Sonsuz Ark/ Evrensel Çerçeveye Yolculuk
On yaşındaydım. Gökyüzü, benim için sadece bulutların dans ettiği bir tuval değil, hayallerimin özgürce kanat çırptığı bir dünyaydı. Uçurtmam, o renkli kumaş parçası, sadece bir oyuncak değildi; o, benim gökyüzüne yazdığım bir mektuptu. İpini tutar, rüzgârın onu yukarı taşımasını izlerdim. Bazen ipini keserdim, özgürce süzülüşünü seyretmek için. O anlarda kendimi de özgür hissederdim, sanki o uçurtmayla birlikte ben de uçardım. Ta ki o gün, babamla yaşadığımız o kavga her şeyi değiştirene kadar.
Tartışma, çocuk aklımla devasa bir fırtınaydı. Babam, öfkesinin hedefi olarak uçurtmamı seçti. Uçurtmanın tahta çıtaları kırılırken, kumaşı yırtılırken, sadece bir oyuncağın parçalandığını sanmıştım. Ama o an, içimde bir şey daha kırıldı; gökyüzüne olan inancım, özgürlüğe olan tutkum.
Annem, o günden sonra defalarca uçurtma aldı. Rengârenk, birbirinden güzel uçurtmalar… Ama hiçbirini uçurmadım. Elim değmedi bile. O kırık uçurtma, içimde bir yara gibi kaldı. Gökyüzüne bakmayı bıraktım, çünkü her bulutta o kaybı görüyordum. Çocukça bir inat, belki de şımarık bir küskünlük, beni uçurtmalardan uzaklaştırdı. Yıllar geçti, ama o yara kapanmadı.
Ta ki birkaç gün öncesine kadar. Bir görüntü, bir an, tüm o yılları bir anda silip attı.
Gazzeli bir çocuk… Kolları ve bacakları savaşın vahşetiyle alınmış, ama gözlerinde bir ışık, elinde ipten yapılma bir uçurtma. O, tüm kayıplarına rağmen gökyüzüne bakıyordu. Uçurtmasını uçurmaya çalışıyordu; belki sakar, belki zor, ama kararlı. O an, kendi çocukluğumla yüzleştim. Ben, bir tartışmanın gölgesinde uçurtmaları terk etmiş, kendimi bir kırgınlığa hapsetmiştim. Ama bu çocuk, hayata tutunmak için gökyüzünü seçmişti. Onun uçurtması, sadece bir kumaş parçası değildi; o, umudun, direncin, insan ruhunun kırılmazlığının sembolüydü.
O görüntü, içimde bir fırtına kopardı. Ne kadar küçük bir dünyada yaşadığımı fark ettim. Kendi acılarımı büyütürken, asıl mücadele verenlerin hikayelerini görememiştim. Ben, bir uçurtmanın kırılmasıyla gökyüzünü terk etmiş, şımarıkça bir inada sığınmıştım. Ama o çocuk, her şeyini kaybetse de gökyüzünden vazgeçmemişti. Onun gözlerindeki kararlılık, benim yıllardır içimde taşıdığım o yarayı sızlattı. Pişman oldum. Çocukluğumun o saf neşesini, uçurtmayla kurduğum o bağı kaybettiğim için. Ama daha çok, o neşeyi geri kazanmak için hiçbir şey yapmadığım için.
Şimdi düşünüyorum. Uçurtma, sadece bir oyun mu? Hayır. Uçurtma, ne kadar kırılırsa kırılsın, yeniden gökyüzüne ulaşma cesaretidir. İpini tutmak, rüzgâra karşı durmak, bazen de bırakıp özgürleşmesine izin vermektir. O Gazzeli çocuk, bana bunu öğretti.
Onun uçurtması, benim unuttuğum bir gerçeği hatırlattı: Hayat, kayıplarla dolu olabilir, ama umut, en karanlık anlarda bile bir yol bulur. Belki de yıllardır içimde taşıdığım o kırgınlığı bırakmanın vakti gelmiştir. Belki bir uçurtma almalı, gökyüzüne göndermeli, ipini kesip özgürlüğüne kavuşmasını izlemeliyim. Ve bu sefer, o uçurtmayı o çocuğa ithaf etmeliyim. Çünkü o, bana umudun ne olduğunu yeniden öğretti.
Bu hikaye, benim hikayem. Ama aynı zamanda, hepimizin hikayesi. Hepimiz, bir yerlerde kırılmış uçurtmalar taşıyoruz. Belki bir tartışma, belki bir kayıp, belki bir hayal kırıklığı…
Ama o Gazzeli çocuğun gözlerinden öğrendiğim bir şey var: Gökyüzü hâlâ orada. Ve uçurtmalar, hâlâ uçabilir. Yeter ki ipini tutacak cesareti bulalım.
Hakkı Aslan, 18.04.2025, Sonsuz Ark, Konuk Yazar, Dümenciler Dünyası, Kybernétes,
- Sonsuz Ark'ta yayınlanan yazılardan yazarları sorumludur.
- Sonsuz Ark linki verilerek kısmen alıntı yapılabilir.
- Sonsuz Ark yayınları Sonsuz Ark manifestosuna aykırı yayın yapan sitelerde yayınlanamaz.
- Sonsuz Ark Yayınlarının Kullanımına İlişkin Önemli Duyuru için lütfen tıklayınız.