Sonsuz Ark/ Evrensel Çerçeveye Yolculuk
Letter from London: Only the Lonely
'Londra'da Yalnızlığın Yeniden Kavramsallaştırılması' raporu diye bir şey var. Tesadüfen denk geldim. Büyük Londra İdaresi (GLA) tarafından hazırlatılmış. Şiddetli yalnızlıktan etkilenen 700.000 Londralı olduğunu söylüyor. Bunların yüzde 12'si genç, yüzde 18'i düşük gelirli, yüzde 15'i LGBTQ+, yüzde 12'si Bekar Ebeveyn ve yüzde 18'i Sağır ve Engelli.
Stephen Rae ve Sinéad O'Connor (Meryem Ana'nın görüntüsü olarak) The Butcher Boy (1997) filminde.
Yaratıcı kurgunun kralı Tom Wolfe'un bir zamanlar yazdığı gibi, 'Hayatımın tüm inancı, yalnızlığın, kendime ve diğer birkaç yalnız adama özgü nadir ve tuhaf bir fenomen olmaktan çok, insan varoluşunun merkezi ve kaçınılmaz gerçeği olduğu inancına dayanıyor. GLA'nın başlıca eylem alanları arasında 'daha fazla bağlılık' yer almaktadır. İnsanları yalnızlığa iten şeylerin sağlık riskleri olarak ele alınmasını istiyorlar, bu nedenle rapor 'politika yapıcıları, fon sağlayıcıları, hayır kurumlarını, toplum kuruluşlarını ve bireyleri' hedefliyor. Sistemlere 'nezaketi' yerleştirerek, savaşları kazanmayı umuyor. Kısacası, bir sevgi gösterisi istiyor.
Ailemiz yalnızlıktan çok fazla muzdarip olmadığı için şanslı görünüyor, yine de burada alçakgönüllülükten şüpheleniyorum. Ne olduysa oldu, geçen hafta kendimle biraz zaman geçirmem için nadir bir fırsattı. Müzisyen kızım para biriktirdikten sonra bir arkadaşıyla İtalya'ya gitti ve Rapallo ile Portofino arasında süzüldü. Sanatçı ve müzisyen oğlumuz ise Cotswolds'un kalbinde sanatçının ailesini ziyaret ediyordu.
Bu, güneydoğu Londra'nın aniden Sinéad O'Connor'ın sadece birkaç mil ötedeki ölüm haberiyle sarsıldığı zamandı. Sinéad O'Connor'ın son taşınmasıyla ilgili hazırladığı videoda kullandığı akustik gitara - saygı duyulan bir Martin - rağmen, yalnız olmak her zaman melodik değildir.
Sinéad O'Connor'ın durumunda, özellikle 17 yaşındaki oğlunun intiharının ardından, sık sık kamuoyu önünde hayatında aile ya da arkadaş yokluğundan yakınıyordu. The Times geçen hafta komşularının, şarkıcının 'daha az yalnız' hissetmek için Londra'nın güneydoğusuna taşındığını söylediklerini bildirdi.
Ölümüne verilen tepkilerin bazılarında anlaşılabilir bir öfke ve hayal kırıklığı vardı ve CounterPunch makalelerinden birinin burada tekrar yayınlandığını görmek etkileyiciydi. Pek çok kişinin bildiği gibi Sinéad O'Connor sık sık adaletsizlik ya da akıl sağlığıyla ilgili boğaları boynuzlarından yakalıyordu.
Geçen hafta diğer işlerimi hallederken, yeni Blur albümü 'The Ballad of Darren' açıktı. İkinci ve üçüncü parçaları saymazsak, sadece iki kez çalmam yetti ve albüme girdim. Londra'da yaşayan ve çalışan yazar ve 'reformcu komedyen' James Harris, albümü 'eski Blur gibi ama daha yıpratıcı' olarak tanımlamıştı. Haklıydı da. Yorgunluk. Eskiden Blur'un albüm başına tek bir iyi parçayı temsil ettiğini düşünürdüm. Sonra Londra Soho'da, çok geniş ilgi alanları olan basçı Alex James'le vakit geçirdim ve Blur'da görünenden daha fazlası olduğunu fark ettim. Benim için bu yeni albüm, bir gün yabancı düşmanı bir kâbusun içinde uyanan hip bir dünyeviliğin şarkısını söylüyor. Garip bir şekilde, umutsuz da değil.
