American Universities Declare War on Military History
"Akademisyenler, çatışmadan kaçınmanın en iyi yolunun onu incelemek olduğunu unutmuş görünüyorlar."
Dünya, insanlığı Covid-19'dan kurtarmak için aşı üreten bilim adamlarını alkışlıyor. Geleceğimiz hakkında kesin olan bir şey var: Pandemilerle ilgili tıbbi araştırmalar için fon sıkıntısı olmayacak.
Şimdi, bir çelişkiye dikkat edin. Savaş aynı zamanda anlatılmamış ölümlerden sorumlu bir lanettir. İnsanlar bunu hafifletmek için mümkün olan her şeyi yapmalıdır. Ve bilim adamları bir aşı bulma sözü veremeyecek olsalar bile, gelecekteki çatışmalara karşı çalışmaya başlamanın en açık şekli, geçmişin nedenlerini ve yollarını araştırmaktır.
Onlar tarih. Fotoğrafçı: Dominick Reuter / AFP / Getty Images
Buna karşılık Kuzey Amerika'daki öğrenme merkezlerinde, genel olarak geçmişin ve özel olarak savaşların incelenmesi muhteşem bir tutulma içindedir. Tarih, 1950'den bu yana herhangi bir zamanda olduğundan daha küçük bir lisans derecesi payına karşılık geliyor. 1970'te Amerikalı erkeklerin %6'sı ve kız öğrencilerin %5'i tarih ana bilim dalında eğitim görürken, ilgili yüzdeler şu anda sırasıyla %2 ve %1'den az.
Seçkin bir Harvard tarihçisi ve Vietnam üzerine ufuk açıcı çalışmaların yazarı olan Fredrik Logevall yayınladığı yeni John F.Kennedy biyografisiyle, ABD'nin ezici bir çoğunlukla en güçlü, en çok harcama yapan askeri ulus olduğu göz önüne alındığında, bu durumun tuhaflığı konusunda dikkatimi çekti. Yeryüzünde. "Bunun nasıl ortaya çıktığı ve Amerika ve dünya için ne anlama geldiği kesinlikle tarihsel önemi aşıyor" diyor. "Yine de bu, ülkedeki akademik tarihçiler arasında araştırmanın ön saflarında yer almıyor."
Savaş tarihinden tiksinme, öğrencilerin şiddet içeren geçmişi keşfetme konusundaki isteksizliğinden değil, akademisyenlerin bu tür dersleri öğretme ve hatta üniversitelerinin ev sahipliği yapmasına izin verme konusundaki isteksizliğinden kaynaklanıyor olabilir. Bazıları konuyu "warnography" olarak adlandırıyor ve bu isteksizlik uluslararası ilişkiler çalışmasına kadar uzanıyor. Tüm tarih bölümlerinin 1975'te bu oran % 85 olmasına karşılık, yarısından azı şimdi diplomatik bir tarihçi istihdam ediyor. Savaşa gelince, yaşlı bilim adamları, üzerinde çalıştıkları makamlardan emekli olduklarından, çoğu yer değiştirmiyor: roller yeniden tanımlanıyor.
Tanınmış bir tarihçi geçenlerde bana Harvard'da bilim dalında okuyan ve ABD İç Savaşı da dahil olmak üzere beşeri bilimleri tarihi dersi almak isteyen genç bir adamdan bahsetti. Ona sadece bir kurs teklif edildi; İnsanların ve evcil hayvanlarının tarihi.
Tüm zamanların en çok satan tarih kitaplarından biri olan “The Rise and Fall of The Great Powers” ın yazarı olan Yale'den Paul Kennedy, nelerin olup bittiğini ya da olmadığını kınayan birçok tarihçiden biridir. Bana, Ohio Eyaleti ve Kansas Eyaleti gibi bazı devlet üniversitelerinin savaş tarihi ile ilgili güçlü bir programa sahip olduğunu gözlemlediğini söyledi: "Bölüm seçkin üniversitelerde yok"
"Chicago, Berkeley veya Princeton'ın Savaş Etütleri bölümleri olduğunu hayal edebiliyor musunuz?" diye sordu. "Askeri tarih, 'ölü beyaz erkek' konuları arasında en zararlı olanıdır ve ayrıca diplomatik tarih, kolonyal tarih ve Avrupa siyasi tarihi öğretiminde de büyük bir düşüş var."
Paul Kennedy, savaş çalışmalarının öğrenciler, mezunlar ve bağışçılar arasında oldukça popüler olduğunu belirtiyor, "ancak anlaşmazlık noktası fakültede; belki sadece küçük bir grup açıkça düşman, ancak daha büyük bir grup bölümün yeterince önemli olduğunu düşünmüyor."
