Sonsuz Ark/ Evrensel Çerçeveye Yolculuk
1990'ların sonlarında, Michael Lind Amerikan tarihinin farklı "cumhuriyetçi" dönemleri ile ilgili yazılar yazdı: Anglo-Amerikan cumhuriyeti (Kuruluşundan 1920'lere kadar), Avrupa-Amerikan cumhuriyeti (1920-1965) ve çok kültürlü Amerikan cumhuriyeti (1965'ten günümüze kadar). Lind, dördüncü Amerikan cumhuriyetinin “liberal ulus olma” fikrine dayanan ırklar arası New Deal benzeri ekonomik anlamda liberal bir cumhuriyet olmasını umuyordu; insan hakları, bireysel mülkiyet, ifade özgürlüğü ve piyasalar açısından klasik olarak liberal, ama aynı zamanda daha devletçi.
Birleşik Devletler, mevcut konfigürasyonu altında birleşik bir devlet olarak hayatta kalacaksa, Lind'in liberal ulus fikri gibi bir şeyde birleşmesi gerekecek. Ancak, liberal idealler etrafında merkezlenen yeni bir Amerikan-lık kavramı inşa etmenin, nasıl tanımlanırsa tanımlansın, büyük bir sorunu var: Amerikalılar birbirlerinden nefret ediyor.
(Demokrat) George McGovern'ın (Cumhuriyetçi) Richard Nixon karşısında aldığı büyük yenilginin 50. yıldönümüne yaklaşırken, Amerika'nın “soğuk iç savaşı” pes etme belirtisi göstermiyor. Bir şey varsa, o da kaynama noktasına ulaşmak üzere. Donald Trump'ın seçilmesi, geçen yaz neredeyse ülke çapında yaşanan ayaklanmalar, medyanın antifa ve Black Lives Matter'ın şiddet içeren faaliyetlerine ilişkin grotesk gaz aydınlatması, 6 Ocak olayları ve Amerikan sağının geniş kesimlerinde başkanlık seçiminin bir şekilde çalındığına dair süregelen bir inanç arasında Amerika Birleşik Devletleri'nde işler iyi gitmiyor.
Tam bir yetersizlikle ve devrim yaratan işlev bozukluğunun eşiğinde faaliyet gösteren Amerikan sivil sektörlerinin kısa listesi, sağlık hizmetleri, yüksek öğrenim, konut, iş eğitimi, su (ve tarım), altyapı ve toplu taşımayı içeriyor. Başka bir deyişle, vatandaşların çoğunluğunun bağlı olduğu hemen hemen her hizmet ve kurum.
Trump'ın yerine Başkan Joe Biden'ın getirilmesi kuşkusuz Amerika'nın eski rejiminin restorasyonunu temsil ediyor, ama ne zamana kadar? Yetersizlik, güçlü liderlik eksikliği veya gerçek siyasi engeller nedeniyle Biden yönetimi, gelecek yılki ara seçimlerden önce sözde gündeminin yalnızca küçük bir bölümünü neredeyse kesinlikle yürürlüğe koyacak. O zaman bu gündemin tam olarak kime fayda sağlayacağı sorusu var.
Biden deneyiminin 200. gününe kısa bir süre kala, Demokratlar, Obama'nın kendisinden önceki dönemde çıkarılan Çalışanların Özgür Seçimi Yasası ile ilgili çalışma mevzuatına ilgisiz kalması gibi, ("Pro-Act" olarak adlandırılan) toplu pazarlık hakkını geri getirmek için yasaları fiilen harekete geçirme belirtisi göstermediler. Demokratlar da aynı şekilde önemli federal asgari ücret artışını geçirmek için çok az şey yaptılar, ellerini havaya kaldırdılar ve Senato azınlık lideri karşısında güçsüzmüş gibi yaptılar. (Biden yönetiminin, Demokrat Parti gibi, Amerika'nın kurumsal ve bürokratik seçkinlerinin evi olduğu düşünüldüğünde, bu sürpriz olmamalı.)
Yönetimin ihmali ve başarısızlıkları eninde sonunda soldaki Sanderistleri ve ayrıca filizlenen işçi yanlısı, devletçi siyasi sağı öfkelendirecek. Sonuç olarak, Demokratların işçi sınıfı tabanından geriye kalanlar, 2024'te Başkan Yardımcısı Kamala Harris dışında hemen hemen herkesi destekleyecek. Başka bir Trump başkanlığı sadece mümkün değil, işlerin gidişatı bu ve Trump başkanlığı tekrar devralırsa, kapak engeli bu ülkeden kalkacak. 2020 yazı, savaşan aşırılık yanlıları arasındaki Weimar Cumhuriyeti düzeyinde sokak şiddetinin bugünün Amerika Birleşik Devletleri'nde çok fazla masada olduğunu gösterdi.
