işte merhamet duygum, acıma fantezim deyim yerindeyse elimi ayağımı bağladı, metruk binanın duvarlarındaki şekillere, yazılara bakmaya bile ürken ben tutup binanın alt katına uzanan merdivenlerin başına kadar gittim.
Merdivenin en altında, merdivenin çıkıntısına sığınarak soğuktan korunmaya çalışan bu yavru köpeği gördüm. Hiç kuşkusuz açtı da. Ki açtı. Başka yavrular daha olsa anneleri de buradadır, der çeker giderdim. Ama ortalıkta bırakın ana köpeği diğer yavru köpekleri ondan başka bir canlı yoktu. Hiç kuşkusuz yaramaz bir iki çocuk bu yavruyu analarından koparıp almışlar, biraz oynayıp sıkılmışlar, sonra da buraya bırakıp çekip gitmişler. Böyle olmalı. Başımı salladım. Bıraksam! Olmaz! Ölür. Soğuk öyle böyle değil ve meteorolojinin tahmini doğru ise yarından sonraki gün eksilere inecek. Ölür! Soğuktan olmasa da açlıktan susuzluktan ölür. Ya hanım? Hanım da benim gibi. Hayvanlardan hazzetmez. Gerçi kuşlara, kedilere, köpeklere yiyecek su veririz hem hanım hem ben bu işi sevinçle, coşkuyla, neşeyle yaparız, yapıyoruz. Ama evde bir hayvan! Iıı! Aslında evimiz bahçeli, müstakil bir ev. Bahçenin bir köşesine bir köpek kulübesi kondurulabilir. Hem uzun süre bakacak değiliz. Büyüyünce çeker gider. Böyle diyerek alıp eve getirdim.
Kulübeyi hazırlayana kadar -daha ikinci gün olmadan hazırladım- da ister istemez evin içinde bakacaktık. Neyse efendim dördüncü yılımız doldu. Benim “Yeriş” diye, hanımın “Kuçu kuçu” diye çağırdığı bu mendebur köpeğin adını beğenmediğini – benim seslenişimi, yoksa hanım “Kuçu kuçu” dediğinde mest olduğunu anlamamak için insanın kör olması gerekir, başkalarının da öyle, ben Yeriş dedim mi, sövmüşüm gibi alıyor mendebur- çok sonraları anladım.
Yeriş ismini beğenmiyor. Evet, onu da -beğenmediğini- dün bir rastlantı sonucu anladım. Holde asılı duran boy aynasının simleri gitmişti değiştirmek için aynacıya götürdüm. Aynayı taktırıp eve geldim. Bahçeden içeri girdim. Zili çaldım. Hanım kapıyı açmadı. Dışarı çıkmış. Aynayı kapının sağına, duvara yasladım. Yeriş beni görmüş homurdanmıştı.
“Yine keyifsizsin he Yeriş!” dedim gülerek. Hırladı. Ben cebimden anahtarı çıkarmak için ceplerimi karıştırırken – ahdim var elimi ilk attığımda anahtarı bulursam bir koç kurban edeceğim- Yeriş de aynanın karşısına geçmiş kendine bakıyor. Sırtını bir kamburlaştırıyor, bir dişlerini gösteriyor, arka ayakları üzerinde durup ön ayaklarını kaldırıyor. Kendini aynada süzüşü görülecek şeydi doğrusu..
“Ne o” dedim “Aynada kendini aslan gibi mi görüyorsun!” dört ayağı üzerine durdu. Hırladı. Ben de “Aslanım! Kükremek sana yakışıyor. Aslanım!” dedim bu kere gülerek. Son “Aslanım” sözcüğünü bastırarak söyledim. Ana.. bir hoşuna gitti. Beni görünce hırlayan, aceleyle eve girerken kapı önünde bıraktığım ayakkabılarıma bile isteye işeyen köpek gitmiş, yüz yıllık dostu karşısındaymış gibi şirinlikler yapmaz mı? Ana! Ben “Aslan” dedikçe sevgi dolu ayaklarıma sarılmalar.
Bunca zaman boşuna hırlaşmışız. Artık ayakkabılarıma işemeyeceğinden, beni görünce hırlamayacağından eminim. Gönlünü aldık. Hayır yani “Yeriş” adının kötü yanı ne bir anlasam!
Cemal Çalık, 19.03.2021, Konuk Yazar, Sonsuz Ark, Öykü
- Sonsuz Ark'ta yayınlanan yazılardan yazarları sorumludur.
- Sonsuz Ark linki verilerek kısmen alıntı yapılabilir.
- Sonsuz Ark yayınları Sonsuz Ark manifestosuna aykırı yayın yapan sitelerde yayınlanamaz.
- Sonsuz Ark Yayınlarının Kullanımına İlişkin Önemli Duyuru için lütfen tıklayınız.