Harvard, esas olarak modern zamanların büyük savaşlarını ele alan birkaç tarih dersi sunuyor. Pek çok fakülte kültür, ırk ve etnisite gibi konulara öncelik veriyor. Toronto ve Oxford Üniversitesi'nden Margaret Macmillan, savaşın tarihi değiştirebilecek devrim, kıtlık ve finansal çöküşün yanı sıra en büyük felaket olaylarından biri olduğunu gözlemliyor.
En çok satan "Peacemakers"ın yazarı olarak, 1919 Versailles konferansı ile ilgili çığır açan çalışmasında, çatışma konulu üniversite derslerindeki düşüş hakkında yazmıştı: “Fenomenden duyduğumuz dehşet, onu ciddi bir bilim dalı olarak ele alma isteğini etkiledi. Savaşa olan ilgi, bir şekilde onun onayıyla birleştiriliyor. "
Akılsız çamur avcıları, (konuyla ilgili bilim adamları arasında yaygın olan) çatışmaların insanlığa bilimsel veya sosyal faydalar sağlayabileceği gözlemini yaptığı için bir savaş aşığı olarak ona saldırdılar.
ABD Ordusu Savaş Koleji'nde profesör olan Tami Davis Biddle şöyle yazıyor: "Ne yazık ki, akademik topluluktaki pek çok kişi askeri tarihin sadece güçlü erkeklerin - çoğunlukla beyaz erkeklerin - birbirleriyle savaşması ve / veya savunmasız grupları ezmesiyle ilgili olduğunu varsayıyor."
Üniversiteler, duygular, yiyecek ve iklim değişikliği gibi çağdaş konuları ele alma ihtiyacını öne sürerek tarihten kaçındıkları için kendilerini mazur görüyorlar. Bazıları ayrıca, öğrencilerin istihdam edilebilirliklerini artıracak meslek dallarını seçerek kendi çıkarlarına daha iyi hizmet edebileceklerine (ve öğrenim ücretlerini haklı gösterebileceklerine) inanmaları konusunda ısrar ediyor. Yine de Logevall’ın Vietnam’ı, Harvard’daki en popüler tarih kurslarından biridir.
Tarih, dünyanın kitapçılarında muazzam bir şekilde satılıyor. Çatışma üzerine bir düzine eser ürettim ve en sert eleştirmenim bunların bir coşkuyu yansıttığını iddia etmek için çaba gösterirdi. 1948'de Norveçli bir İkinci Dünya Savaşı Direniş kahramanından sık sık alıntı yapıyorum, "Savaşlar yürekleri harekete geçiren maceralar getirse de, savaşın gerçek doğası, tamamen kötü ve ün/şan tarafından kurtarılmayan sayısız kişisel trajedi ve fedakarlıktan oluşur."
Bu sözler pasifizm için bir argümanı temsil etmiyor. Toplumlarımız gerektiğinde kendilerini silahla savunmaya istekli olmalıdır. Ancak ilgili cumhurbaşkanlarımız ve başbakanlarımız, sonuçları daha iyi anlamış olsalardı, kinetik çözümleri daha az kolayca benimseyebilirler (ateş etmeye başlayabilirler)di.
Kuvvete başvurmadan önce, hükümetler ve askeri komutanlar her zaman sormalıdır: "Hedeflerimiz nedir? Ve ulaşılabilir mi? " Tekrar tekrar (son anılarda, Vietnam, Irak, Afganistan, Libya'da) bu sorular ne doğru bir şekilde soruldu ne de cevaplandı, sonuçları bildiğimiz gibi. Hükümetler, jest stratejisi dediğim şeye boyun eğiyor.
Sorunun bir kısmı, bazen “gücün faydasını” göstermeye ya da daha doğrusu muazzam bütçelerini haklı çıkarmaya aşırı hevesli olan orduda bulunuyor. Bununla birlikte, daha sık olarak, istenen bir siyasi sonucu elde etmek için F-35'leri, seyir füzelerini, insansız hava araçlarını ve savaş piyadelerini kullanmanın zorluklarından habersiz politikacılar suçlanmaktadır.