Belki de Lind'in liberal ulusunun başka bir versiyonunun gerçekleşmesi Barack Obama 2009'da göreve geldiğinde mümkündü. Ancak 2016'da Trump'ın seçilmesi, Obama'nın Yeni Anlaşma (New Deal) düzeyinde sosyal güvenlik ağlarını yeniden inşa etmek, ülkeyi yarışın ötesine taşımak ve kurumsal güçlere yönelik eleştirileri başlatmasındaki başarısızlığının boyutunu göstermeliydi. Ülke, FDR 2.0 yerine -Amerika'nın çoğu 200'e hazırdı-, Obama'nın küçümseyici solisti olduğu uyanık korporatizmin doğuşuna tanık oldu. Sonuç, kurumsal gücün ve oligarşik zenginliğin katlanarak büyümesiyle birlikte ırksal bölünmenin ve ırkçı doktrinlerin yerleşmesi oldu.
Öyleyse, Amerika'yı liberal ulus kavramları etrafında yeniden inşa etme hayali muhtemelen bir serapsa; postmodern çokkültürlü milliyetçilik açıkça başarısız olduysa; ve eğer ABD ulusluğunun daha keskin bir versiyonunu Reagan ve Trump tarzı Anglo-Amerikan geçmişine yönelik nostalji etrafında yeniden inşa etmek tiksindirici olmaya devam ediyorsa; o zaman ne olacak?
Cevap ayrılıktır: Kırmızı ve Mavi Amerika, son 60 yıldır uzlaşmaz bir şekilde birbirlerinden ayrıldıklarını ve aslında her biri diğerinden bağımsızlığa layık ve bunu hak eden ayrı uluslar olduklarını nihayet kabul ediyorlar. Amerika Birleşik Devletleri'ni dağıtın ve daha çok Avrupa'daki muadili gibi işleyen bir Amerikan Birliği kurun derim. Aslında ayrılık çoktan başladı.
Haziran ayında Florida Valisi Ron DeSantis, yolcu gemisi endüstrisinin yeniden açılmasını engelleyen COVID ile ilgili kısıtlamalar nedeniyle federal hükümete ve Hastalık Kontrol Merkezlerine dava açtı. DeSantis ayrıca yakın zamanda Florida eyalet askerlerini oradaki valilerin talebi üzerine Teksas ve Arizona'daki ABD-Meksika sınırına gönderdi. Kısa bir süre sonra, Güney Dakota Valisi Kristi Noem de aynı şeyi yaptı. Aynı ay, beş kırsal Oregon ilçesi Idaho'ya katılma lehinde oy kullandı. "Büyük Idaho" planı, Kuzey Kaliforniya'da kendilerini ayrı bir "Jefferson Eyaleti" olarak gören altı ilçeyi de içeriyor.
Birkaç hafta sonra, taktik teçhizat giyen 11 ağır silahlı adam, Massachusetts'teki Interstate 95'te polisle girdiği bir çatışmada tutuklandı. Grup, Amerika Birleşik Devletleri'nin onları herhangi bir yasaya uymaya zorlama hakkına sahip olmadığına inanan “Mağripliler egemen ideolojisine” sahipti. Üyelerden birinin Amerika'nın ırksal beşgeninin (pentagonunun) kurgularına meydan okuduğu duyulabilirdi: "'Siyah' değilim, 'İspanyol' değilim, 'Latin Amerikalı' değilim... Ben bir Moors (Mağrip) vatandaşıyım." Grubun bir başka üyesi, Amerika'nın 13. ve 14. Değişikliklerini "hayali varlıklar" olarak ilan etti.
1962'de tarihçi Daniel Boorstin, Amerika Birleşik Devletleri'nin gerçeklikle değil, öngörüyle “görüntü (the image)” dediği şey tarafından tanımlanan tehlikeli yeni bir döneme girdiği konusunda uyardı. 1950'lerde televizyonun ve sinemanın yaşadığı muazzam büyüme, medyanın amacını çarpıtmış, onun “sözde olaylar” dediği olayların ve halkı aldatmaya yönelik sahte bayrakların yaratılmasına yol açmıştı. Amerikan halkı, liberal bir demokrasinin ayakta kalabilmesi için gerekli olan kültürel incelemenin eleştirel bilgi ve anlatılarını kapsamaktan ziyade, uydurma haberler ve anlamsız mitler tarafından manipüle ediliyordu. Daha da kötüsü, halk kendi aldatmacasının suç ortağıydı. Amerikalılar, ulusal hikaye anlatıcılarının kendilerini manipüle etmesini istediler. Gerçeği değil, görüntüyü (imajı) özlediler.
