Sonsuz Ark/ Evrensel Çerçeveye Yolculuk
Cracks in the Ivory Tower?
Texas National Security Review (Teksas Ulusal Güvenlik İncelemesi) dergisi yayın kurulumuzun başkanı Frank Gavin, Cilt 7, Sayı 1'e yazdığı giriş yazısında profesör olmanın keyfini ve yüksek öğrenimin önemini yansıtıyor. Ayrıca Amerikan üniversitelerinin sağlığına ilişkin endişelerini dile getiriyor ve onları büyük sorular sormak ve tartışmayı teşvik etmek gibi temel değerleri savunmaya çağırıyor.
Görsel: Catarina Oberlander (CC BY 2.0 DEED)
Profesör olmayı seviyorum. Allan Bloom'un kırk yıl önce yazdıklarından bir alıntı yapmak gerekirse, okumama, düşünmeme, yazmama ve gençlere öğretmeme olanak sağlayan bir dünyada yaşadığım için minnettarım. (1) Yetişkin hayatımın büyük bir kısmını üniversitelerde geçirdim ve sınıftan çıkarılana kadar da orada olmaya devam edeceğim. Bu harika bir macera oldu. İşte bu yüzden yükseköğretimin mevcut durumu hakkında bu kadar endişeliyim.
Akademisyen olmam kaçınılmaz değildi. Baba tarafımdan büyükbabam İrlanda'nın County Mayo şehrinden göç etmiş ve Philly'de polis olmuş. Oğullarının çoğu da postacı ya da polis olmuş. On çocuğun en küçüğü olan babam, ailesinde üniversiteye giden ilk ve tek kişiydi; yerel olarak ve işletme diploması almak için. Anne tarafından büyükbabam, o zamanlar dünyanın en büyük tersanesi olan Güney Philadelphia'daki Hog Island'da çalışmak için altıncı sınıfta okulu bırakmış - göçmenlerin işe getirdikleri sandviçlere "hoagies" denirdi - ve kariyerinin geri kalanını Bell Telephone'da hat görevlisi olarak geçirmiş.
Geniş Gavin-McBride klanında hiç akademisyen yoktu, kimse de akademisyen tanımıyordu; tanısalar bile, onların kendini beğenmiş, yabancı ve komünist gibi kötü niyetli bir kombinasyon olduğunu düşünürlerdi. Aileme Philadelphia Eagles'ın oyun kurucusu olmayı umduğumu söylemek, profesör olmaktan daha mantıklı ve daha makul görünebilirdi.
Bir kere, okulda neden bu kadar uzun süre kaldığımı hiçbir zaman anlayamadılar. Yüksek lisans için Oxford'a gittiğimde, bir amcam (başka bir Philly polisi) İrlandalı Katolik halkıma tarihsel olarak zulmetmiş bir ülkede, Birleşik Krallık'ta bulunan bir üniversiteye nasıl gidebildiğimi sordu.
Pennsylvania Üniversitesi'nde ücretsiz eğitim ve mütevazı bir bursla tarih doktorasına kabul edildiğimde, babam aşırı eğitimli olup olmadığımı sordu. Yine de gurur duyuyorlardı. Teksas Üniversitesi'nde kadro aldığımda, annem herkese "on yılım" olduğunu söyledi, sanki yeni dünyaya geçiş ücretimi ödemişim ve artık kendi demirci dükkanımı işletebilirmişim gibi.
Dürüst olmak gerekirse, görev süresi tanımlaması zor bir kavramdır. O zamanlar anaokulunda olan kızım kovulup kovulamayacağımı sorduğunda, hayır dedim. "Ya işe giderken pantolon giymezsen?" Soruyu düşündükten sonra, "Uyarı alırdım ama kovulmazdım" dedim. Daha sonra arkadaşlarına babasının işe giderken pantolon giymek zorunda olmadığını söylediğini öğrendim, bu da diğer velilerin okul etkinliklerinde bana neden bu kadar şüpheyle baktıklarını açıklamaya yardımcı oldu.