Pek çok büyük ABD üniversitesinin, örneğin Çinhindi deneyimini incelemekten vazgeçmesi olağanüstü bir durumdur, bu da yeni bir neslin bunu bir daha yapmamasına yardımcı olabilir. Seçkin bir Vietnam eski askeri olan Deniz Generali Walt Boomer, beş yıl önce bu savaşı araştırırken bana şunları söyledi: "Çok fazla şey öğrenmemiş olmamız beni rahatsız ediyor. Öğrenseydik, Irak'ı işgal etmezdik. "
Biddle şöyle yazdı: “ABD ordusu kendisini savaşa göndermiyor. Savaş ve barışla ilgili seçimler siviller tarafından yapılır; kendilerine rehberlik edecek tarihsel veya analitik çerçeveleri gittikçe artan bir şekilde olmayan siviller. Adil Savaş geleneğinin gereklilikleri hakkında çok az şey biliyorlar veya hiçbir şey bilmiyorlar… modern askeri operasyonların lojistik, coğrafi ve fiziksel talepleri. ”
Biddle şöyle yazdı: “ABD ordusu kendi kendini savaşa göndermiyor. Savaş ve barışla ilgili seçimler siviller tarafından yapılır; kendilerine rehberlik edecek tarihsel veya analitik çerçeveleri gittikçe artan bir şekilde olmayan siviller. Adil Savaş geleneğinin gereksinimleri -modern askeri operasyonların lojistik, coğrafi ve fiziksel talepleri- hakkında çok az şey biliyorlar veya hiçbir şey bilmiyorlar…
Eski İngiltere Başbakanı David Cameron aptal bir adam değil. Ancak hem savaşı hem de Müslüman dünyasını yanlış bilgilendirilmiş Downing Street kliğinden daha iyi anlayan bazı kişilerin tavsiyelerini kabul etseydi, İngiltere dış politikasını daha az karmaşaya sokabilirdi.
2011'de İngiliz savunma kurmay başkanı General Sir David Richards, Cameron'a Kuzey Atlantik Antlaşması Örgütü'nü (NATO) Libya'ya sürüklememesi için yalvardı. Ancak başbakan, bir izci ruhu içinde, Başkan Muammer El Kaddafi'nin devrilmesini teşvik ederek kötü bir dünyada iyilik yapmak istedi. Geri kalanlar (Batı müdahalesi ve o zamandan beri devam eden kanlı kaos), ne yazık ki, kayda değer konulardır.
Geçmişi incelemenin, hatalarını tekrar etmenin garantisi olduğunu iddia etmek saçma olurdu. Ancak dünya, 1962'de JFK, I. Dünya Savaşı'nın patlak vermesiyle ilgili Barbara Tuchman'ın yazdığı "The Guns Augustman"ı okuduğu için ona minnettar olmalıydı. Kennedy, yerel bir alevlenmenin tehlikesinin bilincinde olarak - 1914'te Balkanlar'da olduğu gibi - küresel bir felaketi hızlandırabilecek olan Küba Füze Krizine girdi.
2019'da ölen Oxford profesörü Sir Michael Howard, 50 yılı aşkın süredir tanıdığım en bilge insan, yakın arkadaşım ve akıl hocamdı. 1950'lerde, Londra'daki King's College'da günümüze kadar gelişen Savaş Çalışmaları Bölümü'nü kurdu.
Daha da önemlisi, 1958'de Uluslararası Stratejik Araştırmalar Enstitüsü (IISS)'nün kurucuları arasındaydı. IISS, Atlantik'in her iki yakasındaki bazı parlak entelektüeller savaş tehlikesinden korktuğu için ortaya çıktı. Nükleer silahların tek taraflı terk edilmesinin fizibilitesini ve hatta istenebilirliğini reddettiler.
Bunun yerine, NATO ve Varşova Paktı üyeleri arasında nükleer çatışmanın dışlanması gerektiğinin anlaşılmasını sağlamaya çalıştılar, çünkü sonuçları sözde bir galip için bile avantaj sağlayamazdı.
Howard, anılarında 1960 baharında ABD'ye ilk ziyaretini "Enstitü adına bir misyoner olarak" anlatıyor. Washington'u "sokakta savaş zamanı Londra'sında hatırladığımdan neredeyse daha fazla üniformalı" bir "askeri başkent" buldu:
"Havada korkunç bulduğum bir elektrikli bir heyecan vardı. Bu, diye düşündüm, Avrupa'nın 1914'ten önce olması gerektiği gibi... Bu, İkinci Dünya Savaşı'na ve Kore'ye rağmen gerçekten savaş yaşamamış ve bu ihtimali canlandırıcı bir meydan okuma olarak gören bir halk gibi görünüyordu. Böyle bir atmosferde savaşların başladığını düşündüm."