Boorstin, kontrol altındaki dijital dağıtım sistemlerinin Amerika'nın gençliğini amatör teşhircilere ve geri kalanımızı uzman röntgencilere nasıl dönüştüreceğini göremedi, ancak sosyal medya kavramı Boorstin'in imaj tezinin özüne uyuyor. Bu platformların, 1980'lerde Nikaragua'daki Kontra savaşçılarını finanse etme çabasında CIA'in Amerikan şehirlerine crack kokain dağıtmaya yardım etmesinden bu yana, herkes bu platformların dünyaya yayılan sosyal açıdan en yıkıcı teknolojiler olduğunu bilse de, buna hâlâ "sosyal" diyoruz. Oldukça kısa bir süre içinde Silikon Vadisi kodamanları tüm ülkeyi cihaz bağımlılarına dönüştürdü. Bugün, ABD nüfusunun %85'inden fazlası, günde üç ila altı saat arasında harcadıkları bir dopamin bağımlılığı çubuğuna (akıllı telefon olarak da bilinir) sahiptir.
Akıllı telefonun pazarlanması, dünya tarihinde kitlesel bağımlılıktaki en büyük kışkırtmayı temsil ediyor. Tahmin edilebileceği gibi, Afyon Savaşlarındaki rekabet toplumsal olarak zararlı sonuçları da beraberinde getirdi. Silikon Vadisi'nin devasa veri madenciliği çabaları, yalnızca küçük şikayetlere ve haber olarak satılan tıklama tuzağına dayalı siyasi bölünmeye yol açan “filtre balonu” yankı odaları yaratmaz; aynı zamanda ulusun “tüketicilerini” (eskiden “insan” olarak adlandırdığımız bir grup) manipüle etme araçlarını, genellikle ihtiyaç duymadıkları ve rutin olarak karşılayamayacakları anlık satın alma ürünlerine dönüştürürler. Ürünler genellikle Çin'de üretiliyor ve milyonlarca Amerikalıyı istihdam eden veya istihdam etmesi gereken Amerikan sanayi ve perakende sektörlerini yok ediyor. Bu nedenle, birçok Amerikan kasabasında kalan tek büyük işverenler hapishaneler, Amazon dağıtım merkezleri ve işsizlerin ve eksik istihdam edilenlerin bu yeni Amerikan emek üçgeninin köşelerine sıkıştırıldığı fast-food satış noktalarıdır.
Ulusal düzeyde, Centi-milyar dolarlık sosyal medya endüstrisi, 20 yıl önce aklımızın almayacağı bir hızda ve sıklıkta, sosyopatik yarım akıllıların grup düşüncesinin yayılmasını zorlamak için çevrimiçi çeteler organize etmesine rutin olarak izin vererek ve başkalarının hayatlarını mahvederek ulusal ölümümüze en büyük katkıda bulunanlardan biridir. Sosyal medyanın siyasi kültürümüz üzerindeki zararlı etkisi aşikar olmalı, ancak Amerikalılar kurumsal teknolojinin hayatlarındaki tecavüzcü rolüne dair hiçbir yerde yeterince şüphecilik göstermiyorlar; ister çok uluslu şirketler tarafından sürekli olarak gözetleniyor olsunlar, isterse insan veri çiftliklerine dönüştürülüp devlet kurumları tarafından gözetleniyor olsunlar.
Zor gerçek şu ki Amerika bir ülke olarak çok akıllı değil. Bireysel olarak, Amerikalılar eğlenceli, yaratıcı ve çalışkandır, ancak birlikte... şey, oldukça aptalız, genellikle hoşgörüsüzüz ve alışkanlık olarak meraktan yoksunuz. “Eğitimli” sınıflarımız bile, III.Richard'ın (oyun) bir ortaokul yapımında olduğu gibi, genellikle büyük beden kostümler giymiş çocuklar gibi karşımıza çıkıyor, gösterişli diyaloglar sunuyor. İkna olmadınız mı?
Amerika'nın giderek yasal hale gelen esrarından bazılarını için ve neredeyse tüm viral aşı karşıtı videoları veya kritik ırk teorisi üzerine bir okul yönetim kurulu toplantısının halka açık görüntülerini izleyin. Dosdoğru bir yüz (profil) yansıtmaya çalışın. Yapın da görelim. Sağda solda hiç kimse ne konuştuklarını bilmiyor. Bunların hepsi, yetişkin kılığına giren, kameraların önünde savaşan, günün ulusal imajının bir parçası olmaktan heyecan duyan bir grup kendini beğenmiş ergen.
1990'ların ortalarında, Lind'in The Next American Nation'ı yazdığı sıralarda, Harvard siyaset bilimci Robert Putnam, dönemin en çok okunan akademik makalelerinden biri olan “Bowling Alone: America's Declining Social Capital”i yayınladı ve daha sonra Akademisyenler tarafından saygı duyulan ve alıntılanan en çok satanlar arasında yer aldı; bu Amerikan yayıncılığındaki en nadide başarıdır.