Beni zihin hayatını sürdürmeye ikna eden Chicago Üniversitesi'ndeki lisans deneyimim oldu. Açık olmak gerekirse, mutlu bir dönem değildi; uzun boylu ve çelimsizdim, kesinlikle havalı değildim ve az okuyordum. Chicago tehlikeli bir şehirdi, yılın dokuz ayı kar yağıyordu ve kampüs "eğlencenin öldüğü yer" lakabını sonuna kadar hak ediyordu. Bununla birlikte, en değerli, en kıymetli şeyin fikirler olduğu ilk yerdi. Düşüncenin berraklığı ve içgörünün gücü ödüllendiriliyor, karmaşık, zor ve tartışmalı kavram ve fikirlerle mücadele etmek ve bunları tartışmak sadece talep edilmiyor, aynı zamanda keyif de alınıyordu. Böyle yerlerin varlığından haberim yoktu ama bir kez keşfettiğimde asla ayrılmak istemedim.
Farkı oluşturan özellikle bir dersti: Karl Weintraub'un bir yıl süren Batı Uygarlığı Tarihi dersi. Ders o kadar popülerdi ki, kayıt yaptırabilmek için bir gece önceden uyumak gerekiyordu. Yarı Yahudi olan Weintraub, 1930'ların ortalarında Almanya'dan Hollanda'ya kaçtı ve İkinci Dünya Savaşı sırasında küçük bir tavan arasında saklandı.
Chicago'ya göç eden Weintraub, otel belboyluğu da dahil olmak üzere ufak tefek işlerle geçimini sağlamış ve Chicago Üniversitesi'nde lisans, doktora öğrencisi ve profesör olarak kariyerinin geri kalanını burada sürdürmüştür. (2) Yalnızca orijinal kaynaklardan ödev veren, öğrencileri Sokratik bir yöntemle sorgulayan, John Houseman'ın 1973 yapımı The Paper Chase filminde canlandırdığı zorlu profesörü çocuk oyuncağı gibi gösteren göz korkutucu, hatta dehşet verici bir varlıktı. (3) Ayrıca, öğrencilerine ve onların öğrenmelerine duyduğu derin sevgiyi göstermenin en iyi yolunun, onları dünya hakkında bildiklerini düşündükleri her şeyi sorgulamaya zorlamak olduğuna inanıyordu. Weintraub, normal üç saatlik seminere ek olarak, öğrencilerin Çarşamba akşamları 90 dakikalık bir derse katılmalarını zorunlu tutuyordu.
Cobb Hall'daki o sınıfta Antik Yunan'ın arete ya da insan mükemmelliği kavramıyla ilk kez karşılaştım ve falanksın hem güçlü bir askeri yenilik olduğunu hem de vatandaşların şehir devletlerine olan bağlılığını ve sadakatini yansıttığını öğrendim.
Manastırcılığın tasviri, özellikle de Mısırlı Aziz Anthony'nin çölde her türlü insani zevk ve arkadaşlığı reddetmek için gösterdiği aşırı çileci çabalar beni büyüledi; Weintraub'un ironik bir şekilde belirttiği gibi bu çabalar onu çağının rock yıldızı yaptı, her yerde hayran kadınlar tarafından takip edildi ve bu da Anthony'ye daha fazla işkence etti.
Weintraub bize "bu sefil varoluşuna karşılık 104 yıllık bir yaşamla ödüllendirildiğini" söylemekten büyük keyif alıyordu! Ortaçağ İngiltere'sinde malikâneciliğin, feodalizmin ve çitleme savaşlarının yükselişi hiç unutmadığım bir deyim üretti: "Koyunlar erkekleri yiyor." (4)
Kutsal Roma İmparatoru 4. Henry'nin karda yalınayak diz çökerek Papa 7. Gregory'den af dilediği görüntü, dersin ve Weintraub'un dünya görüşünün ana temasını yansıtıyordu: Tanrı Şehri Kudüs ile İnsan Şehri Roma arasındaki mücadelenin ürettiği çözülmemiş gerilim Batı kültürünü ve kurumlarını nasıl şekillendirdi ve bir medeniyet olarak başarısını nasıl tetikledi?