Örneğin, 'Russian Strings' adlı şarkıları Londra'dan Rusya'ya aşkla yazılmış güçlü bir ağıttır: "Şimdi neredesin?" "Bize geri dönecek misin?" "Çevrimiçi misin?" "Tekrar iletişime geçilebilir misin?" Bir türlü ayağa kalkamayan bir asker kuklasının kıyamet yüklü siyah beyaz çizilmiş animasyonuyla birlikte gelir ve altında şu sözler yazılıdır: "Apartman blokları yıkılıyor / Kulaklıklar takılıyken o kadarını duymayacaksın".
Bu şarkı yalnız, zeki, genç Rusları hedef almak için akıllıca. Dünyada yeterince medeni olan herkesin arzuladığı barış, sadece yaşlı adamların elinde olmak zorunda değil. İstanbul gibi yerlerde sürgünde yaşayan pek çok liberal, genç Rus'un bu şarkıyı dinlediğine şüphe yok. 'Yeryüzünde sahte hiçbir şey yok/Hepimize bağlı ipler var' diye devam ediyor.
Elbette Ukrayna'daki savaş - ve bunun yansımaları - tamamen siyah ve beyaz değil. Her türden yalnız çelişkiler etrafta uçuşuyor. Ukrayna'nın üç yıldır Londra'daki Büyükelçisi olan Vadym Prystaiko, Zelensky'nin İngiltere Savunma Bakanı Ben Wallace'ı azarlamasını 'sağlıksız bir alaycılık' olarak nitelendirdiği için görevinden alındı.
Rus füzelerinin Dnipro'yu vurduğunun bildirildiği ve sızdırılan bir Alman istihbarat raporunda Ukrayna güçlerinin Batı tarafından verilen eğitimi takip etmemesi nedeniyle Ukrayna'nın karşı saldırısının yetersiz ilerleme kaydettiğinin iddia edildiği bir dönemde geldi. Bu durum, Urozhaine yerleşimi etrafında muhtemelen akıllıca bir kıskaç hareketi yapan Ukraynalılar için yeni bir haber olabilir. (Onuncu Kolordu gerçekten Melitopol'e ve hatta Kırım'a ulaşabilir mi?) Ne olursa olsun, Blur dinleyen birçoğumuz sadece durmasını diliyoruz. Savaş, albüm değil.
Lordlar Kamarası'nda bir Rus olmak oldukça sıra dışı bir deneyim olmalı. Evgeny Lebedev, aynı zamanda 'Richmond upon Thames Londra İlçesi Hampton ve Rusya Federasyonu Sibirya Baronu Lebedev' olarak da biliniyor, şaka yapmıyorum. Lebedev, UKIP eski lideri Nigel Farage'ın Coutts Bank hesabının 'komik bir şekilde yanlış hesaplanarak' kapatılmasıyla ilgili olarak sosyal medyada bir şeyler paylaştı. Lebedev bu hikayeyi, kendisine göre aynı zamanda 'Rus düşmanlığını silah haline getiren' kurumsal erdem sinyallerinin daha geniş bağlamına yerleştirmeye çalışıyordu.
Eski bir KGB subayının bu renkli oğluna tepkiler sert ve hızlı oldu. Yapımcı ve yazar Danny Wallace, "Bunun kurumsal erdem sinyallerinden çok Ukrayna'nın yasadışı ve acımasız bir şekilde işgal edilmesiyle ilgili olmadığına emin misiniz?" diye yazdı. 'Evet,' diye ekledi aynı derecede alaycı komedyen ve yazar Dom Joly: 'Rusya açıkça yanlış anlaşılıyor, Tanrı'ya şükür Lordlar Kamarası'ndasınız ve bizim için meseleleri açıklığa kavuşturuyorsunuz...'
Bu arada Lebedev'in en büyük destekçisi Daily Mail köşe yazarı Boris Johnson da 'Barbie' hakkında yazıyordu.