Putnam, çalışmasında, modern yaşamın, bowling ligleri gibi gruplara ve Masonlar veya Rotary Kulübü gibi organizasyonlara katılım yoluyla ortaya çıkan sivil katılımı ve sağlıklı sosyal etkileşimleri ortadan kaldırmasının birçok rahatsız edici yolunu belgeledi. Amerikalılar daha sık bowling oynuyorlardı ama -ne kadar dokunaklı- bunu yalnız yapıyorlardı. 1990'larda Amerikalılar hala gruplara katılıyordu, ancak yakın sosyal temas sağlayan gruplara katılmıyorlardı. 1990'larda Amerikalılar, Elks Kulübüne katılmak yerine, Sierra Club veya NRA gibi, evrak işi ve posta yoluyla bağış dışında çok az şey gerektiren daha aktivist misyonları olan kuruluşlara katılıyordu. Komşularıyla birlikte ekmek böldükleri, dans ettikleri ve farklı siyasi görüşlere sahip insanlarla konuştukları toplantı salonlarında avarelik etmek yerine, Amerikalılar çok daha fazla izole ve yalnız zaman geçiriyorlardı.
Putnam, Amerika'nın “sosyal sermayesinin” düşüşü hakkında yazmaya başladığında, Apple'ın iPhone'unun piyasaya sürülmesine neredeyse on yıl vardı. Yine de, Clinton döneminin sonunda geleceği görmek zor değildi: Dopamin-cihaz bağımlılığı ile boğuşan, benliğe takıntılı ve sosyal ilgiye özlem duyan, ancak bunu sağlıklı veya sürdürülebilir bir şekilde nasıl elde edeceğine dair hiçbir fikri olmayan bir toplum. Teknoloji ve banliyö yaşamı, eğlenceyi Amerikan evlerinde gerçekleşen yalıtılmış bir deneyime dönüştürmüştü: Nintendo'nun önünde donmuş çocuklar, odalarında kulaklıklarla oturan gençler ve televizyon setine yapışmış ebeveynler.
Putnam, yeni kitabı The Upswing'de Amerika'nın topluluk anlayışının ve yurttaşlık odaklı birlikteliğin zaman içindeki seyrini çiziyor ve “tek başına bowling”in yeni bir şey olmadığını keşfediyor. Bulgularına göre, Amerikan toplumu, 19. yüzyılın büyük bölümünde 1890'ların ortalarına kadar zayıf sosyal, politik ve kültürel bağlar sergiledi. Yaldızlı Çağın sonunda, Amerikan kültürü yavaş yavaş bencil “Ben” odağından uzaklaşmaya başladı. 1920'lere gelindiğinde, olumlu eğilimler belirginleşti. Ülke bencil, bireyci bir yönelimden daha eşitlikçi bir düşünceye doğru ilerledi; günlük davranışlarda işbirlikçi, ifadede tutarlı ve daha özgecil bir zihniyet ile karakterize edildi.
Daha sonra, 1960'ların başlarında, Amerikan birlikteliğinin neredeyse tüm olumlu göstergeleri tekrar ters yöne kaymaya başladı. Amerikalılar artık yoldan geçenlerle sohbet edebilecekleri ve komşularıyla etkileşime girebilecekleri ön verandalarda yeniden yaratılmıyorlardı. Bunun yerine, onları konuşmayı bıraktıkları komşularından ayıran büyük, çitle çevrili arka bahçeleri olan müstakil banliyölerde yaşamaya başladılar. İş piyasası talep ettiğinde, Amerikalılar toparlandılar, ülkeyi dolaştılar ve döngüyü tekrarladılar. Devlete olan güven uçurumdan aşağı düştü. İnsanlar artık çalıştıkları şirketlere ve hatta iş arkadaşlarına güvenmiyordu. Birçoğu, ülkenin içinde bulunduğu acıklı durumdan sorumlu olduğunu düşündükleri, farklı siyasi ideallere ve sosyal törelere sahip kişilere karşı düşmanlık duymaya başladı.
1970'lere gelindiğinde, Putnam ve araştırma ekibinin izlediği tüm veri noktaları -sosyal, politik, ekonomik ve kültürel- ülkenin önceki 80 yılda tanık olduğu "yükseliş" kadar dramatik bir biçimde aşağıya doğru indi. Putnam, 1890'lar ile günümüz arasındaki Amerikan birlikteliğinin yükselişi ve düşüşüne atıfta bulunmak için bir "Ben-biz-ben eğrisi" kullanıyor.