Yıllar sonra, Weintraub'un Hippo'lu Aziz Augustine'e duyduğu hayranlıktan beslenen tezine artık inanmıyorum. Yine de bu temadan esinlenen en akılda kalıcı Çarşamba akşamı derslerinden biri benimle kaldı: parçalanmış bir dünyayı kurtarmak için hem Kudüs'ün hem de Roma'nın en iyilerini, inanç ve aklı bir araya getirmeye çalışan büyük Hıristiyan hümanist Rotterdamlı Desiderius Erasmus'u tasvir eden bir ders. Geçenlerde, 1986 yılının başlarında soğuk ve kışlı bir Çarşamba akşamı yapılan bu konuşmanın solmaya yüz tutmuş notlarını tekrar gözden geçirdim.
Weintraub, Katolik bir rahip olan Erasmus'un son derece dindar olmasına rağmen, Sokrates'in bir aziz olduğuna inandığını, Cicero'yu istisnai olarak gördüğünü ve Platon'u bir Hıristiyan düşünür olarak kabul ettiğini açıkladı.
Erasmus büyük bir zekâ ve kavrayışa sahip bir bilgindi ve "Budalalığa Övgü" adlı eseri, erken Rönesans duyarlılığının damgasını vurduğu bir 16. yüzyıl sansasyonuydu. Ancak büyük bir kutuplaşma, tutku, şiddet ve öfke döneminde yaşadı. Pek çok kişi Roma'daki dini elitlerin ve Kilise'nin aşırılıklarına ve yozlaşmasına öfkeleniyordu. Erasmus sempati duyuyordu: O da Kilise'yi ve uygulamalarını derinden kusurlu görüyordu. Ancak Protestan devrimcilerin aksine - John Calvin ve özellikle de araları bozulmadan önce yazıştığı Martin Luther - insanların doğuştan kötü ya da günahkâr olduğunu düşünmüyordu.
Weintraub, Erasmus'un insanın iyi ve yardımsever bir doğaya sahip olduğuna, özgür bir iradeye sahip olduğuna ancak kurumlar tarafından engellendiğine inandığını açıkladı. "Kana batırılmış kalemleri", matbaanın yeni teknolojisi aracılığıyla kontrol edilemez bir virüs gibi aşırı ısınmış retoriği yayan, daha az bilgili olanları kışkırtan ve bir buçuk bin yıldır ayakta kalan kusurlu ama hayati kurumları yakıp yıkma arzusunu körükleyen radikallerden tiksiniyordu.
Erasmus, Adolf Hitler'in Avrupa'sından kaçan bir mülteci olarak radikalleşme ve devrimin ne tür dehşetlere yol açabileceğini anlayan ve medeniyetin insanlığa kazandırdığı kurtarıcı, yüceltici niteliklere inanan Weintraub için açıkça bir kahramandı. Erasmus çatışmadan nefret eder, barışı sever ve hoşgörü vaaz ederdi. Bununla birlikte, aşırı bir çağda ılımlı biriydi, hem Kilise içindeki gericiler hem de dışarıdan gelen reformcular tarafından sevilmedi ve alay edildi. Günümüz dünyasının Erasmus'un kalıbında daha fazla figüre ihtiyacı olduğunu söylemeye gerek yok.
Weintraub'unki gibi dersler bugün ne kadar yaygın? Dersi, tipik bir 12. yüzyıl ineğinin süt üretimi kadar dar gerçeklere odaklanırken, iki buçuk bin yıldan fazla geniş bir kapsam sunuyordu. Sınıf tartışmalı seçimler yaptı; Batı medeniyetinin yükselişi gibi bir konuyu tartışmak bile bugün bazı kampüslerde tepki çekebilirdi, tıpkı dini inancın insanlığın ilerlemesindeki gücünün açıkça kabul edilmesi gibi.