Tamam, yalnız olmanın alışılmadık bir şey olmadığını kabul ediyorum. Ama Buddha kendimizi yalnızlığa vermemiz gerektiğini çünkü orada her şeyi olduğu gibi görebileceğimizi söylememiş miydi? Gittiğimiz her yerde yalnızlık ya da izolasyon var. Jeremy Cooper'ın yeni Londra romanı 'Brian'da bile şöyle bir bölüm var: "Çoğunluğu neşeli, orta yaşlı kadınlardan oluşan bir kitap okuma kulübüne katılmıştı; bu kadınlar onun roman okuma önerilerini alaya alıyor, ayın kitabı hakkındaki duraksamalı yorumlarını sessizce dinliyor ve hemen kendi ilgilendikleri konulara geçiyorlardı. Bir başka arkadaşlık girişimi olarak futbola başladı. Elbette oynamıyordu, spor konusunda umutsuzdu, ama izliyordu, West Ham'ın iç saha taraftarı olmuştu. Bu da başarısız oldu ve Cumartesi akşamları maç sonrası onu daha da büyük bir yalnızlık duygusuyla baş başa bıraktı.
Londra'da kendini yalnız hisseden bir başka kişi de Amerikalı Kevin Spacey idi. Bill Clinton'ın yakın arkadaşı olan Oscar ödüllü New Jersey'li tiyatrocu, geçtiğimiz hafta Londra'da dokuz cinsel suçlamadan beraat etti. Bu karar 12 saat süren müzakerelerin ardından alındı.
Son suçsuz kararı açıklandığında aktör gözyaşı döktü ve elini göğsüne koyarak jüri üyelerine başıyla teşekkür etti. Spacey uzun yıllar boyunca Londra'nın ünlü Old Vic'inin sanat yönetmenliğini yapmıştı. Sam Mendes'in yönettiği 'Richard III' ve Jeff Goldblum ile birlikte oynadığı David Mamet'in 'Speed-the-Plow' adlı eserinin ünlü versiyonu hala konuşuluyor. Şehrin kültürel yaşamının sıkı bir parçasıydı ve bu nedenle, tiyatrosundan keyif almış olmalı ki, onursal bir şövalyelik unvanıyla ödüllendirildi. Kısa bir süre önce dışlanmış biri muamelesi görürken, şimdilerde Groucho Club'ın en görünür köşesinde takılıyor ve yeniden seviliyor.
Ailem şimdi geri döndü. Dairenin karşısında bir otobüs durağı var. Farklı yollarımızda, her zaman otobüs bekleyen çeşitli insanlar fark ediyoruz. Bu insanlar nadiren yalnız değiller, sadece yoldan geçen koşucular onlara eşlik ediyor. Birbirlerine çok yakın durmaktan hoşlanmadıklarını, bunun yerine otobüs durağında büyük mesafeler bıraktıklarını fark ediyorum. (İsterseniz, şu anda hızla birleşen ama yine de istikrarsız bir Afrika'nın tam tersi).
Zeina Durra'nın PTSD yardım çalışanı filmi 'Luxor'da Andrea Riseborough'un canlandırdığı Hana karakterinin eski Mısırlı sevgilisine söylediği gibi, ailece tercih ettiğimiz toplu taşıma araçlarının şehrimizle bağ kurmamıza yardımcı olduğunu söylüyorlar, yalnız olmak bir varlık hissetmemizi sağlıyor.
Karanlığın içindeki ışıktan bahsetmişken, Paul Donnellon'un yetenekli kardeşi İrlandalı görüntü yönetmeni Noel Donnellon, Sinéad O'Connor ile çalıştı. Şarkıcının aktör Stephen Rea ile birlikte Meryem Ana kılığına girdiği bir fotoğrafını paylaştı. "Birlikte çalıştığım en iyi Bakire Meryem" diye yazan Donnellon, sözlerindeki ironinin farkındaydı.
Peter Bach, 2 Ağustos 2023, Counter Punch
(Counter Punch yazarı Peter Bach Londra'da yaşıyor.)
Mustafa Tamer, 29.09.2023, Sonsuz Ark, Çeviri, Çeviri-Analiz, Onlar Ne Diyor?
Mustafa Tamer Yayınları
Onlar Ne Diyor?
- Sonsuz Ark'ta yayınlanan yazılardan yazarları sorumludur.
- Sonsuz Ark linki verilerek kısmen alıntı yapılabilir.
- Sonsuz Ark yayınları Sonsuz Ark manifestosuna aykırı yayın yapan sitelerde yayınlanamaz.
- Sonsuz Ark Yayınlarının Kullanımına İlişkin Önemli Duyuru için lütfen tıklayınız.