Siyaset bilimi alanındaki çoğu kişi gibi Putnam da bir tahminci değildir. Ancak, ilerici ve Yeni Anlaşma dönemlerinin Amerika'nın kısa “biz” yöneliminin doğuşuyla çakıştığı için, yeni bir ilerici çağın, Amerikan birlikteliğinde yeni bir yükseliş başlatmak için sadece bir numara olacağına inanıyor gibi görünüyor. Clinton yönetimindeki çalışma bakanı Robert Reich, benzer, daha ekonomik odaklı bir pozisyonu sürdürüyor; bu, kuruluşun solcuları ve erken nesil Xers için standart bir düşünce çizgisidir. Barack Obama ve başkanlığının tüm eserleri bu zihniyetin vücut bulmuş haliydi (2016'da olanlar göz önüne alındığında, size işlerin nasıl gittiği hakkında çok şey anlatmalıdır).
Gururlu bir prognostikçi (kehanetçi) olarak Putnam'ın bulduğu “Ben-biz-Ben” eğrisinden farklı bir tez sunmak istiyorum: Putnam'ın tabiriyle, Amerikan birliğinin ani yükselişi ve düşüşü, aksine bencil, narsist, liberal-bireyci "Ben" yönelimli bir ulusta tarihin yaşadığı kısa süreli bir kazaydı. Esasen 1920 ile 1960 arasında yaşanan onlarca yıllık Amerikan uyumu bir anormallikti; Franklin Roosevelt'in başarısı, New Deal ve kısa bir süre sonra gelen “liberal konsensüs”, yalnızca Roosevelt'in benzersiz siyasi dehasının ve Avrasya'nın çoğu moloz haline gelirken iki dünya savaşını kazanmanın arkaladığı rüzgarların sonucuydu.
Soğuk Savaş, Amerikalılar için hem sosyal hem de ekonomik olarak daha da anormal, birleştirici koşullar getirdi. “Komünizme karşı mücadele”, Amerikan şirketlerini New Deal düzeyinde vergi ödemeye ve çalışanlara daha iyi faydalar sağlamaya, ancak kısa bir süreliğine ikna etti. Soğuk Savaş aynı zamanda daha kırsal, bağımsızlık düşünceli Amerikalıları “kızılları yenmek” için “büyük hükümete” tahammül etmeye ikna etti. Ancak Soğuk Savaş sona erdiğinde, bu gruplar Reagan koalisyonu altındaki daha geleneksel devlet karşıtlığına geri döndüler. Clinton ve Obama, GOP ile aynı neoklasik liberal dalga boyunda çalıştılar, ancak elitleri büyük ölçüde memnun eden “aile değerleri” ile ilgili daha az konuşma yaptılar.
Toplamda, 20. yüzyılın tarihsel olasılıkları, ilerici çağın ve her iki siyasi partinin Amerika'nın merkezindeki çürümeyi ele alma konusundaki dramatik başarısızlıklarını gizlemiştir: liberal bireycilik, atomist narsisizm ve öncelikle yoksulların arzulanan hayallerinin pahasına şirket devlerine fayda sağlayan Reagancı sosyal Darwinizm'in bir bileşimi.
Dahası, Putnam'ın Amerikan uyumunun tarihsel eğrisinin belirli tarihleri, ülkenin göç kısıtlamasıyla ilgili mevzuatıyla neredeyse mükemmel bir uyum içindedir; bu, ne siyaset bilimcinin ne de okuyucularının çok fazla düşünmek istemediği bir gerçektir. Göçle ilgili ilk Amerikan kısıtlamaları 1880'lerde ve 1890'larda başladı ve 1910'lar boyunca parça parça zorunlu değişiklikler yapıldı. 1920'lerin başlarında, Anglo (İngiliz) Amerika kültürel olarak Alman Amerika'yı yok ederken bile sert ve son derece sınırlayıcı kısıtlamalar getirildi. Amerika Birleşik Devletleri'nde Alman kültürünün ortadan kaldırılması, ileriye dönük tüm Amerikalılar için sağlam etnopolitik beklentiler oluşturdu: Anglo bireyci siyasi normlara uyun, İngilizce konuşun ve bir Protestan gibi düşünün; ya da defolun.
Ulusal olarak baskın olan bu WASP normları, onların boomer çocukları için benzersiz bir zenginlik ve fırsat yaratan sözde “En Büyük Nesil”i tanımladı ve onları bir arada tuttu. 1960'larda, müreffeh genç boomerler, bu Anglo-Protestan normlar sistemini dağıtmaya başladılar, ancak yerini alacak çok az şey teklif ettiler. Tom Wolfe'un Amerika'nın "Üçüncü Büyük Uyanışı" olarak adlandırdığı şeyin coşkusunda, kendini haklı görme, kendisini "sosyal aktivizm" ve yeni çağ aydınlanması olarak gizledi. Şımarık seçkinler - New Deal'in popülist yaklaşımını ve değişim için baskı yaratan onlarca yıllık emek savaşlarını oldukça takdir etmeyen - kurumsal Amerika, Amerikan ekonomisini Gilded Age eşitsizlik ve işçi küçümseme seviyelerine döndürmek için gayretle çalışırken gözlerini kapattı.