Weintraub, medeniyetin özünde ahlakla ilgili olduğunu, insanların dünyalarını ve onun içindeki yerlerini tüm gizemleri ve karmaşıklıklarıyla anlamlandırmalarına yardımcı olacak ortak, düzenli etik, kural ve açıklama sistemleri oluşturma çabası olduğunu ve özellikle de toplumlarını gelecek nesiller için korurken ve geliştirirken onlara kim olmaları ve nasıl davranmaları gerektiğini öğretmek olduğunu açıkça ortaya koydu. Öğrencilerinden, neyin önemli, neyin doğru ve neyin yanlış olduğuna dair kendi varsayımlarını ve ön kabullerini geride bırakmalarını ve geçmişi olduğu gibi ziyaret etmelerini ve onu kendi koşullarında ciddiye almalarını talep etti. Weintraub'un dersi benim profesör olma sebebimdir.
Kim Olmalıyız?
Modern Amerikan üniversitesinin, özellikle de beşeri ve sosyal bilimlerde, neden pek çok açıdan bocaladığına dair pek çok hipotez var elbette. Çok seslilik, siyasallaşma, ifade özgürlüğü tartışmaları, üniversitelerin bürokratikleşmesi ve finansallaşması, disiplinlerin daralması ve fildişi kulenin dışındaki dünyadan kopması: bunların hepsi muhtemel suçlular. Ancak özünde, yükseköğretimin basit bir soruyu tatmin edici bir şekilde ele alamadığı için zorlandığına inanıyorum: Eğitim ve öğrenimin amacı nedir? (5)
Yükseköğretimin artan maliyetleri göz önüne alındığında, mezunlar, ebeveynleri ve genel olarak toplum, pahalı öğrenim ücretlerinin istikrarlı, hatta kazançlı iş ve mesleklere yol açan becerilere dönüştürülmesini anlaşılır bir şekilde talep etmektedir. Başka bir deyişle, üniversiteler kariyer sonuçları ve ekonomiye katkıları ile değerlendirilir. Öğrenciler, dünyada yapabileceğiniz şeylere dönüşen yetkinlikler edinirler. Çağdaş Amerikan üniversiteleri ve kolejleri, başka bir deyişle, tamamen ne olmanız gerektiğiyle ilgilidir. Ancak bir üniversitede neyin en iyi olduğunu ve genel olarak öğrenim konusunda neyin kesinlikle gerekli olduğunu düşündüğümde, bunun ne olmamız gerektiğiyle ilgili olmadığını görüyorum: Kim olmamız gerektiği ile ilgilidir.
Üniversite deneyiminin, gençlerin tam da bu soruyla boğuştuğu bir dönemde gerçekleşmesi tesadüf değildir: Onlar kim? Kimlik, adalet, sadakat, hizmet, yakınlık, aidiyet, etik, arkadaşlık ve sevgi gibi sorular, gençlerin ailelerinden ayrılıp kendi benliklerini oluşturmaya çalışırken mücadele ettikleri temel konular haline geliyor.
Üniversite öğrencisiyken arkadaşlarımla birlikte roman, felsefe ve tarih okuyup tartışırken bir yandan da yeni müzik, sanat, seyahat, moda ve yemekleri keşfediyorduk. Bunları akademik egzersizlerden ziyade, büyük metinlerden öğrendiklerimizi ve sınıftaki ilham verici profesörlerden öğrendiklerimizi tamamladıkları için yaptık; hepsi de karmaşık ve kafa karıştırıcı bir dünyadaki yerimizi anlamlandırmaya çalışmanın bir parçasıydı.