Howard, California-Santa Monica'daki RAND Corporation'da Hermann Kahn tarafından nükleer savaş üzerine verilen bir konferansa katıldıktan sonra daha da endişelendi. Tanıştığı bazı RAND erkekleri, bir nükleer saldırıdan sonra Los Angeles'ın "normale" dönmesinin ne kadar süreceğini tartışıyorlardı.
Howard ve benzer düşünen akademisyenler, Avrupa ve Amerika'da sorumlu strateji ve savunma hakkındaki tartışmaları bu iklimde teşvik ettiler. Bugün, Soğuk Savaş tarihini bilen hemen hemen herkes, tüm konuşmaların - uluslararası konferanslar, seminerler, resmi diyaloglar - nükleer bir hesaplaşmanın önlenmesinde önemli bir rol oynadığını kabul ediyor. IISS Journal'in, o zamanlar olduğu gibi Hayatta Kalma (Survival) başlığı boşuna değil.
Michael Howard'ı tanıyanlara veya yazdıklarını okuyanlara, onun hayatını çatışma ve uluslararası ilişkiler araştırmalarına adadığı için savaş kirliliğini yaydığını ya da bir güç doktrini geliştirdiğini söylemek harika olurdu. Bununla birlikte, dolaylı olarak, bu şimdi birçok büyük Kuzey Amerika öğrenme kurumunun ortak kanaatidir.
Birkaç yıl önce, Kanada Denizcilik vilayetlerinde bir tarih departmanına denizcilik tarihi ile ilgili tam olarak finanse edilen bir başkanlık teklif edildi ve o bu teklifi reddetti. Paul Kennedy geçenlerde bana ABD üniversitelerindeki deniz işlerine ilgisizlikten hayrete düştüğünü söyledi, çünkü: "açık arayla dünyadaki en büyük deniz gücüyüz ve küresel denizcilik sahnesi muazzam bir şekilde ısınıyor."
Kıtadaki pek çok akademik kuruma, aslında çoğu akademik kuruma, bazı öğretim üyelerine tatsız görünen konular üzerinde çalışmayı reddetmelerine neden olan entelektüel bir virüs bulaşmıştır. Bu, tüm değerli bilimlerin temelini oluşturması gereken merak, titizlik ve cesaret ilkelerine ihaneti temsil ediyor.
MacMillan şunu talep ediyor: “Değerlerimizin, politik ve ekonomik yapılarımızın nasıl ortaya çıktığı konusunda hiçbir bilgisi olmayan vatandaşları gerçekten istiyor muyuz? Sovyetler Birliği'nin terörist saldırılara tepki olarak Afganistan'ı işgal ettiğini ve orada bulunmanın haklı olduğunu iddia eden Donald Trump gibi dünyanın en güçlü ülkesinin başında başka bir başkan olmasını hiç istiyor muyuz? "
Britanya'da, kıyaslandığında, tarih gelişmeye devam ediyor. Yaklaşık aynı sayıda öğrenci, hukuk eğitimi almakla birlikte bu konuda ilk derecelere başlıyorlar. Mezuniyet sonrası çalışmalar özellikle popüler. Yaklaşık 30 kurum Savaş Etütleri programları sunmaktadır. Avrupa kıtasında, Stockholm ve Leiden Üniversitelerindekilere özellikle saygı duyuluyor. Sorun - buna iğrenme bile diyebiliriz - açıkça bir Kuzey Amerika fenomeni gibi görünüyor.
Kuzey Amerika’nın büyük üniversiteleri iğrençliklerinden utanmalıdır. Savaşın gezegenimizi terk etme olasılığı salgın hastalıklardan daha fazla değildir. Araştırmayı reddeden akademisyenler devekuşu gibi davranıyorlar. Kumlara gömülü kafaları daha zarif görünmüyor.
Max Hastings , 31 Ocak 2021, Bloomberg
(Max Hastings, çalışmaları her İngiliz ulusal gazetesinde yer alan bir yazar, gazeteci ve yayıncıdır. Şu anda The Times of London ve Bloomberg İnci'de köşe yazarlığı yapıyor ve Sunday Times için düzenli olarak inceleme yapıyor.)
- Sonsuz Ark'ta yayınlanan yazılardan yazarları sorumludur.
- Sonsuz Ark linki verilerek kısmen alıntı yapılabilir.
- Sonsuz Ark yayınları Sonsuz Ark manifestosuna aykırı yayın yapan sitelerde yayınlanamaz.
- Sonsuz Ark Yayınlarının Kullanımına İlişkin Önemli Duyuru için lütfen tıklayınız.