Amerika'nın doğasında var olan hiper-bireyciliğin 1890-1960 "biz" döneminde tarihsel olumsallıkla gizlendiği fikri, Putnam'ın 2007'den itibaren etnik çeşitlilik ve bunun topluluk birlikteliği üzerindeki etkisi üzerine yaptığı büyük çalışma tarafından desteklenmektedir. Putnam'ın ilerici siyasi taahhütleri göz önüne alındığında, başlangıçta daha fazla göçün ve etnik çeşitliliğin Amerikan topluluklarını güçlendirdiğini kanıtlamayı umarak araştırmayı yürütmüş görünüyor. Ama bulduğu şey neredeyse tam tersiydi.
“E Pluribus Unum: Yirmi Birinci Yüzyılda Çeşitlilik ve Topluluk”a göre, daha fazla etnik köken ve ulusal köken, Putnam ve ekibinin incelediği hemen hemen her yer ve koşulda daha zayıf kültürel bağlar ve daha büyük sosyal çatışmalarla çakıştı. Putnam, araştırmayı nasıl sunacağı konusunda yıllarca mücadele etti. Sonunda bulguları yabancı bir dergide yayınladı.
Putnam daha sonra bir röportajda düşüncelerini özetledi: "Bu araştırmada keşfettiğimiz şey, bizi biraz şaşırttı, kısa vadede yaşadığınız mahallenin etnik çeşitliliği ne kadar fazlaysa, daha çok siz... herkes... hepimiz çömelme ve içeri çekilme eğilimindeyiz”
Yine de, kendisi ve araştırma ekibinin bulduğu verilere rağmen, Putnam, belirli davranış ve tutumların üstesinden geldiğimiz sürece çeşitliliğin ve daha fazla göçün Amerikan toplumuna fayda sağladığı konusunda ısrar etti; İnsanların doğal tepkilerinin uzun vadede kasıtlı çaba ve muhtemelen eğitim yoluyla desteklenen ideolojiyle fethedilebileceği ilerici varsayıma dayanan bir iddiaydı.
Çeşitliliğin çoğu insan için sosyal dışa dönüklüğü açıkça azalttığı (ve sosyal anomiyi büyük ölçüde arttırdığı) gerçeği, Anglo-liberal bireyci projede yanlış olan bir şeyi, yani insan (ve hayvan) girişiminin doğasıyla büyük ölçüde çeliştiğini gösterir. İnsanlığın ve doğanın kendisinin yeni sosyal yapıların “düzeltmelerine” direnen yönleri olduğu fikri, genellikle tek boyutlu bilim anlayışlarına ve Aydınlanma rasyonalizmine olan bağlılıklarıyla, ilerici bir şeydir, kabul edilmesi çok zordur.
Bununla birlikte, nasıl çerçevelenmiş olursa olsun, Putnam'ın çeşitlilik ve sosyal uyum konusundaki bulguları, şu anda ülkenin elit sınıfına egemen olan uyanık ideallerle çelişiyor. Uyanmış kalabalık, ister gerçek ister hayali olsun, sürekli olarak ırkçı farklılıklara odaklanmanın adil bir Amerikan toplumuna giden yolu aydınlatacağına inanmamızı isterdi. Ancak Putnam'ın araştırmasından çıkan dersleri çağdaş ilerlemecilik filtresi olmadan incelersek, umulanın aksine yıkıcı kültürel gerilimleri ve karakter kusurları, kendi kontrolü dışında tarihin nimetleriyle desteklenmiş şanslı bir ülke buluruz.
Geçen ay, Khris Rhodes takma adıyla Red State Secession blogunu yöneten ve diğer şeylerin yanı sıra Güney Illinois'in ayrılmasını savunan bir siyasi ajanla telefonda konuştum. Bana gerçek adını asla söylemeden, "Müşterilerimden bazıları liberaldir ve oldukça üzülüyorlar," diye açıkladı. Rhodes konuşmamızda, bazı muhafazakarların kendilerine "çok az ses çıkardığını veya hiç ses çıkarmadığını" düşündükleri bir siyasi dengesizliğe karşı ne kadar ciddiyetle geri adım atmayı planladıklarını açıkladı.
Üniversitelere, eski medyaya, Hollywood'a ve Big Tech'e gelince, Rhodes'un nereden geldiğini görmemek zor. Ancak seçilmiş temsil açısından, kırmızı devlet (Red State) muhafazakarlarının yeterli tepki almadığı fikri paralel bir evrendendir. Wyoming, Montana, Kuzey Dakota, Güney Dakota, Idaho, Utah, Nebraska ve New Mexico eyaletlerinin toplam nüfusu Los Angeles'tan daha az olmasına rağmen, çıkardıkları 16 senatör var. Bu arada, nüfusu Kanada'daki tüm eyaletlerin toplamından yaklaşık 3 milyon daha fazla olan Kaliforniya eyaletine sadece iki senatör seçme hakkı verildi. New York da benzer şekilde federal düzeyde yeterince temsil edilmiyor.