Chicago'da aldığım belki de en zor ders, 1987 baharında efsanevi siyaset teorisyeni Joseph Cropsey tarafından verilen Georg Hegel'in Sağ Felsefesi adlı kitaba odaklanmıştı. Bugün size Hegel'in anlaşılmaz klasiği hakkında hiçbir şey söyleyemem ama Cropsey'in Orta Avrupa'yı ve geçirmekte olduğu derin değişimleri anlamak istiyorsak yeni çevrilmiş bir Çek yazarı, Milan Kundera'yı okumamız gerektiğini söylediğini hatırlıyorum. Arkadaşlarım ve ben onun Varolmanın Dayanılmaz Hafifliği adlı romanını yalayıp yuttuk ve kısa bir süre sonra Kundera'nın elime geçen her eserini okudum.
İlerlemiş yaşımda, Kundera'nın eserleri hakkında artık daha az cömert bir görüşe sahibim; öğrenmenin en büyük noktalarından biri fikirlerimizi değiştirmektir. Ancak Kundera yıllarca kimlik, aşk ve bağlılık, kapalı ve açık toplumlar, daha büyük tarihsel güçler ve bireysel seçimler arasındaki etkileşim, hafıza ve anlatı ve felsefenin günlük yaşamdaki rolü hakkında tartışmalar ve genellikle şiddetli tartışmalar için bir temas noktası oldu.
Bu da Chicago Üniversitesi'ndeki lisans eğitimimin bir başka harika özelliğine yol açıyor: ortak bir çekirdek. Bir yıl boyunca beşeri bilimler, fiziksel, biyolojik ve sosyal bilimlerin yanı sıra matematik, dil ve tarih dersleri almamız gerekiyordu. Çekirdek, bilinen bilgi dünyasına dair geniş bir anlayış sunuyor ve 18 yaşındaki bir gencin sahip olduğunu asla bilmeyeceği entelektüel bir ilgiyi keşfetme ve tatmin etme şansı sağlıyordu. Daha da önemlisi, farklı geçmişlere, değerlere ve ilgi alanlarına sahip zeki gençlere ortak bir dizi ders, fikir, kavram ve en önemlisi, üzerinde tartışabilecekleri, tartışabilecekleri ve birbirlerinden öğrenebilecekleri sorular verdi.
Ortak dersler, özellikle beşeri ve sosyal bilimlerde tartışmalı bir konudur, çünkü okunacak derslerin kimler tarafından seçileceği ve hangi düşünürlerin, grupların ya da fikirlerin marjinalleştirileceği ya da göz ardı edileceği konusunda anlaşılabilir bir endişe vardır. Ancak bu makul endişe daha önemli bir noktayı gözden kaçırmaktadır. Çoğu zaman pek çok toplumun sanatı, kültürü ve yazıları ortak insani temalar etrafında şekillenir: mücadele ve çekişme, kimlik ve aidiyet, gelenek ve yenilik, güç ve adalet, seçim ve kader, anlam ve amaç, doğal çevreyi anlamaya ve evcilleştirmeye çalışmak. Bunlar insan deneyiminin ortak unsurlarıdır.
Çekirdeğin nereden geldiğinden ziyade, gençlerin sınıf içinde ve dışında bir araya gelerek kim olduklarını ve dünyadaki yerlerinin ne olduğunu anlamaya çalışırken yeni fikirlerle boğuşmalarına, keşfetmelerine, denemelerine ve bunları dağıtmalarına veya saklamalarına olanak tanıyan ortak bir öğrenme deneyimi sağlamasıdır. Aynı zamanda onlara en zorlayıcı soruları nasıl belirleyeceklerini öğretirken, dünyayı farklı anlayanların bakış açılarını ve görüşlerini - zaman zaman şiddetli ama her zaman saygılı bir şekilde - tartışmak ve münazara etmek için gerekli araçları sağlar. İşte biz böyle öğreniriz.
Burs Hala Önemli
Ulusal ve uluslararası güvenlik, dış politika ve büyük stratejiye adanmış bir derginin yüksek öğretimin durumu hakkında endişe duyması için çeşitli nedenler vardır. Akademik bir yayın organı olarak, birçoğu fildişi kulede ikamet eden ve burada eğitim gören akademisyenlerin en iyi ve en anlayışlı çalışmalarını bize sunmalarına güveniyoruz. Ve bu mükemmel sayının da gösterdiği gibi, yenilikçi, son teknoloji ürünü ve önemli akademik çalışmalar ile politika yorumlarından oluşan olağanüstü bir hat hala mevcut. Bu sayfalarda Verónica Bäcker-Peral ve Gene Park, kutuplaşmanın arttığı bir dönemde ittifak taahhütlerini inceliyor. Risa A. Brooks, Michael A. Robinson ve Heidi Urben, kutuplaşma ve değişen normların ortasında ifade özgürlüğü arasında denge kurmanın zorluğuyla yüzleşiyor. Jon R. Lindsay, savaş alanında kullanılmak üzere yeni teknolojilerin kurumsallaştırılmasından doğabilecek beklenmedik sonuçların altını çiziyor.
Ancak akademideki eğilimler pek de iç açıcı değil. Uluslararası ilişkilerin incelenmesi ve uygulanması, onunla en çok bağlantılı olan akademik alanlara bağlıdır; siyaset bilimi, tarih, sosyoloji, hukuk, ekonomi, antropoloji vb. Eğer bu alanlar, bu derginin değerleriyle çelişen konuları, yöntemleri ve bakış açılarını teşvik ediyorsa, o zaman başımız dertte demektir. Bu değerler, kamusal alanı anlamlı ve erişilebilir yollarla meşgul ederken büyük sorular sormayı ve dünyada daha akıllı politikalar ve daha iyi sonuçlar üretmek için keskin, güçlü tartışmaları teşvik etmeyi içerir - ve bunlar yüksek kaliteli bilim ve bilinçli politika için çok önemli olmaya devam etmektedir.
Daha derin bir mesele var. Yüksek öğretimin sağlığı ya da sağlıksızlığı toplumumuzun sağlığını yansıtmaktadır. Amerikan üniversiteleri ve kolejleri dünyanın en iyi eğitimli mühendislerini, gazetecilerini, bilim adamlarını, doktorlarını, programcılarını, avukatlarını ve finansörlerini yetiştirmekte, hayal bile edilemeyecek zenginlik ve veri üreten yenilikçi ve güçlü bir ekonomiyi beslemektedir.
İnsanlık tarihinde hiçbir zaman ve hiçbir yerde olmadığı kadar, bilgi de dahil olmak üzere bir şeyleri nasıl üreteceğimizi ve bu şeyleri nasıl ölçüp sayacağımızı biliyoruz. Ancak bu etkileyici sonuç, giderek kutuplaşmış, bölünmüş ve mutsuz görünen, ortak bir amaç ve uyum duygusundan yoksun, bir Erasmus'un ılımlılığını ve hoşgörüsünü aşağılayan ve genellikle kendisiyle savaş halinde ve dünyada başıboş görünen bir toplumda gerçekleşiyor.
Yaptığımız şeyleri neden ve ne amaçla yaptığımızı nadiren soruyor, veri ve enformasyonun bilgi ve bilgelikten çok uzak olduğunu anlamıyoruz. Bir şeyler üretme, sayma ve ölçme konusundaki benzersiz yeteneğimiz çoğu zaman bizi mutlu etmek, tatmin etmek ya da canımızı en çok sıkan sorulara cevap vermek için çok az işe yarıyor gibi görünüyor.
Üretken yapay zeka, gelecekteki yetenekleri ne olursa olsun, kimi ve neden sevdiğimizi, öfkemizin kaynaklarını ve çatışmalarımızın itici gücünü, gerçekte kim olduğumuzu ve etrafımızdaki dünyayla nasıl ilişki kurduğumuzu asla tam olarak açıklayamayacaktır. Bazı deneyimler bizi ortak bir insanlıkta birleştirirken, diğerlerinin neden dünyayı tamamen farklı görmemize ve anlamamıza neden olduğu konusunda bizim kadar kafası karışık kalacaktır.