Dünyadaki birçok ülkede Amerika Birleşik Devletleri gibi iki meclisli yasama organları vardır, ancak Birleşik Krallık, Kanada ve Avustralya'da Senatoları (veya Lordlar Kamarası) genellikle yalnızca yasaları tartışabilir ve değiştirebilir. Anglosfer'in üst meclislerinin geri kalanı, ABD yönetiminde günlük bir endişe olan yasaları engelleme konusunda neredeyse hiçbir yeteneğe sahip değil. Bağlayıcı oylara sahip üst meclislere sahip zengin ülkelerin çoğu, üyeleri orantılı olarak dağıtılan İtalyan Senatosu gibi çok daha temsili bir şekilde çalışır. Modern liberal yönetişimdeki hiçbir şey, 1913'e kadar üyeleri doğrudan eyalet yasama organları tarafından atanan ABD Senatosu'nun yapısından daha eski ve doğası gereği daha anti-demokratik değildir; bu, Kurucuların demokratik olmayan niyetlerinin iyi bir göstergesidir.
Amerika Birleşik Devletleri'nin kasıtlı olarak oligarşik hükümet sistemimizi elden geçirmek için sürekli bir harekete asla tanık olmaması, kültürel mitin gücünün bir kanıtıdır. Senato'yu feshetmek veya Yüksek Mahkemeyi yeniden düzenlemek için hiçbir zaman büyük bir çaba gösterilmemiş olması - her ikisi de demokrasi üzerinde büyük kontrolleri temsil ederler - büyük ölçüde, çoğu Amerikalı'nın ikinci bir düşünceye sahip olmadan körü körüne kabul ettiği Anayasaya tapma kültüründen kaynaklanmaktadır. Bilim adamı Michael Kammen'in Dünya tarihinde, ABD Anayasası'na atıfta bulunduğu gibi, "kendi kendine hareket eden bir makine" yaratma konusunda Amerikan Çerçevecilerinden daha uzun süre vatandaşlarının gözlerini yoran çok az seçkin vardır.
Belki de Amerikan seçkinleri nesilden nesile Anayasa'ya meydan okumaktan kaçınıyorlar, çünkü sonuçta Çerçevecilerin "dünyanın en seçkin kulübü" tasarımına hayran kalıyorlar. Nikole Hannah-Jones gibi sahil solcuları saçlarını bir domates kurbağasının rengine boyayabilir ve serseri bir radikal pozu verebilirler, ancak arka planlarında ve yaklaşımlarında, “ırkçılık karşıtı” kalabalığın kesimleriyle tamamen aynı kumaştan kesilmiştir. Federalist Makalelerin yazarları: demokrasiyi ve kaçınılmaz olarak getirdiği tüm isyankar dağınıklığı hor gören eğitimli seçkinler. Sosyal adalet düzeni ile iş dünyası seçkinleri arasındaki şu anda açık olan uyum, kırmızı devlet popülistlerinin, çocukların devlet okulunda öğrendiklerini (demokratik olarak açıklanamaz özel kurumların rahatlığından) kontrol etmeye çalışan Pulitzer Ödülü kazananlarından neden nefret ettiğini açıklamaya yardımcı oluyor.
Rhodes, yaptığımız konuşmada, Amerika'da kırsal kesimden ayrılmanın nasıl işleyebileceğine dair iki farklı senaryo ortaya koydu. Mavi şehir merkezlerinin egemen olduğu eyaletlerde, daha fazla kırsal bölge ayrılabilir, sınırlarındaki diğer kırsal ilçelerle birleşebilir ve Büyük Idaho gibi yeni, daha büyük kırsal eyaletler oluşturabilir. Bu 1 No'lu senaryodur. 2 No'lu senaryoda, Rhodes kırsal bölgelerin birlikte bağımsızlık ilan etme olasılığını anlattı; belki tek bir ülke olarak, belki ayrı ülkeler olarak, belki de ayrı devletler olarak. Bu pek mantıklı değil, ancak umutsuz ve hüsrana uğramış bir hareketin düşünceleri bunlar.
“Henüz ifade edilmemiş muazzam bir muhafazakar kızgınlık havuzu var. Salgın birçok insanı işsiz bıraktı. [2008 gibi] başka bir ekonomik çöküş olursa, bu insanların çoğunun kaybedecek bir şeyi kalmayacak” dedi Rhodes bana. Bu tahmin biraz daha gerçekçi görünüyor.
"Seçimin çalındığına dair yaygın bir inanç var," diye devam etti Rhodes, bana bunun hemfikir olduğu bir pozisyon olduğunu defalarca hatırlattı. “Federal seçimlere katılmanın bir anlamı olmadığına dair büyüyen bir his var. Yönetişim hedeflerimiz mavi insanlarla uyumlu değil. Bunu artık kabul ediyoruz.”
Rhodes daha sonra bana Büyük Idaho hareketinin liderinin cep telefonu numarasını verdi ve bana ayrılmayla ilgili uzun bir malzeme listesi e-postası gönderdi. “Geçen yaz olanlar göz önüne alındığında, Amerikan sağının şimdiye kadar ne kadar kısıtlanmış olduğuna şahsen şaşırdım” dedi.
Rahatsız oldum, hafifletici olmasalar bile bazı cevaplar vereceğini umarak Michael Lind'e ulaştım. Telefonda, orta ve uzun vadede ülkenin dağılmasının kaçınılmaz olduğuna dair öngörümü anlattım. Kibarca aynı fikirde değildi.
"Temelde, kırmızı eyaletlerdeki tüm şehirler liberaldir ve birkaç mil uzaklaşırsanız, onları çevreleyen banliyöler kırmızıdır" dedi. “Yeraltı tünelleri veya Berlin hava taşımacılığı ile birbirine bağlı bir takımada şehirleriniz yoksa, ayrılma işe yaramaz. Sınıf ve kültür açısından, yine de devam eden bir ayrılma var. Eritme potası ile nereye gidiyoruz: Güçten donmuş ve taşrada yaşayan bir işçi sınıfı eritme potasına sahip olacaksınız. O zaman [bütün güç ve zenginlikle] şehirli, üniversite eğitimli bir elit eritme potasına sahip olacaksınız.”
Lind, "Bu noktada [Amerika'nın] dördüncü cumhuriyetinin geleceğine dair çok fazla şüphem var" dedi. “İlki, 1860'lara kadar Güneyli yetiştiricilerin egemenliğindeydi. Daha sonra 1932'ye kadar demiryolu avukatları ve şirket avukatları tarafından yönetildi. Gerçekten, işçi sınıfı çıkarlarının Amerikan siyasetinde önemli ölçüde temsil edildiği tek zaman New Deal dönemiydi. O zamandan beri oligarşik yönde ilerliyoruz... Irk konusunda çok iyimserim ama ekonomi ve politika konusunda değil.”
Ona sordum: "Ayrılma işe yaramazsa, ekonomik ve siyasi bölünmemizi çözmezsek ne olur?"
"Peron'un Arjantin'i oluruz," diye yanıtladı, hiç duraksamadan. "Nasıl olsa biteceğimizi düşündüğüm yer orası. Bunun belirtilerini gösteriyoruz ... kapitalistleriniz çoğunlukla bankacılık, tarım, finans veya hisse senedi satışlarından elde edilen kazanılmamış gelirlerle geçinen bir rantiye sınıfı… orduya ve milliyetçi bir çıkar koalisyonuna bağlı seçkinler. İşçi sınıfı hareketsizdir. Hiç hareket edemez."
Lind ve benim tartıştığımız Amerikan geleceği, karakter olarak giderek Latin Amerika'ya dönüştü; istikrarsızlık ve şiddet tehdidinin sürekli olduğu bir durum. Sol ve sağ nadiren anlamlı ayrımlardır. Siyasi partiler ve hareketler, şirket ve güvenlik devletlerinin rekabet halindeki çeşitli bölümlerine bağlı seçkin hiziplerin yalnızca dış görünüşlerini temsil ederler. İşlevsizlik ve güç tahkimatı günü yönetiyor ve sınıf çizgileri arasında bireysel hareketlilik için çok az umut var. Belki de yeraltı tünelleri o kadar da kötü bir fikir değildir.
B. Duncan Moench, 19 Temmuz 2021, TabletMag
(Dr. B. Duncan Moench, Arizona Eyalet Üniversitesi Sivil ve Ekonomik Düşünce ve Liderlik Okulu'nda (SCETL) öğretim görevlisidir ve burada karşılaştırmalı siyasi kültür, entelektüel tarih ve yazı üzerine dersler vermektedir. Tablet Mag'e katkıda bulunan bir yazar ve politik düşünce ve Amerikan karakter araştırmaları uzmanıdır.)
Mustafa Tamer, 21.08.2021, Sonsuz Ark, Çeviri, Çeviri-Analiz, Onlar Ne Diyor?
Mustafa Tamer Yayınları
Onlar Ne Diyor?
- Sonsuz Ark'ta yayınlanan yazılardan yazarları sorumludur.
- Sonsuz Ark linki verilerek kısmen alıntı yapılabilir.
- Sonsuz Ark yayınları Sonsuz Ark manifestosuna aykırı yayın yapan sitelerde yayınlanamaz.
- Sonsuz Ark Yayınlarının Kullanımına İlişkin Önemli Duyuru için lütfen tıklayınız.