İnsan yapımı teknoloji, binlerce yıldır başarısız olduğumuz gibi, farklı dünya görüşleri ve perspektifleri ile güç ve adalet, yenilik ve eşitsizlik, bireysel arzularımız ve kolektif sorumluluklarımız arasındaki büyük gerilimleri, başka bir deyişle insan olmanın ne anlama geldiğini kesin olarak çözmekte başarısız olacaktır.
Aslında ChatGPT'nin bu ve diğer temel sorulara yanıt bulamamasının nedeni, nihai bir yanıtlarının olmamasıdır. Bununla birlikte, kim olduğumuz ve ne yaptığımız, anlam ve tarihsel yön, güç ve amaç, kimlik ve aidiyetle ilgili bu temel meselelerle boğuşma eylemi, insanlığın kendisini en iyi şekilde ve kötü yapıldığında en kötü şekilde ortaya koyduğu şeydir.
Bu konular, bireylerin, liderlerin, devletlerin, kültürlerin ve hatta medeniyetlerin birbirleriyle, geçmişleriyle, hayali gelecekleriyle ve çevrelerindeki dünyayla insani zafer ve çoğu zaman hayal bile edilemeyecek trajediler getirecek şekilde nasıl ilişki kurduklarının çoğu zaman takdir edilmeyen bir itici gücüdür. Bu tartışmaların ve münazaraların nasıl geliştiği çoğu zaman sanatın, akademisyenliğin, öğrenmenin, düşünmenin ve yüksek öğretimin gerçek ölçüsüdür. Bu tartışmaları ciddi, dürüst ve titiz bir şekilde kolaylaştırmak, fildişi kulenin - ve Texas National Security Review gibi dergilerin - oynayabileceği en asil ve en önemli roldür.
Francis J. Gavin, Cilt 7, Sayı 1 Kış 2023/2024, Texas National Security Review, TNSR
(Francis J. Gavin, Johns Hopkins Üniversitesi İleri Uluslararası Çalışmalar Okulu'nda Giovanni Agnelli Seçkin Profesörü ve Henry A. Kissinger Küresel İlişkiler Merkezi'nin direktörüdür. Texas National Security Review'un yayın kurulu başkanı olarak görev yapmaktadır.)
Ahmet Faruk, 06.03.2024, Sonsuz Ark, Çevirmen Yazar, Sonsuz Ark Çevirileri
Dipnotlar:
- Allan Bloom, The Closing of the American Mind (New York, Simon and Schuster, 1987), s. 245.
- "Kampüs Yaşamı: Chicago; A Tough Teacher Whose Classes are a Big Draw," The New York Times, 27 Mayıs 1990, https://www.nytimes.com/1990/05/27/style/campus-life-chicago-a-tough-teacher-whose-classes-are-a-big-draw.html
- "The Paper Chase: Sokratik Yöntem," film klibi, erişim tarihi 17 Ocak 2024, https://www.youtube.com/watch?v=lE1ImIZpn_w
- Bu terimin kökeni belirsizdir. Charles Clay Doyle, "'Sheep Eat Men': A Retrospective Proverb," Moreana 51, no. 197-198, sayı 3-4 (2014): 166-179.
- Yine Chicago Üniversitesi dikkate değer bir istisnadır. Mezun olduğum okul 1961'den bu yana her yıl bir öğretim üyesinden yeni gelen öğrencilere "Eğitimin Amaçları" başlıklı bir konuşma yapmasını ister; öğrenciler de daha sonra tartışmak üzere yurtlarına döner. https://college.uchicago.edu/student-life/aims-education
- Sonsuz Ark'ta yayınlanan yazılardan yazarları sorumludur.
- Sonsuz Ark linki verilerek kısmen alıntı yapılabilir.
- Sonsuz Ark yayınları Sonsuz Ark manifestosuna aykırı yayın yapan sitelerde yayınlanamaz.
- Sonsuz Ark Yayınlarının Kullanımına İlişkin Önemli Duyuru için lütfen tıklayınız.